De rampenbestrijding is onnodig ingewikkeld gemaakt

[Alexander]

Dat zijn we het samen eens!

Nu de rest van Nederland nog overtuigen....  

[SniperEye]

Ga eens met politici praten zou ik zeggen.

[Lt. Col. Me]

Ga eens met politici praten zou ik zeggen.

Met alle respect voor de mens achter de politicus, maar politici zijn in 9 van de 10 gevallen volledig incapabel om dit soort zaken te begrijpen, laat staan dat ze er iets van moeten bakken. Enthousiast zijn ze razendsnel (noem iets met bezuinigingen en zetelwinst), maar vervolgens komt er niks van. Dit soort veranderingen moet van binnenuit komen, onder aanvoering van een sterk middenkader met een stevige ruggengraat, die niet bij het minste of geringste tegengas het bijltje er bij neergooien.

(...) Mening leidinggevende is bang om de schuld te krijgen dus komt er een indekcultuur. Met veel mensen een besluit nemen dan kun je altijd zeggen WIJ waren het met elkaar eens. Dit zie je aan de basis van iedere rampenstaf in Nederland. Grote teams in het OT en BT in allerlei vormen en benamingen. Informatie en besluiten gaan over veel schijfen wat de flexibileit en snelheid enorm afremt. (...)

Ik ben het helemaal met u eens. Zoals een (voormalig, dacht ik) docent aan de NLDA eens zei: bij ernstige crises en rampen komt een overheid altijd bij de krijgsmacht uit. Het is de enige organisatie met eenhoofdige leiding die in staat is om onder immense stress zowel mensen als middelen als daadkracht op de mat te brengen, zonder in te boeten flexibiliteit en snelheid. Traditionele rampenstaven en overheden verzanden in een overleg- en compromiscultuur.

[Alexander]

Herkenbare tekst van Lt. Col. Me! Helemaal mee eens.

Het probleem van bestuurders en politici is dat deze geïnformeerd worden door de directie van de Veiligheidsregio, de NVBR, etc.

Daar zullen ze niet snel toegeven dat de huidige structuur te complex is omdat voor velen hun baan op de tocht komt te staan of dat de kantoor-organisatie moet inkrimpen. Er zijn dus op dit moment veel heilige huisjes en de visie ligt op meer preventie en voorlichting, het zogenaamde brandveiligleven. Daarnaast ligt de bezuinigingsslag bij de repressieve kant met allerlei wilde projecten als SIV, opheffen van duikteams, minder personeel en kazernes sluiten. Met andere woorden, we proberen de "oorlog" op straat te winnen met veel mensen op kantoor. Vaak gehoord politiek antwoord is dat de veiligheid gewaarborgd is door de directeur van de Veiligheidsregio.

Ik ben bereid om mijn visie en ervaring met iedereen te delen en daarover te discuseren. Het kan, maar volgens mij moet het ook simpeler omdat we bij de volgende "ramp" altijd weer achter de feiten aanlopen.

[Highfield]

Met alle respect voor de mens achter de politicus, maar politici zijn in 9 van de 10 gevallen volledig incapabel om dit soort zaken te begrijpen, laat staan dat ze er iets van moeten bakken. Enthousiast zijn ze razendsnel (noem iets met bezuinigingen en zetelwinst), maar vervolgens komt er niks van. Dit soort veranderingen moet van binnenuit komen, onder aanvoering van een sterk middenkader met een stevige ruggengraat, die niet bij het minste of geringste tegengas het bijltje er bij neergooien.
Ik ben het helemaal met u eens. Zoals een (voormalig, dacht ik) docent aan de NLDA eens zei: bij ernstige crises en rampen komt een overheid altijd bij de krijgsmacht uit. Het is de enige organisatie met eenhoofdige leiding die in staat is om onder immense stress zowel mensen als middelen als daadkracht op de mat te brengen, zonder in te boeten flexibiliteit en snelheid. Traditionele rampenstaven en overheden verzanden in een overleg- en compromiscultuur.

Of het dezelfde docent is weet ik niet maar die opmerking heb ik afgelopen voorjaar nog gehoord op de NLDA. Het onderstreept wat hier al eerder genoemd is: rampen bestrijden en crises indammen is een vak apart, waar de burgermeester en overige bestuurders niet op geselecteerd worden. Dit zorgt voor navelstaarderij in een situatie waar actie en doorpakken het devies is.

Mijn inziens kan defensie een actieve rol spelen bij de aansturing van rampenbestrijding en het opleiden en invullen van het hier voorgestelde ambulante landelijk managementteam door de aard en ervaring van de organisatie.

[SniperEye]

Met alle respect voor de mens achter de politicus, maar politici zijn in 9 van de 10 gevallen volledig incapabel om dit soort zaken te begrijpen, laat staan dat ze er iets van moeten bakken. Enthousiast zijn ze razendsnel (noem iets met bezuinigingen en zetelwinst), maar vervolgens komt er niks van. Dit soort veranderingen moet van binnenuit komen, onder aanvoering van een sterk middenkader met een stevige ruggengraat, die niet bij het minste of geringste tegengas het bijltje er bij neergooien.

Als je het juiste deurtje weet te openen kan er een hele wereld voor je opengaan. Helaas kost dat echter extreem veel tijd en continue aandacht.

[Alexander]

Defensie is zeker een strategische en sterke partner bij rampen.

Gelukkig is die rol steeds duidelijker geworden en is de aansturing door OVD-Defensie een welkome aanvulling. Alleen in de acute zorg is de response tijd van het leger (nog) niet altijd optimaal denk ik.

Samenwerking als het gaat om commandostructuren, opleidingen en oefeningen is altijd wenselijk. Toch zit er in het veld brandweer/ambulance/politie enorm veel ervaring als het gaat om aansturing bij calamiteiten. En er zit nog meer verborgen talent wat niet of nooit de kans heeft gehad.

De huidige structuren zijn allemaal top-down en nooit bottum-up. Dat is jammer want daardoor blijft veel ervaring en kennis hangen. En met respect, veel bestuurders weten nu eenmaal weinig van calamiteiten- en rampenbestrijding. Dat is niet erg want daarvoor hebben ze specialisten in dienst. Dat vertrouwen moeten ze krijgen en ook nemen. We hebben nu eenmaal allemaal hetzelfde belang. Een Burgemeester heeft een zeer belangrijke rol als het gaat om de burgerzorg en aandacht voor de mens.

En deuren openen is nu eenmaal het moeilijkste wat er is. Met mijn kritische stukken, vragen en opmerkingen maak ik mij niet altijd populair. Dat is niet erg omdat ik er wel zeer oprecht en loyaal mee bezig ben. Niet alleen mopperen maar juist denken in oplossingen. En ik merk dat velen dat ook doen. Prettig gevoel!

[JAB]

En wat te doen als een raadslid je benaderd met een vraag: Jij zit bij de brandweer, ik hoor veel onrustige geluiden uit het brandweerveld over bezuinigingen e.d. ook uit buurgemeenten. We hebben vragen gesteld maar hebben de indruk dat om de hete brij wordt heen gedraaid. Kun je mij eens informeren of jullie in de repressieve afdelingen dat ook zo merken? (Ja dus: Bezuinigen op opleidingen, voertuigen niet meer vervangen, TS 4 of 2 project. Maar niet bezuinigen op hogere functies en rampen / GRIP organisatie c.q. piketfuncties en dienstauto's) Je wilt graag wat kwijt maar wat als dit in de gem.raad aan de orde komt en men merkt dat vanuit de repr. dienst is gereageerd op de verzoeken van enkele raadsleden? Kun je daar je nek voor uitsteken?

[Lt. Col. Me]

(...) Alleen in de acute zorg is de response tijd van het leger (nog) niet altijd optimaal denk ik.

De vraag is wat mij betreft ook of je dat zou moeten willen, de specialistische en acute inzet van EOD, CBRN en DSI buiten beschouwing latend. Inzet van personeel en middelen van de krijgsmacht is geen sinecure: je krijgt gratis en voor niets de mentaliteit en de organisatie erbij. Defensie is een organisatie die gebouwd is op discipline, daadkracht en hiërarchie, waarbij de eenheden getraind zijn om met elkaar samen te werken onder hoog stressvolle condities. Een acute trigger zorgt voor de bijpassende respons: een reactie met slagkracht. En die handelwijze strookt niet per se met wat hulpverlenend Nederland gewend is.

Samenwerking als het gaat om commandostructuren, opleidingen en oefeningen is altijd wenselijk. Toch zit er in het veld brandweer/ambulance/politie enorm veel ervaring als het gaat om aansturing bij calamiteiten. En er zit nog meer verborgen talent wat niet of nooit de kans heeft gehad. (...)

Ik denk dat juist de reguliere civiele hulpdiensten hun eigen commandovoeringspotentieel verder moeten uitbouwen. In mijn ogen volgt dat civiel een zandlopermodel: tot op zekere hoogte kan er onder eenhoofdige leiding in een pyramidemodel worden gewerkt, maar vanaf een gegeven moment spelen bestuurlijke processen mede een rol. Dat is goed: in het kader van bescherming van de bevolking moeten bestuurders meedoen. Dat hierbij een staf wordt ingezet is niet erg, men kan op dat niveau niet alles alleen. Wat wel problematisch wordt, is het topzwaar worden van de zandloper. Grote, trage en inefficiënte staven belemmeren de besluitvorming waar het onderste deel van de zandloper op zit te wachten (er zit veel zand bovenin, maar het komt maar langzaam door!). De winst voor de civiele hulpverlening zit in het professionaliseren van het onderste deel van de zandloper: investeren in goede, ervaren, talentvolle commandanten, die de mensen en middelen hebben om calamiteiten naar professioneel eigen inzicht te bestrijden en zich gesteund weten door de rampenstaf, in plaats van geremd voelen door een staf.

[Lt. Col. Me]

Of het dezelfde docent is weet ik niet maar die opmerking heb ik afgelopen voorjaar nog gehoord op de NLDA. (...)

Het zou zomaar kunnen! Crisisbeheersing is een essentieel onderdeel van operaties van de krijgsmacht. Mocht het niet dezelfde docent zijn, dan heeft die van mij (ik praat over 2006) een waardige vervanger gekregen