Wat betreft de casus van Wpie heb je m.i. geheel gelijk. Allereerst omdat deze melding er nooit naar de burgerhulpverlener uit had mogen gaan (zal wel per ongeluk hebben plaats gevonden en dan kan ik het ook nog begrijpen) maar wat ik veel kwalijker vind en wat we zowel hartslag als de RAV aan mogen, zo niet moeten, rekenen is dat er kennelijk nooit is nagedacht over de gevolgen voor de burgerhulpverlener als die in een dergelijke situatie terecht is gekomen ten gevolge van een vergissing van de meldkamer, hierin laat men elke vorm van hulpverlening achterwege of legt het vragen om hulp bij de leken hulpverlener terwijl i.m.o. juist de zorg, zeker in deze casus, voor goede nazorg heel duidelijk ligt bij de RAV en Hartslag immers zij maken een vergissing en veroorzaken daarmee een enorme impackt.
De nazorg die dan noodzakelijk is dient men direct te onderkennen en niet op zijn jan boeren fluitjes te bieden maar desnoods verplicht je de leken hulpverlener om in elk geval zijn verhaal te doen bij een opvangteam van hetzij Hartslag.nu hetzij de RAV.
Ten aanzien van de gemeente medewerker kan ik alleen aangeven dat er is nagedacht over de impact van een "gewone" reanimatie maar vervolgens maakt ook de gemeente de zelfde fout als de RAV en Hartslag namelijk wat als er iets in de alarmering iets ernstig mis gaat.
In de casus Wpie blijkt overduidelijk dat men daar niet over heeft nagedacht c.q. niet heeft willen nadenken.
Wat het nog erger maakt is dat het niet de eerste keer is binnen de bewuste gemeente waardoor we denk ik terecht mogen stellen dat men de eventuele gevolgen van een vergissing niet wenst te erkennen wellicht vanwege eventuele aansprakelijkheid voor gevolgschade van bijv. een werkgever.
Feit is dat de burgerhulpverlener hierdoor het kind van de rekening lijkt te gaan worden.
Ik baal als een stekker van alles wat Wpie is overkomen, mede omdat ik mijn berichten van december 2012 terug heb gelezen en dit voorspelde. Niet iedereen heeft mij in dank afgenomen dat ik HartslagNU weg heb gezet als een stel bureaucraten die zonder pardon burgerhulpverleners gebruiken en misbruiken. Gelijk krijgen is niet altijd een overwinning.
Het probleem met bureaucraten is dat ze leven in een papieren werkelijkheid. De RAV maakt je wijs dat ze zorgen dat de "heftige" meldingen zoals deze specifieke melding of meldingen als het om kinderen gaat niet bij de burgerhulpverleners terecht komen.
In de echte wereld krijgt een meldkamercentralist de melding waarbij het lang niet altijd helder te krijgen is via de melder wat er precies aan de hand is. Spraakverwarring, paniek of zelfs een menselijke vergissing door de centralist kun je niet uitsluiten in de echte wereld, dat kan alleen op papier.
Wat me nog meer stoort is dat HartslagNU, de aangesloten RAV's en alle RAV-medewerkers donders goed weten dat dit project schadelijk kan zijn voor de vrijwilligers.
De kern is dat je gaat reanimeren in je eigen wijk of dorp, de kans is heel groot dat je het slachtoffer en de familie kent.
Ik ben hartchirurg en had al geschreven dat ik een heel groot eigen kerkhof heb. Het overlijden van patienten raakt mij altijd, het spijt mij oprecht dat ik hun leven niet heb kunnen redden. Mijn compassie met de familie is oprecht. Waar ik niet aan moet denken is dat ik de familie persoonlijk goed ken, dat ik elke dag langs hun huis kom en elke dag zie hoe ze de draad weer oppakken.
Elke ambulanceverpleegkundige weet ook dat hij goed kan werken bij hele zware ongevallen en reanimaties, maar het wordt anders als een goede vriend van de ambulanceverpleegkundige tijdens een potje voetbal in elkaar is gezakt. Dan is het geen gevalletje reanimatie meer maar wordt het vresellijk persoonlijk.
Bij burgerhulpverleners in kleine, hechte gemeenschappen is ongeveer iedere melding persoonlijk.
In dezelfde papieren werkelijkheid bestaat zoiets als "de verwachten psychische impact van een reanimatie", dat bestaat simpelweg niet. Het is een effect dat niet meetbaar is en niet te voorspellen.
Ik vind het heel belangrijk dat er goed wordt gezorgd voor burgerhulpverleners die dit mee maken. In het ziekenhuis zie je dat bijvoorbeeld een assistent na een heftige gebeurtenis anders is, ik houd dan van afstand een oogje in het zeil en het kan gebeuren dat er een punt komt dat ik de assistent bij me laat komen. Het gaat er dan om dat de problemen opgelost gaan worden, in belang van de assistent en uiteraard de patientenzorg.
Wat ik met bovenstaand voorbeeld bedoel is dat iemand die (kinder)hartchirurg wil worden zelf heel goed weet dat tragische gebeurtenissen bij zijn werk horen, hij kiest er zelf voor. De assistent heeft een verantwoordelijkheid maar ik heb de eindverantwoordelijkheid.
HartslagNU behoort hetzelfde te doen, aangezien het verschil niet zo groot is al ik hier boven geschetst heb. Zij houden helemaal geen oogje in het zeil omdat ze de hulpverlener niet eens kennen, ook niet kunnen weten of iemand zich anders is gaan gedragen na een heftige gebeurtenis. Ze bepalen daardoor ook niet dat er een kritiek punt is bereikt waardoor ze iemand verplicht bij zich laten komen. (ter verheldering: in het bovenstaande voorbeeld is er geen sprake van vrijblijvendheid voor een assistent om niet te komen als ik zeg dat hij bij mij moet komen om 17.30 uur). Kortom HartslagNU neemt geen eindverantwoordelijk voor de burgerhulpverlener en niet voor de patientenzorg. Deze hulpverlener blijft in het systeem waardoor een volgende patient bloot kan worden gesteld aan deze hulpverlener.
Dit soort dingen kan ervoor zorgen dat een burgerhulpverlener chagarijnig wordt, depressief wordt, agressief wordt, etc. Als niemand voor je zorgt, al dat niet gedwongen, kunnen de gevolgen enorm zijn, het kan zorgen voor verstoorde familierelaties, echtscheidingen, ontslag op je werk, ziekteverzuim, enz, enz.
Het is verleidelijk om te roepen dat ik hier weer eens overdrijf, ik hoop dat een aantal experts (artsen, ggz verpleegkundigen) hier onderschrijven dat ik niets overdrijf.
Ik neem het HartslagNU kwalijk, ze nemen alleen de voordelen en donderen de nadelen over de schutting bij anderen. Ik heb al vaker mijn punt gemaakt dat RAV's geen overheidsdiensten zijn maar geprivatiseerde bedrijven. HartslagNU is een stichting van meerdere RAV's.
De kosten voor nazorg worden afgeschoven op gemeente, op de politie, op de huisarts, op slachtofferhulp of de psychiatrie. Dat kost allemaal geld en is geld wat niet van de RAV of HartslagNU is.
De reguliere werkgever van een burgerhulpverlener wordt niets gevraagd. In huidige tijden van recessie moeten veel werkgevers alle zeilen bijzettten om de kop boven water te houden. Door toedoen van HartslagNU die de burgerhulpverlener als vrijwilliger bloot stelt aan dit soort medische hulpverlening (reanimaties uitvoeren in opdracht is iets anders dan blaren prikken tijdens de vierdaagse) kan er sprake zijn van langdurig arbeidsverzuim. De kosten zijn voor de werkgever.
Ik pleit daarom voor betere wet- en regelgeving waarbij werkgevers de schade kunnen verhalen op HartslagNU of er een systeem komt dat de werkgever schriftelijk toestemming moet geven of de werknemer deel mag nemen aan het HartslagNU project. Voorts dienen de RAV's op te draaien voor de kosten die politie, huisartsen en psychiaters maken. Als de burgerhulpverlener hierdoor zorg ontvangt waardoor men de 350 euro eigen risico moet betalen hoort de RAV dit ook te bepalen.
Het is van den zotte als de dankbaarheid voor de vrijwillige inzet zich beperkt tot een factuur van een zorgverzekeraar (eigen risico/onkosten psychiatrie die niet voor vergoeding zorgverzekering in aanmerking komen).
Tot slot heb ik altijd al gevonden dat de burgerhulpverlener het kind van de rekening is. Ik vind het namelijk ook schandalig dat burgers na een inzet op eigen kosten moeten zorgen voor nieuwe pads en dienen te zorgen voor het jaarlijks onderhoud cq. preventief vervangen van batterijen.
