Niet op alle plaatsen heb je een hogere rang om aan over te dragen. Dat betekent dat op de ene plek een BLS-ambulance met EMT's een slachtoffer van een polytrauma of een reanimatie kunnen vervoeren, terwijl op een andere plek al in eerste instantie een ALS-voertuig met paramedics ter plaatse komt, terwijl in de tussentijd first responders aan het helpen zijn.
Daar waar ALS beschikbaar is, zullen geen BLS-voertuigen voor spoedgevallen gaan rijden.
Daar waar alleen BLS-units rijden nar spoedgevallen, is het omdat ALS niet voor handen is.
Als een BLS-unit verantwoordelijk is voor de ambulancezorg in dat gebied, dan zijn er protocollen, "standing orders" en "medical direction": de EMT's kunnen per telefoon contact leggen met een arts op de SEH voor advies of vooraankondigingen.
Bij bijvoorbeeld reanimaties kunnen ze qua levensreddende handelingen niet heel veel doen, maar wel iets: ze kunnen uitzuigen, mayotubes inbrengen, defibrilleren met een AED, beademen met een ambuballen, zuurstof toedienen.
Veelal zal je zien dat een ernstig slachtoffer die in een afgelegen gebied woont die alleen BLS-ambulances heeft, zal worden opgepikt door een traumaheli uit een grote stad. Of men kiest ervoor om het slachtoffer te immobiliseren en naar een plaatselijk ziekenhuis te vervoeren. Daar worden dan de eerste stabiliserende handelingen uitgevoerd bijvoorbeeld IV's ingebracht of geintubeerd, en dan komt een trauma-heli alsnog naar het plaatselijk ziekenhuis en vervoert het slachtoffer naar een traumacentrum.
Ook paramedics (ALS) zijn gebonden aan strikte protocollen en dat kan per gemeente verschillen.
Om maar een voorbeeld te noemen: een cricotomie mag in de ene gemeente niet, in de andere wel. Het leidt weleens tot absurde gevallen dat een paramedic met zijn airway-loze patient wacht totdat hij met de ambulance voorbij een gemeentegrens is, om vervolgens een cricotomie uit te voeren en te intuberen.
Maar om terug te komen op de vraag van Joffrey: Iedereen (ook paramedics) handelt binnen de eigen grenzen en neemt de bijpassende verantwoordelijkheden, met de mogelijkheid om op afstand te overleggen met een arts.
De protocollen en standing orders zorgen voor bescherming. Bij twijfel ligt de eindverantwoording bij de arts waar contact mee wordt opgenomen. Zorgvuldige communicatie is daarbij van groot belang.
Daar worden paramedics ook goed in getraind. De conditie van het slachtoffer wordt systematisch in kaart gebracht, volgens een uniforme methodiek. Vitale functies inclusief. ECG-beelden en andere parameters kunnen per telefoon/fax vanuit de ambulance worden opgestuurd naar de arts.
En zo verloopt alles op rolletjes. Ik vind het bijzonder dat men in een claimgevoelig land als de V.S., toch het vertrouwen heeft dat leken meer kunnen betekenen in de keten van acute hulpverlening, in de vorm van First responders en EMT's, die allemaal veel meer kunnen doen dan een EHBO-er. En het verloopt prima.
