Sentimenten zijn te begrijpen, niet de uitingsvormen.
Militairen (maar ook burgers) bij Defensie zijn over het algemeen zeer loyaal tegenover hun werkgever.
De kruik gaat echter net zo lang te water tot ie barst. Defensie wordt al sinds eind jaren '80 gekenmerkt door bezuinigingen, reorganisatie na reorganisatie, verhuizingen van hot naar her etc. Die constante zwaard van Damocles boven je hoofd van weer een bezuinigingsoperatie, weer de kans dat jouw afdeling/onderdeel verhuist naar een andere uithoek van het land etc. gaat op een gegeven moment haar negatieve tol eisen. Zullen nog maar weinigen bij Defensie zijn die deze werkgever aanbeveelt bij vrienden en kennissen.
Op zich zijn bezuinigingen vaak niet eens onlogisch. Na het einde van de Koude Oorlog was het ook niet meer zo nodig om honderden F16's te hebben (we hadden er ooit 213, straks 68), honderden tanks, tientallen fregatten (hadden ooit een bovenwatervloot van 2 kruisers, 12 jagers en 12 fregatten, straks nog maar 6 fregatten en 2 patrouilleschepen) etc. Maar het lijkt alsof het nooit genoeg is. Zelfs met de van origine pro-Defensie partijen op rechts aan de macht zien defensiemedewerkers met lede ogen hoe de krijgsmacht verder wordt uitgehold.
En dan mooie verhalen over dat we straks dan wel een op haar taken toegeruste krijgsmacht hebben en dat de Minister nog steeds trots is op z'n mensen. Daar hebben die mensen eigenlijk geen boodschap meer aan. Zij zijn slechts getallen en worden met 1 pennenstreek aan de kant gezet. En de ervaring leert bij Defensie dat na een bezuinigingsronde zeker geen lange periode van rust aanbreekt.
Kortom: er wordt een heel zware wissel getrokken op de motivatie van de mensen bij Defensie. Laat onverlet dat het niet nodig is vernielingen te plegen en half te gaan muiten. Ondanks alles erboven staan dus, ook al is het nog zo moeilijk.
