Prikkelende reanimatieHet begint al te schemeren als ik de poli verlaat. Ik heb een drukke dag op de Dermatologie achter me en het regent zachtjes. Ik loop naar mijn auto. Twee mensen komen aanfietsen. Voorop een oude dame, tien meter achter haar een oude heer. Als de laatste op mijn hoogte is, zie ik hem zacht en elegant met fiets en al in de schuine berm naast de ingang neervallen. Zijn vrouw heeft niets in de gaten, en fietst door, het ziekenhuisterrein op. Ik roep, maar ze hoort het niet.
Ik haast me naar de man. Hartactie voel ik niet meer en adem kan ik ook niet ontdekken. Ik begin te reanimeren. De grond is kletsnat. Na een minuut voel ik overal een gemene branderigheid; we liggen in een veld brandnetels. Toch maar doorgaan.
Gelukkig wisselt net de wacht. Er komen verpleegkundigen voorbij en die beginnen kordaat mee te helpen. Er wordt vervoer naar de SEH geregeld. De echtgenote merkt dan pas dat er iets mis is.
De man heeft het overleefd, hoor ik later. Hij was met klachten bij de huisarts geweest, en die stuurde hem met spoed naar het ziekenhuis. Maar het was natuurlijk niet de bedoeling dat hij op de fiets zou gaan!
Nog dagen voelde ik de naweeën van de brandnetels. Het was een confrontatie met aarde, water en vuur geweest.
Han Rozemeijer, gepensioneerd dermatoloog
http://medischcontact.artsennet.nl/rubrieken-1/Alle-rubrieken/Lezersbijdragen-1/Lezersbijdrage/107638/Prikkelende-reanimatie.htm
