Ik reageer hier met 2 petten op. Als ambupleeg EN de schoonzoon van een onlangs overleden schoonvader. Ik heb met alle liefde de zorg voor mijn schoonvader op me genomen. Ik heb echt verbaasd staan kijken naar het niveau van de palliatieve zorg in Nederland. Wij schijnen het de normaalste zaak van de wereld te vinden dat mensen urenlang pijn lijden en dat er niet of nauwelijks opties zijn buiten kantoortijden. Daarom ben ik het met Oma eens dat het maatwerk is. Ik heb er voor gezorgd dat ik niet telkens weer werd afgescheept door een triage arts bij de huisartsenpost. Dat lijkt de modus operandi te zijn, niet komen kijken tenzij het echt niet anders kan.
Mijn rol als ambupleeg is natuurlijk anders maar ik vind nog steeds dat we advocaat van de patient zijn als verpleegkundige. Die rol moet je soms ook nadrukkelijk aannemen. Ik laat me niet afschepen met halve maatregelen waar niemand wat aan heeft.
CM
Hear, hear!
Ik zie dat we in de praktijk, na DIA in combinatie met een ProQA, gewoon naar een terminale patiënt gestuurd worden. Zoveel ruimte voor overleg is er na de invoering van ProQA niet. De centralist brandt er zijn of haar vingers niet meer aan want anders mogen ze op het matje komen en uitleggen waarom hun uitvraagprotocol zoveel tijd in beslag nam. De volgende in het rijtje is de pleeg die er naartoe mag rijden. Afhankelijk van het formaat van zijn/haar testikels en de frequentie waarmee men er in geschopt dan wel met castratie gedreigd heeft zal die pleeg daar zijn/haar zorg op aanpassen. Goede zorg? Neen, maar op managementniveau is dat ook niet van belang. Volg je protocol maar, dan komt het wel goed en kan niemand (collegae/managers/....) je iets maken.
Welkom in de (ambulance)zorg anno 2016.
