Ik begijp alle argumenten volledig, en kan me ook voorstellen dat je zo denkt, wij bepalen wat er gebeurd en als er eenmaal een conflict is ontstaan dan gaat dat zeker op.
Maar ik ben van mening dat er veel te rigide wordt vastgehouden aan dat principe. Ik twijfel er aan of je nu zoveel meer respect krijgt door er zoveel waarde aan te hechten om degene te zijn die bepaalt wat er gebeurt, en te veronderstellen dat je zoveel meer respect oogst door te tonen dat je echt wel in staat bent uiteindelijk door steeds maar meer agenten en uiteindelijk de hond op te trommelen je "gezag" te verstevigen.
Het is een pricipe. Ik heb dat heel anders beleefd toen ik congiërge was op een grote school voor moeilijk lerende kinderen, vaak ook nog met gedragsproblemen. In mijn eentje hield ik toezicht in de kantine bijvoorbeeld, waar geen leraar in slaagde, op zo'n driehonderd leerlingen, als ik er was gebeurde er geen rottigheid. Dat deed ik niet door altijd maar mijn gelijk te halen en punten te scoren en te straffen (dat mocht ik niet eens!), maar door respect wat ik verworven had bij de leerlingen.
Op mijn eerste werkdag liep er een leerling met een rood hoofd de school uit die met een grote klap de hoofddeur achter zich dicht sloeg, ik wilde hem meteen aanspreken*, maar de adjunct directeur (de heer Daams) had dat ook gezien, en hield me tegen: "Dit is niet het goede moment om jezelf te bewijzen, ook al win je dat met veel geweld, eigenlijk verlies je. Laat maar, we pakken dat later wel op". Ik heb dat goed in mijn oren geknoopt.
Nou zul je zeggen "dat is lang niet zulk tuig als in de bus". Op diezelfde eerste werkdag zat ik in mijn hok, bij die hoofddeur administratie te doen. De concierge voor mij was een bullebak, die alleen maar aan het fitten was op de ll en zich op alle manieren gehaat maakte. Ik trad in zijn voetsporen, en wist niet wat er met hem gebeurd was. Het werd rond mijn hok steeds rumoeriger, er werd door een grote groep op het glas getikt, later gebonkt en van alles naar mijn hoofd geslingerd. Het kwam hier op neer: de vorige concierge was een eikel, (jij vast ook) en we hebben we net zo lang getreiterd tot ie zo gestresst rondliep dat ie op einde met een hartaanval met de ambulance van het schoolplein afgevoerd moest worden, en jou krijgen we ook we;l zo ver. We gaan kijken hoelang jij het volhoudt! Dat met die ambulance heb ik gecheckt en dat was waar. Ojé, ik werd wel een beetje bang moest ik bekennen.
Toch had ik binnen een paar maanden (en niet door altijd mijn gelijk te halen en door straffen) het zover dat ik een spel kon doorbreken. Het spel ging zo: naar de stookkelder liep buiten een trap naar beneden, een trapgat op het schoolplein. De kids noemde het anders: de roggelput. Die naam verdiende het trapgat aan het spel: de tas van een leerling (brugpieper) afpakken en in de put gooien. Als ie dan z'n tas ging halen riep je al je vrienden (man of vijftig) erbij en spuugde het arme jongetje of meisje helemaal onder.
Zo'n jongetje had zijn tas in de put zien verdwijnen en ging wijselijk niet naar beneden, maar kwam zich met tranen op z'n wangen bij mij melden. Ik ben toen naar de put gelopen en zonder één waarschuwing wat ik allemaal zou doen met degene die mij onder zou spugen ben ik zonder naar boven te kijken naar beneden gelopen en heb de (ondergespuugde) tas ongeschonden gepakt en aan het jongetje gegeven, verwijzend naar de douches bij de gymzaal.
Ik heb vanaf die dag nooit meer echt last gehad met de ordehandhaving. En nogmaals, ik mocht zelf niet eens straffen, ik heb wel vechtende leerlingen uit elkaar gehaald, want er werd wat afgeknokt. Mijn kennis van jujutsu heeft me daarbij geen windeieren gelegd, er zaten jongens en meiden op tot 19 jaar. Bij ernstige problemen moest ik de leerling mee nemen naar zijn mentor en die zei dan vaak "nou, je hoort het, wat heb je daarop te zeggen?" En daarna volgde een waarschuwing en zelden een echte straf. Daar moest ik het dus niet van hebben. Ik weet dus dat je het bij het gezag herwinnen niet moet hebben van het creëren van incidenten, maar van eerlijk, rechtvaardig en barmhartig. Daar heb ik het mee gewonnen tenminste. En misschien het meeste nog met mijn humor.
* "Let's walk down hill and fuck them all".
