Door een ander incident kwamen eigen ervaringen weer naar boven. Ik besloot op Google te zoeken naar informatie en vond dit postings op dit forum.
Ik was de betrokken ambulancechauffeur.....
Ik heb altijd de overtuiging gehad dat we als hulpverleners 80% van de agressie kunnen voorkomen of indammen door onze eigen opstelling. In de andere 20% van de gevallen tref je de echte mafketels in onze maatschappij. Helaas was dit zo'n mafketel.
We hadden niks met deze man te maken. Ik stond spullen te pakken voor onze melding, zoals je dat bij 100.000 andere ritten ook hebt gedaan. In een rustig straatje in/op* Scheveningen op een maandagochtend om 10:15 uur. We zijn nu bijna drie jaar verder en ik kan me alles nog herinneren als de dag van gisteren.
Opeens stond er een Opel Corsa tegen mijn benen. Loos gas geven en toeteren. Een opgewonden standje achter het stuur. Heftig gebarend en schreeuwend. Hij wilde er langs. Ik maak een sussende beweging met mijn hand. Ik ben zo weg, pak alleen even de koffer om een patiënt te kunnen helpen. Deze jongeman heeft er geen boodschap aan en geeft vol gas. Ik spring weg en heb het geluk dat hij zichzelf klem heeft gereden tegen de schuifdeur van de ambulance. De bestuurder van de Corsa gaat helemaal door het lint. Alsof hij dronken is of onder invloed van drugs. Want inderdaad @Mike, hier kun je met je normale verstand niet bij.
Gelukkig zijn er twee toezichthouders in de buurt. De man wil wegrijden, maar ze trekken hem uit de auto. Ik denk nog: "Dit kan toch niet zijn bedoeling zijn geweest?" En vraag hem om voor de auto te komen staan en te zien in wat voor onmogelijke situatie hij mij en zichzelf heeft gebracht. Hij blijft alleen maar tieren.
Mijn collega is zich rot geschrokken en heeft direct toen het gebeurde op de noodknop gedrukt. De meldkamer hoort de emoties en het geschreeuw. Ze beseffen dat er iets aan de hand is, maar kunnen er geen touw aan vastknopen. Ze sturen met spoed politie, de motorambulance en een extra ambulance. De politie is er heel snel. Ze hebben aan een half woord genoeg. De bestuurder van de Corsa gaat in de boeien en mee naar het bureau.
De motorambulance komt erbij. Een geweldige verpleegkundige, die er meteen voor me is. Net als de collega met wie ik reed. Zo ontzettend fijn. De schrik en emoties komen dan pas los. Mijn eigen collega is alsnog naar de patiënt gegaan, er heeft immers iemand zorg nodig. Mijn leidinggevende komt erbij en een tweede ambulance. Samen met mijn collega en onze leidinggevende gaan we naar het politiebureau. Ik ben me rot geschrokken, dit verwacht je echt niet.
Veel later is de rechtzaak. De dader toonde geen enkel berouw. De ambulance had maar in een parkeervak moeten gaan staan, dan was er niks aan de hand geweest. De straf viel me tegen.
Gisteren is uitgerekend de fijne collega van de motorambulance zelf gewond geraakt bij de aanrijding. Ik leef met hem mee en herinnerde me weer hoe hij er voor me was na dit incident. Als politie en ambulancemedewerkers waren we er voor elkaar, hadden we steun aan elkaar. De officier van justitie nam de zaak hoog op. Ze belde me zelfs persoonlijk. Hulde! De rechter was mild voor de dader, ondanks zijn strafblad en eerdere incidenten met hulpverleners.
De laatste posting is lang geleden, maar ik wilde hier toch graag op reageren. Om mijn ervaring te delen, maar ook om te laten weten hoe het is afgelopen.
