Ik weet niet of ik daar vandaag nog aan toe kom, maar uiterlijk morgen zal ik het proberen uit te leggen.
De minder korte versie met uitleg waarom er in Engeland vaak en veel weerstand is (ook binnen de korpsen) tegen het gebruik van middelen zoals waterwerpers, e.d.:
De "Metropolitan Police Service" is als eerste "modern politie korps" in Engeland opgericht rond 1830 door John Peel (toenmalig minister van Binnenlandse zaken) na het aannemen van een aantal wetten in het parlement die dit mogelijk maakten. Tot die tijd waren "politie taken" vooral lokaal geregeld of via regionale vertegenwoordigers van de Koning(in).
Een belangrijk principe voor het parlement was dat er niemand boven de wet mocht staan (ook zij zelf of de regering niet) en dat elke burger de verantwoordelijkheid heeft om de wet uit te voeren (dus niet alleen naleven).
Er waren verschillende "modellen" die toendertijd ontstonden rond wets en openbare orde handhaving. Het parlement en Peel hebben toen bewust niet gekozen voor het Franse model, waar politie taken in eerste instantie als onderdeel van het leger (Gendarmerie) werden georganiseerd
Peel ontwikkelde het model waar "The police are the public and the public are the police", en zijn uitgangspunten voor de Politie zijn later samengevat in de "
Peelian Principles"
Dit had 2 belangrijke gevolgen, die er voor zorgden dat de traditie van de Engelse Politie totaal anders is dan op "Het vaste land"
- In de ogen van Peel (en anderen) kon de politie alleen haar werk doen als het vrijwillig geaccepteerd werd door de bevolking en niet door acceptatie af te dwingen door intimidatie. Tegenwoordig noemt men dit in de UK ook wel "Policing by consent".
- Politie functionarissen moesten zich houden aan dezelfde wetten als de bevolking, en waren uiteindelijk verantwoording schuldig aan diezelfde bevolking (bijv via een commissie van volks vertegenwoordigers) en niet aan 1 persoon (zoals een Koning of een Minister).
Om zo dicht mogelijk bij gewone burgers te blijven, waren militaire verschijnselen uit den boze. Zo leek het uniform meer op dat van een "gentleman" (incl hoge hoed) dan op dat van een militair. En omdat vuurwapen bezit en gebruik door burgers verboden was, wilde men hier voor ook geen uitzondering maken voor politie functionarissen.
Mocht er een situatie zijn waarbij zwaardere middelen nodig waren, dan werd het leger ingeschakeld. (Als in: optreden met Vuurwapens bij opstand of rel)
Die uitgangspunten hebben er voor gezorgd dat er een traditie is ontstaan waarbij de Politie zich zoveel mogelijk wil blijven onderscheiden van de Krijgsmacht en zo dicht mogelijk bij de bevolking wil blijven.
Veel middelen die "wij" gewoon vinden (zoals waterwerpers, traangas granaten) worden in Engeland gezien als paramilitaire middelen (en niet als "normale politie uitrusting"). In de ogen van velen (ook delen van de politie top) mogen dit soort middelen niet standaard ingezet worden, omdat ze niet onomstreden zijn bij het publiek.
Dat laatste heeft ook te maken met de geschiedenis in Noord Ierland, waarbij die middelen wel werden ingezet. Verschil is echter dat dat vooral gebeurde door het Leger dat (een deel van) de politie taken uitvoerde. Het gaat daarbij niet om of die inzet terecht was, maar om de beeldvorming van die middelen.
Daarom is er altijd veel weerstand geweest om die middelen überhaupt aan te schaffen en heeft men nauwelijks ervaring opgebouwd. Die discussie zal nu wel weer gevoerd gaan worden en wie weet is nu de tijd wel rijp om het toch te doen.
Een "pikant" detail.
In de wet die ten grondslag lag aan de huidige Engelse Politie was opgenomen dat de politie verantwoordelijk was voor het handhaven van de "Queen's peace". Dit was het uitvoeren van de verantwoordelijkheid van de Koningin om haar onderdanen te beschermen. Als de Koningin (lees de politie) hier niet in slaagde en er een opstand of rel plaats vond, dan hadden burgers recht op schadeloos stelling door diezelfde Koningin (lees: de lokale politie).
Heden ten dage is dit verwerkt in de "Public Order Act" en maakt men onderscheid in een "Riot" en "Civil Disorder". Als er mensen aangeklaagd worden voor het eerste (en veroordeeld) dan betekend dit dus dat de lokale politie aansprakelijk gesteld kan worden voor gelede schade. In het 2e geval gaat dat niet op. Daarom worden in de meeste gevallen in de laatste 10 jaar mensen vooral aangeklaagd voor Civil Disorder. Overigens kan de regering natuurlijk beslissen om die schadevergoedingen te compenseren bij de lokale politie.
(Bovenstaand is "mijn" samenvatting, sommige dingen zijn wat gecompliceerder en als iemand aanvullingen/verbeteringen heeft dan hoor ik het graag
Het geeft ook niet per se mijn mening over bepaalde zaken weer. )
