Juist omdat je te maken hebt met een multiculturele samenleving is het zeker voor de hulpverlener belangrijk dat je ook wel wat achtergrond kent van een andere cultuur.
Bijv. rouwverwerking; is verschillend binnen de diverse culturen.
Om je empathisch vermogen aan te kunnen spreken en om in acute situaties hier mee om te gaan en het werkbaar voor je team te houden.
Absoluut moet bovenaan de lijst je eigen en teams veiligheid staan, instellings afspraken m.b.t. normen en waarden (lees gedrag wat wel/niet getolereerd wordt)
hier door heen vloeiend zou je dus als hulpverlener kunnen anticiperen door familie een aparte ruimte aan te bieden, mogelijkheden creëren zodat het voor iedereen werkbaar en begrijpbaar blijft.
Lastig blijft voor mij om een uitspraak te doen n.a.v. het onderzoek waar dit topic naar verwijst.
Juist is de taal barrière bij een diagnose of anamnese gesprek vaak op basis van een hetro anamnese, ik weet dus niet of de "vertaler"de juiste informatie die ik geef aan de patiënt geef.
Het onderzoek waar naar verwezen wordt zegt dat familie van de patiënt, de patiënt niet ingelicht moet worden m.b.t. zijn gezondheidstoestand (bijv. ongeneeslijk ziek).
Dit is cultuurgebonden en de vraag is eigenlijk nu: Mag de dokter de patiënt zijn diagnose onthouden en wel aan de familie vertellen?
Nederlanders zijn recht door zee, willen een eerlijk antwoord, hebben weinig met "er is altijd hoop" in vergelijking tot de USA, waar de verpleegkundige de patiënt ten alle tijde hoop moet blijven gegeven (ook al is de patiënt aan het succomberen) bron: TNCC
Kijkende naar de eed van de arts
...Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen...., denk ik niet dat het conform daarvan is, dat de patiënt niet ingelicht wordt over zijn gezondheidstoestand, maar de familie wel.
interessante discussie