Een leeftijdsgrens stellen is niet de geeigende weg. Het lichamelijk en geestelijk vermogen van een kind is m.i. een beter maatstaf.
Het leren helpen en eerstehulpverlenen wordt in andere landen al van kleins af aan met de paplepel ingegoten, behalve in Nederland natuurlijk niet.
Het is typisch Nederlands om alles in afgebakende hokjes te stoppen en aanvullende leeftijdgrenzen te stellen ongeacht het geestelijke en lichamelijke vermogen.
Jammer, want potentiele hulp wordt dan niet benut, ook al zou dat een kind zijn.
Reanimatie en noodvervoer, de zwaarste handelingen in de eerstehulp, is voor volwassenen al zwaar, voor een kind wellicht fysiek onmogelijk. Maar dat kan je ook niet van een kind verlangen of eisen.
Maar met aanvullende tips en trucs kan een kind heel goed in staat zijn om bepaalde andere levensreddende handelingen wel uit te voeren.
Bijvoorbeeld, het open maken en open houden van de luchtweg, op welke wijze dan ook, is de meest simpele levensreddende handeling dat letterlijk elk kind aangeleert kan worden in afwachting van hulp door een volwassene.
En wat emoties betreft, het meemaken van schokkende gebeurtenissen is in het leven onvermijdelijk en hoort bij het opgroeien en het verdere levensverloop. Kinderen 100% afschermen tegen schokkende gebeurtenissen is absoluut onmogelijk.
Zowel voor kinderen als volwassenen geldt dat een goede nazorg bij schokkende gebeurtenissen onontbeerlijk is.