Mijn persoonlijke voorkeur: gebiedsgebonden noodhulp. Noodhulp gescheiden van de wijkzorg/handhaving, maar wel verbonden aan een basiseenheid. Op dit niveau ben ik van mening dat er goede informatieuitwisseling kan zijn tussen de wijkagenten/toezichthouders en de mensen die werken in de noodhulp. Op dit moment werken wij (nog) zo en ik merk dat alle disciplines elkaars pappenheimers en gebeurtenissen in het gebied van de basiseenheid kennen en dat dat zijn vruchten in de aanpak van bijvoorbeeld jeugdoverlast afwerpt.
Voorbeeld: in de noodhulp stuit men tijdens de surveillance op een slagveld van troep bij een net nieuw geplaatste meeting point voor jongeren. Noodhulp weet, dankzij de informatieuitwisseling met wijkagenten, dat dit meeting point onder voorwaarden daar staat (oa geen zooi). Noodhulp maakt een foto met de mobiel en mailt dit direct door naar de wijkagent die vervolgens weer e.e.a. kan oppakken met de gemeente en direct de foto's kan laten zien vanuit de noodhulp.
Geen regionale/districtelijke noodhulp; ik heb gezien hoe dit vroeger is gegaan in ZHZ na de reorganisatie van de politie medio 1994; wij kregen in mijn woonplaats geen bekende gezichten meer te zien doordat er agenten uit Gorinchem of Sliedrecht kwamen die het gebied niet kende maar meer nog, de mensen met wie zij te maken hadden niet kenden en vanuit de systemen de personen leerden kennen. Aanrijtijden namen toe en het vertrouwen in de politie nam mijninziens af.
