PTSS bij de politie

[Red]

Ik geef 't op.. Een grotere 'roze wolk' heb ik nog niet voorbij zien komen..

En ik heb nog nooit een collega gezien die bepaalde groepen collega's op een dergelijke wijze een stempel durft te geven. Het respect voor deze collega's vind ik in ieder geval niet terug in je verhaal. Jammer dat je tientallen (honderden) collega's op een dergelijke wijze weg besluit te zetten.

Ik voldoe zelf overigens volledig niet aan de door jou genoemde criteria van de "ideale diender" , dus deze ongeschikte diender is wel zo'n beetje klaar met jou gediscussieer.

[TheBeast]

feit; (en dit werd mij verteld door een (leidinggevende) agent die opleiding geeft in Drachten.)

De grootste uitval van aspiranten is de Nederlandse taal.
Het schijnt dat hierdoor heel veel mensen afvallen, omdat ze niet in staat zijn om een fatsoenlijke PV te maken.


Daarnaast schijnt diefstal van collega's ook een probleem te zijn.

Dus tja.. ideale collega. Die bestaat niet.

Dream on

[Jims]

Mijn ideale diender? Gewoon simpel:
* Ik werk graag met types die al vader cq moeder zijn;

Dat ben ik (nog) niet.

Die mensen zijn (geestelijk) volwassener en hebben 1 hele hoge prio; 's Avonds weer naar huis om de kleine te knuffelen en dat allemaal met de gedachte: 'Werk is maar bijzaak/een hobby waar je geld voor krijgt'

Mijn prio is ook om 's avonds weer heelhuids thuis te komen. Op dit moment nog bij moeders en vaders. Af en toe knuffel ik nog weleens met ze.
Ik zie het werk niet helemaal als bijzaak, want zonder werk had ik geen geld, kon ik niet eten, geen zorgverzekering betalen en m'n auto niet afbetalen. Derhalve is familie/gezin (alle privézaken dus) ook belangrijk dus laat ik het in het midden of het bij- of hoofdzaak is.

* Dienders die prive al 2 (v)echtscheidingen hebben meegemaakt, 3 familieleden hebben begraven, en minimaal 4 haren op hun ... hebben, zijn geestelijk weerbaarder/harder geworden en dat scheelt heel veel ellende. Correcter: Geeft een kleinere kans op (geestelijke) ellende.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 8 was, ik heb meerdere familieleden begraven. Het aantal haren op mijn edele delen laat ik vooralsnog achterwege.

Jongetjes en meisjes van 18 hebben geen vakantiebaantje als assistent van de patholoog-anatoom.

Inderdaad, net als elkander ben ik ook in de supermarkt begonnen, daarna badmeester. Nu ben ik benieuwd, wat voor vakantiebaantje jij dan had?

Alleen bij de politie liggen deze jeugdigen midden op straat wel een doodbloedend slachtoffer van een aanrijding te reanimeren, waar de hele familie ook nog eens huilend omheen staat.. Bizar!

Je weet dat dit komen gaat. Tijdens de selectie wordt dit ook besproken, althans in mijn geval. Je komt er pas 'echt' achter op straat. Tot nu toe 'wat' zaken meegemaakt, 1 slagaderlijke bloeding, 2 reanimaties waarvan 1 kind. Ook dit ging met heftige emoties gepaard, o.a. van de ouders. Tot nu toe kan ik er goed mee om gaan.

Levenservaring (in het algemeen) maakt mensen evenwichtiger, dat geeft 'eelt op je ziel' en dan raak je niet zo gauw meer van slag. En alleen daarom al zou de minimumleeftijd bij de politie van mij 27 jaar mogen zijn.. Maar ja, die mensen kosten meer geld en dat willen we niet..

Ik ben 20 jaar. Ondanks dat je niet graag met mij zou werken (aangezien ik niet aan al jouw criteria voldoe) kan ik me tot nu toe goed staande houden. Ik weet het, ik ben een groentje, een broekie, een ''1 strepertje'', maar ik vind niet dat je iedereen, die niet aan jouw criteria voldoet en van mijn leeftijd is, in een hokje moet stoppen. Het speldenprikje aan ''ervaringen'' dat ik tot nu toe heb opgedaan in het prachtige vak, is natuurlijk nog niets in vergelijking met collega's met jarenlang dienstverband, maar als je er vanaf dag 1 goed mee om kan gaan en over kan praten, dan denk ik dat een ''jonger iemand'' wél geschikt is voor dit vak.

Overigens heb ik voorbeelden aangedragen uit mijn eigen leven, zie dit allerminst als arrogantie. Ik sta met beide benen op de grond!

[zijlvaart67]

Aangezien 'beleid' zich nimmer richt op individue gevallen, is het ook niet mogelijk om over een onderwerp als dit te discussiëren zonder te generaliseren. Lijkt me vrij logisch. Waarom een leeftijdsgrens voor een rijbewijs, zeg maar..

Dat er vervolgens positieve en negatieve uitzonderingen bestaan is ook niet meer dan logisch en zelfs te verwachten; uitzonderingen bevestigen de regel.

Echter, dat politieagenten zich meteen op hun teentjes getrapt voelen als je een 'algemeen gedachtengoed' (in feite een kansberekening) uitdraagt, vind ik wel kenmerkend.. En niet positief..

[Arie]

Hoe was het 'vroegah'? Zeg maar jaren '70/'80, dus niet de 'hedendaagse jeugd'?

Op welke leeftijd gingen aspiranten toen naar de politieschool?

Ik neem toch welhaast aan dat dat destijds ook niet allemaal/voor een flink deel 'door het leven getekende' mensen waren?

Of is de aannameleeftijd van aspiranten in de loop der jaren drastisch verlaagd? En bedroeg die destijds bijvoorbeeld 25 jaar en hoger?

[Frank.]

Mijn vroegere chef, inmiddels royaal de 50 gepasseerd, was toentertijd ook op zijn 18e bij de baas begonnen. Een jaartje school en daarna gelijk het diepe in. De leeftijdgrens is dus niet verlaagd, de voorbereiding op de praktijk in ieder geval wél verbeterd.

[Arie]

Is het niet zo dat 'vroegah' de jeugd nog veel meer beschermend dan nu werd opgevoed?

Natuurlijk heb je er heden ten dage 'huppelk*****' bij die van toeten noch blazen weten, maar had je die vroeger ook niet?

Werd jeugd vroeger ook niet in veel gevallen erg conservatief en beschermend opgevoed? Ben zelf ook zo'n product van de jaren '60 waar vooral een heleboel niet mocht en heleboel dingen 'zondig' en verboden waren en waar de jeugd voor afgeschermd werd. Denk dat de jeugd heden ten dage op tv en op straat al de nodige porties ellende meer mee maken dan vroeger.

Ik las het bijvoorbeeld in verslagen over de kroningsrellen in 1980, over manschappen van de Rijkspolitie die nog droog achter de oren waren en uit de provincie kwamen en nog helemaal niets gewend waren.

[Sesamzaadje]

Ik ben blij dat ik van mijn directe collega's wél de kans krijg mezelf te ontwikkelen tot een goede poltieagent. @zijlvaart vergeet dat je zelf ook jong ben geweest en ook het vak heb moeten leren.

[Blauwe-motormuis]

Om toch weer een beetje "back on topic" te gaan;

Laatst heeft (KMar-) collega Raoul iets verteld over "zijn" PTSS in het KRO-propgramma "recht uit het hart". Dit gaat over de PTSS welke hij heeft gekregen over gebeurtenissen tijdens zijn uitzending in 1993. Het is terug te vinden onder: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1358496

Het filmpje kreeg ik niet mijn verhaal, ben een behoorlijke digibeet! ICT-middelen gaan soms al kapot als ik er naar kijk  

[zijlvaart67]

FF teveel ellende voorbij zien komen, dat is wel duidelijk.. Alle verhoudingen waren ff zoek..

Vroeger was de opvang nog veel waardelozer dan zoals die vandaag de dag is; Je werd (als 18-jarige) gewoon in 't diepe gedonderd, mocht een paar dagen slecht slapen en klaar is kees. Je ging/moest weer aan 't werk. Wat dat betreft zijn we er alleen maar op vooruit gegaan, en gelukkig maar..

Maar om toch nog even op de leeftijd terug te komen (leeftijdsgrenzen in alle soorten gebieden komen toch ergens vandaan, neem ik aan); het wordt zowel ontkend als bevestigd als we 't over een kansberekening mbt ptss hebben.

Een onderzoek naar 'onze veteranen' spreekt 't tegen, andere onderzoeken geven 't als een belangrijke oorzaak aan. Wie heeft er gelijk?
Dit werd in de 2e Kamer gepresenteerd:

Is leeftijd bij volwassenen van invloed op het ontstaan van PTSS?
Er zijn weinig grootschalige onderzoeken gepubliceerd waarbij de relatie tussen leeftijd ten tijde van een trauma en PTSS systematisch werd onderzocht (met voldoende deelnemers van verschillende leeftijden die aan vergelijkbare traumatische ervaringen werden blootgesteld). Uit de eerder genoemde meta-analyse en uit epidemiologisch onderzoeken blijkt dat een lagere leeftijd van volwassen burgers of militairen ten tijde van een trauma niet of nauwelijks van invloed is op de ontwikkeling van PTSS of van ernstigere PTSS-klachten. De gewogen gemiddelde correlatie tussen leeftijd en PTSS was 0,01 voor burgers en -0,14 voor militairen; dit is een klein effect. Ons onderzoek bij Nederlandse militairen uit Irak toonde geen statistisch significant verband tussen leeftijd en het risico op PTSS 5 maanden na de uitzending. De gemiddelde leeftijd was 21,3 jaar van militairen met PTSS en 22,3 jaar van militairen zonder PTSS, hetgeen niet significant van elkaar verschilde. Leeftijd was niet significant gecorreleerd met de mate van psychische of lichamelijke klachten 5 maanden en 15 maanden na de uitzending. Jongere militairen rapporteerden iets meer potentieel traumatische ervaringen tijdens de uitzending (de correlatie met leeftijd was -0,14), maar dit werd deels verklaard door een lagere rang. Bij Vietnam veteranen is gevonden dat de relatie tussen een lagere leeftijd en een iets grotere kans op PTSS grotendeels werd verklaard doordat jongere militairen meer gevechtshandelingen hadden meegemaakt. Het is niet bekend of leeftijd is geassocieerd met de chroniciteit van PTSS. Onderzoek bij kinderen suggereert overigens dat PTSS-percentages nauwelijks verschillend voor kinderen van verschillende ontwikkelingsniveaus.

Op zich vind ik dit ook wel een bijzondere conclusie, want nu vraag ik me af wat  dan de leeftijdsopbouw is in het leger. Als die niet evenwichtig is en bijna iedereen nog jong is, ontstaan er uiteraard geen verschillen, gebaseerd op leeftijd. Helaas is er niets terug te lezen in het rapport over de feitelijke leeftijdsopbouw..

Oftewel, de (oorlogszuchtige) Amerikanen komen met andere bevindingen op de proppen:

Waarom sommige soldaten PTSS ontwikkelen en anderen niet

Uit nieuw onderzoek gepubliceerd in Clinical Psychological Science, een tijdschrift van de Vereniging voor Psychological Science, blijkt dat vooroorlogse kwetsbaarheid net zo belangrijk is als de bestrijding van gerelateerde trauma in het voorspellen van de vraag of veteranen symptomen van post-traumatische stress-stoornis (PTSS) zullen ontwikkelen.

Onderzoeker Bruce Dohrenwend en collega's van Mailman Columbia School of Public Health en de New York State Psychiatric Institute vonden dat traumatische ervaringen tijdens het begin van de gevechten de aanleiding zijn van de symptomen die bekend staan als de PTSS "syndroom" bij Vietnam veteranen. Maar ook andere factoren, zoals vooroorlogse psychologische kwetsbaarheid waren even belangrijk voor het voorspellen van de vraag of het syndroom bleef.

De onderzoekers onderzochten opnieuw de gegevens van een steekproef van 260 mannelijke veteranen van de National Vietnam Veterans Readjustment Study. Elk van de veteranen in de subgroep hadden een diagnostisch onderzoek ondergaan door ervaren clinici dat informatie gaf over het ontstaan ​​van de aandoening en of het nog steeds bestond 11 tot 12 jaar na de oorlog.

Dohrenwend en collega's richtten zich op de rol van de drie primaire factoren: de ernst van de blootstelling aan het oorlogsgeweld (bijv. levensbedreigende ervaringen of traumatische gebeurtenissen tijdens een gevecht) of vooroorlogse kwetsbaarheden (bijv. fysiek misbruik in de jeugdperiode, familiale voorgeschiedenis van misbruik) en betrokkenheid bij gewapende burgers of gevangenen.

De gegevens gaven aan dat stressvolle blootstelling noodzakelijk was voor het begin van het PTSS-syndroom daar 98% van de veteranen die het PTSS-syndroom ontwikkelden één of meer traumatische gebeurtenissen meegemaakt hadden.

Maar confrontatie met gevechten alleen was niet voldoende om het PTSS-syndroom te veroorzaken.

Van de soldaten die één of andere potentiele traumatische gevechtssituatie hadden ervaren, ontwikkelden slechts 31,6% het PTSS-syndroom. Toen de onderzoekers hun analyse beperkten tot de soldaten die de meest ernstige traumatische bevindingen hadden meegemaakt waren er nog steeds een aanzienlijk deel - ongeveer 30% - die het syndroom niet hadden ontwikkeld. Dit suggereert dat er nog andere factoren en kwetsbaarheden zijn voor het ontwikkelen van het syndroom.

Tot deze factoren behoren jeugdervaringen van fysiek geweld of een pre-Vietnam psychiatrische stoornis anders dan PTSS. Leeftijd leek ook een belangrijke rol te spelen: wanneer mannen jonger dan 25 jaar geconfronteerd waren geweest met oorlogsgeweld hadden ze zeven keer meer kans om PTSS te ontwikkelen dan oudere mannen.

En dat laatste vind ik toch weer een significant verschil..

Is het dan wellicht toch verstandig om de leeftijdsgr... Laat maar..