Inderdaad een stof opdoen wekkende discussie, maar niet eeuwenoud want pas sinds de jaren 80 wordt er door ambulanceverpleegkundigen geintubeerd. Er zijn behoorlijk wat indicaties en voorbeelden te noemen waarbij snelle (crash) intubatie bij patienten die nog eigen reflexen of ademhaling hebben, geindiceerd is.
In mijn eigen praktijk als ambulanceverpleegkundige kan ik noemen dat ik in 5 maanden tijd al 4x een patient heb gehad die snel geintubeerd moest worden om een veilige ademweg te creeren, en dat dus niet kon wachten op een MMT. Met name bij patienten die bloedverliezen of braken of een ernstig trauma hadden waarbij naast pijnstilling ook forse sedatie moest worden gegeven in verband met motorische onrust van de patient of ivm de stress die hij/zij doormaakte tgv het lichamelijke trauma.
Met de huidige medicatie uit het protocol kan men pijnstilling en enige sedatie aanbieden, het protocol geeft hiervoor richtlijnen. Fentanyl en ketanest kan in hogere doses worden gegeven, de valium heeft eechter een langwerkende maar minder adequate sedatie dan bijv. dormicum dat voorheen in het protocol was opgenomen.
De meeste ambulanceverpleegkundigen zijn zeer wel in staat op de kap een patient te beademen, daarvoor worden ze ook nog eens bijgechoold door de SOSA en door stage in het ziekenhuis waarmee de desbetreffende ambulancedienst / RAV, contacten mee heeft. Dat kapbeademing soms weinig soelaaas voor de patient geeft is duidelijk, bij braken, coma of groot trauma is kapbeademing alleen niet voldoende en niet adequaat genoeg, de ademweg moet veilig gesteld worden en dat doe je door intubatie. Dat zorgt voor ''afgesloten'' longen die zo onbereikbaar zijn voor bloed en andere vloeistoffen, zodat ventilatie van de long ongehinderd kan plaatsvinden. Bij intubatie moeten wel de reflexen en ademprikkel van de patient worden gedempt, anders beschadigt men de stemband bij intubatie en wordt de patient wel heel erg onrustig.
Gebruik van het sedatiemiddel Etomidaat kan hierbij in combinatie met adequate pijnstilling goede diensten bewijzen. verder zijn er ook kortwerkende verslappingsmiddelen die crashintubatie beter mogelijk kunnen maken en waarbij na mislukte poging evt een dubbel lumen tube of kapbeademing kan worden verricht. Dat het MMT dit graag zelf wil doen begrijp ik maar dat is in de praktijk niet houdbaar. Bij een patient met een bedreigde luchtweg geldt na ter plaatse komen van de ambulance elke seconde, en is wachten op het MMT dat de patient wel zal verslappen en intuberen geen goede actie. Na het in de afgelopen decennia invoeren van defibrilleren, prikken van infusen, geven van intraveneuze medicatie en intuberen bij ademstilstand, door ambulanceverpleegkundigen wordt het tijd voor uitbreiding van het scala aan interventies. Vroeger waren die handelingen voorbehouden aan de medici, later kwamen zij erachter dat het wel een sheel verstandig zou zijn als ambulanceverpleegkundigen die handelingen zouden uitvoeren in die situaties waarin de nood het hoogst is, in de prehospitale zorg.
Jammer dat de MMT's dat als een bedreiging zien en er nog niet aan toe zijn. Het is voor ons echt geen optie om een goed ademende persoon even anesthesie aan te bieden en dan te gaan intuberen, die optie is er echter wel bij patienten die ik in mijn eerste deel van de tekst heb genoemd. De patient met bedreigde luchtweg hefet immers geen'' Golden Hour'' maar een ''Diamant 5 minutes'' zonder gezekerde luchtweg en beademing doen je hersens het immers na 5 minuten niet meer zo optimaal...
In de USA is al enige jaren positieve prrakijkervaring opgedaan met zgn. Rapid Sedative Intubaton door paramedics (RSI wordt in veel gevallen anders geformuleerd maar komt in praktijk neer op snelle intubatie mbv medicatie).
Gezien de ontwikkelingen en de (pre)klinische opleiding en ervaring die nederlandse ambulanceverpleegkundigen hebben zal het zeer wel mogelijk zijn dat dit fenomeen ook onze kant van de oceaan opkomt. En dat lijkt me voor de patient het beste.
