Ontdekker brand Speelhuis vertelt zijn verhaalHELMOND - Even dacht hij dat het door zijn stiekeme sigaretje kwam, maar al gauw had theatertechnicus Rick Molenaar door dat er echt iets loos was in 't Speelhuis. De ontdekker van de brand vertelt zijn verhaal.
Hij is na een uur of wat weggelopen. Kon de brand niet meer aanzien. "Ik kan er wel bij staan huilen, maar daar schiet niemand iets mee op. Naar huis dus." Alleen: wat hij daar heeft gedaan weet hij niet meer. "Opeens sta je dan 's ochtends toch weer bij 't Speelhuis. En ik moet zeggen: het viel me mee. Echt. Er stond nog wat overeind, ik verwachtte alleen een groot zwart gat te zien."
Hij is even stil. Opeens staan zijn ogen weer vol tranen. Rick Molenaar (45), zeven jaar technicus in 't Speelhuis, was donderdag degene die de brand ontdekte.
De schuldvraag legde hij eerst bij zichzelf neer. "Ik zat lekker boven in het gebouw een sigaretje te roken. Ik had net gegeten, toen er een alarm afging. Dat komt door mij, dacht ik, want dat is wel eens gebeurd. Maar ik was het niet, dat rook ik meteen de volgende minuut. Iets in mij schakelde meteen de automatische piloot in. Ik greep een blusapparaat – keek nog of het wel het goede type was – en schoot meteen alle trappen af, naar de grote zaal. Onderweg kwam ik collega Ton van Bokhoven tegen, die liep meteen mee. We zagen bij ingang B al rook onder de deur door komen. Dat is een sluis, dus ik riep naar Ton dat hij de eerste deur open moest houden zodat ik terug kon. Ik liep verder door. Maar zodra ik de tweede deur opendeed zag ik louter vlammen, hoog tot aan mijn kin. Het geluidseiland stond in lichterlaaie, de stoelen ook."
Al gauw stond het zwart van de brandweer. "Toen lieten wij het over aan de professionals. We zijn bij elkaar gaan staan, al het personeel. Dat hadden we echt nodig, steun, want het scheurde je hart uit je lijf om dit te zien."
"Een flink deel stond al te huilen. Ik nog niet, maar toen opeens die vlammen door het dak braken, brak ik ook. Ongelofelijk: ik heb keihard gescholden, hoorde ik later. Ik zat er helemaal doorheen, stond te brullen als een kind. En dan heb ik er nog niet eens zo lang gewerkt als die broers-Van Bokhoven. Zij lopen er vanaf het begin rond."
En weer is hij stil. Vertelt dat hij echt pijn in zijn hart voelde en dat hij, na een uur, naar huis sjokte. Uitgeput en verdoofd.
"Weet je, dit is mijn derde brand. Al twee keer is mijn huis afgebrand. En dit voelt niet minder. Brand is iets verschrikkelijk: ontembaar, woest, het brult ook echt. Dat blijft je je leven bij. Ik ben bang dat ik die vlammenzee ook nog wel wat keren tegen ga komen in de nacht."
Bron:
www.ed.nl
