Natuurlijk is het mogelijk dat foto's kunnen helpen bij het verwerken van gemaakte indrukken/trauma's van meegemaakte incidenten. Maar wie zegt dat dat altijd zo is? Kan het ook niet een tegengesteld effect hebben, dus een trauma juist vergroten? En wie is daarvoor en de eventuele gevolgen ervan, verantwoordelijk?
In samenspraak met de korpsleiding, het brandweerkorps voor welk ik foto's maak, worden na een inzet een aantal (geanonimiseerde) foto's op de website geplaatst. Eventuele slachtoffers, familie of andere betrokkenen moeten genoegen nemen met deze plaatjes. Verzoeken om de overige foto's in te zien worden over het algemeen niet gehonereerd. Men gaat er al veel te snel van uit dat de foto's goed zijn om een voorval te kunnen verwerken, echter het is evengoed mogelijk dat het een trauma kan verergeren. Zowel het korps als ikzelf willen en kunnen daarvoor geen enkele verantwoording nemen!
Daarnaast is het een feit dat ik geen controle heb over hetgeen gebeurt met bestanden die aan een slachtoffer of iemand anders worden afgegeven. Ben ik aan de ene kant heel voorzichtig met het plaatsen van fotomateriaal, zou iemand anders de andere foto's juist wel online gaan zetten, en dan spreek ik nog niet eens over in welke context die plaatjes geplaatst kunnen worden en of ze al of niet geanonimiseerd zijn.
Voor het intern gebruik van fotomateriaal, is de korpsleiding verantwoordelijk. Andere diensten, zoals politie en RAV, kunnen op vraag wel beschikking krijgen over het fotomateriaal. Dit laatste gebeurt regelmatig, ter aanvulling van een onderzoek, illustratie bij een verslag, gebruik voor opleidingsdoeleinden etc. Daarbij is de afspraak dat foto's niet worden gepubliceerd en evenmin ter beschikking aan derden worden gesteld.
