Tevens hier een stukje van een 'ervaringsdeskundige'. Ik heb op mijn 17e idd iemand gereanimeerd. En dat op een leeftijdsgenootje van 15 jaar. Vanaf mijn 12e had ik mijn jeugd ehbo diploma en ben er eigenlijk altijd al vanuit gegaan dat ik een reanimatie tegen kon komen. Ik wist ook dat ik later iets in de acute zorg wou gaan doen. Op mijn 17e was het dan zover.
Nu er op terug kijkend heb ik het geen nare of vervelende situatie gevonden. Ik was en ben nog steeds erg blij dat ik toen zoveel voor iemand heb kunnen betekenen. De 1e nacht heb ik er een beetje over lopen piekeren maar heb er nooit wakker van gelegen of het er moeilijk mee gehad. Ondanks dat de jongen het in kwestie nooit meer bijgekomen is.
Wel moet ik zeggen dat je een veilige achter grond moet hebben om tegen te kunnen praten. Je moet gewoon er over kunnen praten zonder dat mensen meteen extra ´zielig´ gaan doen omdat jij tenslotte jong bent. Mijn ouders en collega´s hebben me ontvangen met een goedzo! En heb ik kunnen vertellen wat er gebeurt was. Dit was voor mij ruim voldoende. Ik wist dat ze achter mij stonden en dat ik er gewoon met ze over kon praten als ik daar behoefte aan had.
In de jaren er op volgend heb ik nog meerder malen een reanimatie mee gemaakt. Toch moet ik zeggen dat de ´eerste´ je altijd bij blijft. maarja, waarmee is dat niet
