Dynamische ipv statische reanimatie protocollen

[Moon]

Gisteravond tijdens de 'beginnersgroep'  van de EHBO hierover ook een discussie gevoerd n.a.v. de uitzending van Zembla. Men vroeg zich af of ze wel moesten reanimeren, hoe zeer mensen je het kwalijk konden nemen, etc.

Net als Golly heb ik het voorbeeld aangehaald van de '80-jarigen die de 100 meter horden harder lopen dan wij' en de misschien wel 30-jarigen die van alles en nog wat mankeren en al weinig uitzicht meer hebben.

Eigenlijk kwamen wij tot de conclusie dat de NVVE veel meer aandacht aan de penning zou moeten besteden (en daarbij natuurlijk ook duidelijk attenderen op de duidelijk dragen van de penning). Dit zou volgens mijn beginners veel meer twijfels wegnemen en ze een stuk zekerder in hun schoenen laten staan, mochten ze ooit met een reanimatie te maken krijgen. Tsja, en die kans is aanwezig, omdat een aantal zich toch wel gaan opgeven voor BurgerAED.

[Rescue]

De huidige NNR richtlijnen over dit onderwerp zijn daarover toch niet zo erg onduidelijk..

NRR Richtlijn Starten, Niet starten en stoppen van een reanimatie..

Als zorginstelling, maak je van te voren afspraken en leggen die vast.. (Al dan niet via NVVE richtlijnen)..  Dat betekend mijn inziens ook dat er in dat geval dus niet een 112 melding word gedaan, maar de instellingsarts of huisarts wordt gebeld..

Tja, als de oudere kiest om in de supermarkt in elkaar te zakken word het een stuk lastiger.. Echter dan is een NVVE tag ook erg duidelijk... De zelfstandig wonende oudere, kan ook keuzes maken...

De reclame van de hartstichting en de reanimatieraad, is wel erg gericht op het "Super Hero" gehalte.. En de realiteit, dat weten de meesten wel erg anders...  

Met de invoering van de AED werden de overlevingskansen per individuele patient een stuk hoger gegaan..  Echter op de totale populatie is 15% overlevenden nog niet veel..  Dat was daarvoor 12%.. (jr 2000)

[RAdeR]

Chronisch zieke patiënt verandert reanimatiewens vaak
 
Bijna veertig procent van de patiënten met ernstige vormen van copd, chronisch hartfalen en chronisch nierfalen verandert in de loop van een jaar van mening omtrent levensverlengende behandelingen in noodsituaties. Dat blijkt uit onderzoek van Daisy Janssen, specialist ouderengeneeskunde en onderzoeker van het Expertisecentrum voor chronisch orgaanfalen, dat is gepresenteerd op het jaarcongres van de European Respiratory Society.

Op grond van haar onderzoek adviseert Janssen dat artsen regelmatig bij hun patiënten de wens rond reanimatie en beademing aan de orde stellen. Zeker wanneer er wezenlijke veranderingen zijn opgetreden in de gezondheidssituatie, de mobiliteit, zorgafhankelijkheid, de gemoedstoestand en de relatiestatus. Daarmee voorkomt de arts dat er geen kans meer is om de actuele wens te bespreken als de patiënt plotseling achteruit gaat en dat de zorg in de laatste levensfase in strijd is met de persoonlijke wens van de patiënt, aldus Janssen.

Momentopname
Janssen volgde in zeven ziekenhuizen in Zuid-Oost Brabant en Limburg 206 chronisch ernstige maar stabiele patiënten met copd, chronisch hartfalen of chronisch nierfalen. Iedere vier maanden vroeg de onderzoeker opnieuw of de behandelend arts in geval van acute levensnood levensverlengende handelingen mag verrichten. Daarbij inventariseerde ze ook de gezondheidsstatus van dat moment, de comorbiditeit, eventuele ziekenhuisopnamen en andere afhankelijkheid van zorg, de mobiliteit en aanvallen van angst en depressie. Bij 38 procent van de patiënten veranderde de voorkeur gedurende dat jaar, van wel naar niet willen worden gereanimeerd of beademd en andersom.  

Janssen kreeg op grond van dit onderzoek door de European Respiratory Society de prijs voor het beste abstract in de categorie Rehabilitation & chronic care.

http://www.mednet.nl/nieuws/id5455-chronisch-zieke-patient-verandert-reanimatiewens-vaak.html

[peter h]

@ Golly: zolang de penning van de NVVE de enige is die door de NRR als "gerespcteerd" te boek staat, moeten we wel. tijdens de cursussen geef ik altijd de afkorting GBV mee.. Gezond Boeren Verstand.. .. maar ja, je kunt aan een oudere, die in de supermarkt ineenzakt, niet zien of iemand wat mankeert verder..

in de documentaire werd gezegd dat de meeste reanimaties plaatsvinden in het ziekenhuis/verpleeghuis.. volgens DR. Koster vindt 75% THUIS plaats.. en ja... dit kan een aanleunwoning zijn van een bejaardentehuis.

ik denk dat ouderen met elkaar, met familie, moeten overleggen wat zij willen. Uiteraard zijn er tehuizen waar een NR-beleid is (in mijn ogen terecht), maar zoals gezegd.. niet elke oudere is er per definitie slecht aan toe, met een lage overlevingskans.

ik denk dat we moeten uitgaan van de "plotselinge" hartstilstand, en niet van "de laatste adem uitblazen" ... als iemand aan het eind van zijn leven, en "af" is.

Ik ben in de "gelukkige" omstandigheid, dat ik 2 reanimaties heb mogen doen, met behulp van mijn eigen AED. 1 maal de buurman van 30... sportman.. (binnen het uur was hij weer helemaal de oude) en de door Golly genoemde zwangere, waarbij moeder en kind het hebben overleefd..

de prognose voor een zwangere is hoegenaamd 0, maar het is wel gelukt....

ik denk dat het wijs is dat mensen zelf nadenken over wat zij willen, en het ook kenbaar maken.. of het nu door de penning is, een tatoeage, of wat dan ook...

ik had het er van de week nog over met een ambupleeg.. we mogen wel voor God spelen, en ze terug halen, maar niet voor God spelen om ze te laten gaan..

het blijft een lastige materie...

Peter

[Willem D.]

Ongeacht welke toepassing in welke sector dan ook (zowel technisch als medisch), protocollen dienen altijd dynamisch te worden ontworpen en wat belangrijker is dynamisch te worden toegepast door de doelgebruikers. Dit vraagt om een bepaalde zelfdiscipline die veel mensen als beangstigend ervaren met als gevolg een starre onwrikbare werkwijze.

Protocollen geven houvast voor de gebruiker in normale omstandigheden.
Richtlijnen zijn ook geen wet of regelgeving, ze geven alleen houvast in de meest voorkomende situaties.
Om processen te stroomlijnen zijn protocollen ontbeerlijk.
Hoe complexer processen worden of zijn, des te moeilijker wordt het gebruik en hanteren van protocollen.
Plotselingen afwijkingen door omstandigheden betekent domweg dat je verder moet handelen met je "gezond boeren verstand" om op een later tijdstip weer "in te haken" in het gewenste deel van het protocol. Een proces kan nooit halverwege worden gestopt omdat een protocol in "iets" niet voorziet.
Achteraf kan je desgewenst en/of gevraagd altijd je gedachtegangen op een rijtje zetten en de situatie (met anderen) evalueren.
Hiermee en hierdoor kan je meedenken om verbeteringen in de protocollen aan te brengen.
Geen enkele situatie is dezelfde. Geen enkel protocol kan 100% je handelen en/of werkzaamheden dekken.

In dit forum en andere bronnen bespeur ik angst om van protocollen af te wijken of anderzijds, zelfs maar toe te passen. De EHBO is daar een jammerlijk voorbeeld van.
Bang zijn om van protocollen af te wijken is onnodig en velen ervaren angst om vooral niet aangesproken te worden op hun protocollair handelen.