Na een tijd in NL als anesthesie verpleegkundige te hebben gewerkt, vertrok ik naar zonniger oorden om in een mooi Latijns Amerikaans land mijn werk voort te zetten. De taal, gebruiken, tempo en temperament waren wat je zegt een uitdaging voor deze hollandse Jan-Kaas. Voor artsen was het non done om zich met anesthesie bezig te houden. Ook dat was een onverwachte wending, maar ach ja, met goede wil, inzet, improvisatie, veel geluk, natte ruggen en Gods hulp liep het allemaal toch wel. Wie herinnert zich nog de Drager 656? De rubber Rush tjoepjes waren net weggedaan. En jawel, ook een traumateam. Bestaande uit een macho chirurg, een chauffeur (Jose, portier van het ziekenhuis en meestal onder invloed) Angstige momenten heb ik meegemaakt in een door het verkeer scheurende auto die ons naar de plek des onheils moest brengen. Ook als ik zwaar getafeld heb droom ik over nare helikoptervluchtjes in een geval wat volgens mij direct uit de vietnam oorlog kwam. Je denkt dat er in NL een oploopje is bij een ongeval. Echt, dat is helemaal niks vergeleken met de getoonde emoties in zuid amerika.
Ik had enkel vrienden: pentothal ( nog over van de ingrepen) en curalest. Plus de nog aangetroffen rode rush tubes, daar hoef je geen stilet bij te gebruiken (...).En een paar oude laryngoscopen. Alles mocht eventueel gejat worden. Tja... Mooie tijden, maar aan alles komt een eind en ik begon in ons NL als ambulance verpleegkundige. Na een half jaartje ging de trauma heli van start. Er werd geheimzinnig over gepraat, er zouden hele bijzondere, expirimentale medicatie worden gebruikt en nog veel meer geheimzinnigs. Alles werd door de ANWB georganiseerd, die verbinding kon ik niet leggen, maar ja, ik was zo lang uit NL, het zal wel.
Ik naar een ongeval, mij leek deze casus nou eens mooi voor wat hulp, tweede wagen was niet beschikbaar dus:....niks dus, mijn collega chauffer vroeg aan de patient of hij ANWB lid was. Nee. Heli werd afgezegd. Ach, waar ik vandaan kwam was er een grote relatie tussen je status en de kwaliteit van hulpverlening, dus, het zal wel. Vaak heb ik dit meegemaakt, enkel malen zelf en vaak bij collega's. C2000 was er nog niet en alles was mee te luisteren.
Maar, toch een keertje geluk, de helikopter kwam. En landde. Een gewone Bolkov! Niks futuristisch. Ik was tweede wagen en mijn collega had al tegen me verteld dat bij inzet van de traumaheli, wij niks meer mochten doen, behalve het absoluut noodzakelijke. Dit ging me echt aan het hart, ik hield met mijn kleine handen een enorm hoofd vast, die ik met alle kracht de luchtweg vrij kon houden. Guedel en laat staan intubatie verboden en van een infuus kon al helemaal geen sprake zijn. Het team kwam.
Dat van die ANWB was na een poosje van de baan, maar nagenoeg werkeloos toezien hoe de patient in een razend tempo verslechtert vond ik slecht te verteren, terwijl ik heel erg veel gewend was op mijn vorige job. Maar goed, ik kwam na jaren weer terug in NL en dan moet je niet de bijdehante wijsneus uit gaan hangen. Bij de volgende inzet van de heli had ik mijn lesje geleerd, op het moment dat ik de helicopter hoorde, stapte ik netjes terug (nog niet snel genoeg vlg mijn collega) en wachtte keurig af. Mooi, vaste aanstelling in zicht en me dus goed aanpassen. En die aanstelling kwam.
Bij een latere inzet bleek bij aankomst heli de patient overleden. Ik kon het niet laten om een praatje aan te knopen met iemand van het helicopter personeel. (kreeg later daar fors commentaar op, moet ik niet weer flikken. Oei..) Bleek een heel vriendelijke man, die van alles vertelde. En er was helemaal geen tover medicatie. Dezelfde spulletjes die ik jaren achter elkaar gebruikt had! Gewone Venflon naaldjes! Alleen vond ik die thoraxdrain mooi. Ik durf niet te vertellen wat ik daar altijd voor gebruikt heb. De demythisering had zich nu ingezet. Dit waren gewone mensen van vlees en bloed, die hun werk deden om hun boterham te verdienen. Net als ik. Het voelde alsof ik God een harde scheet hoorde laten.
Het is nu vele jaren later, maar als ik hoor dat de heli komt, heb ik nog steeds de sterke neiging om de laryngoscoop dicht te klappen, een paar stappen achter uit te doen en netjes wachten. Ik merk dat de rem er direct bij mij opgaat. Het, zoals in mij Latijns Amerikaanse jaren en nu ook nog vaak, op de schoot van de patient (in voertuig) ploffen, de laryngoscoop in de verkeerde hand en de tube naarbinnen frommelen, is in de aantocht van de helicopter bij mij niet meer aan de orde. Pavlov
De meerwaarde van de helikopter staat bij mij als een paal boven water, en ik ben vaak blij als ik een lastige casus over kan geven en dat ik kan toekijken hoe deze mensen het doen. Ik voel mij niet te min of gepasseerd of iets dergelijks. Dus van mij geen kwaad woord.
Tot slot
Mijn zus is iets hoogs in de marketing, ze vertelde mij, dat de pr van de traumahelikopter nog steeds als voorbeeld op opleidingen wordt gebruikt hoe het niet moet. En ik geloof haar direct.
