Op zich kan ik me heel goed inleven in de wil om anderen te helpen/te waarschuwen, ik heb dat zelf ook, maar een en ander is toch wel getemperd door de realiteit. Ik heb een tijdje met politiemensen gewerkt in een opleidingssituatie en daar kwam wel eens het een en ander ter sprake. Zo stelde een van hen mij eens de casus wat ik zou doen als ik bij een aanrijding langs zou komen voor er hulpdiensten waren en dus zou stoppen. Eén van de inzittenden liep in de regen rond en was wat verdwaasd. Dus ik gaf aan dat ik de persoon even in mijn auto zou laten plaatsnemen tot de hulpdiensten er zouden zijn. Waarop de politieman mij feliciteerde en vertelde dat ik grote kans had dat mijn dak van de auto zou worden geknipt en dat ik die niet vergoedt zou krijgen van de verzekering in zo'n geval... Hij had een paraplu en een deken achterin, die kon men krijgen, maar er zou niemand in zijn auto plaats nemen om die reden.
Neem het geval van Mathijs. Vanuit een goed en betrokken hart wordt naar beste eer en geweten een onveilige situatie zou veilig mogelijk gemaakt. Maar stel nou dat er een auto achterop zijn wagen was geklapt, hoe groot was de kans geweest dat de verzekering in zo'n geval zou uitkeren ? ik vrees nihil, want hij was niet verplicht dit te doen en daar zijn auto voor te gebruiken.
Ergo, helpen is meer dan goed, maar pas wel op waar je de grens trekt, voor je het weet zit je er dieper in dan je ooit zou denken.
