Wat denk ik ook van belang is in deze discussie is behalve het psycho/nazorg deel ook het vermogen om de situatie en het handelen te overzien. Ik heb het artikel zo snel niet paraat, maar pas relatief laat is het brein dusdanig uit ontwikkeld dat een persoon goed zijn handelen en de gevolgen daarvan kan overzien.
Zoals met veel dingen in het dagelijks leven denk ik dat je als lekenhulpverlener wel enigszins het besef moet hebben wat je aan het doen bent, wat de gevolgen en risico's kunnen zijn voor zowel slachtoffer als hulpverlener. Wat de situatie betekent voor jou, het slachtoffer en zijn familie. Reanimatie is niet alleen maar spannend en altijd succesvol. Je moet heel goed kunnen beseffen dat het vaak niet goed afloopt, ondanks alle inspanningen. Om diezelfde reden heb ik ook vraagtekens bij reanimatieonderwijs in projectvorm op basisscholen of in de eerste of tweedeklas van de middelbare school. Op die leeftijd is de dood nog zeer confronterend en kan je je afvragen of men er al op die manier mee bezig moet zijn en dat psychisch en fysiek aankan. (Heel zwart-wit kan je het als een kunstje zien dat je iedereen kan leren, maar dat is toch wat kort door de bocht MI).
Er is niet voor niets een leeftijdsgrens gebonden aan het mogen besturen van een auto. Ook daarvoor is (ongetwijfeld) bewust gekozen aan de hand van diverse aspecten. Als je in een auto stapt wordt er van je verwacht dat je op een verantwoorde wijze rijdt, situaties kunt overzien, om kunt gaan met verschillende situaties en niet onnodig risicovol gedrag vertoont. En ja, er zijn ook volwassenen met rijbewijs die helaas niet aan het bovenstaande voldoen. En zeker, ook jongens van 16 kunnen best aan het bovenstaande voldoen. Maar goed, de regel is 18.
