De Brandweer Velsen krijgt 2 maart 2006 een melding binnen van een ongeval met beknelling aan boord van de 116 meter lange hek-trawler Helen Mary in de haven van IJmuiden. Nadere informatie brengt aan het licht dat een van de opvarenden bekneld is geraakt tijdens werkzaamheden. Bij dit incident zijn enkele collega's door het oog van de naald gekropen: een wijze les over de risico's bij repressief optreden
Na verkenning blijkt een persoon bekneld te liggen onder een 1500 kilo wegend stalen dekluik van circa drie bij vijf meter. Het slachtoffer ligt enkele meters onder het luik en is slechts te benaderen wanneer de hulpverleners zich onder het luik zouden begeven. Nog voor aankomst van de brandweer heeft de overige bemanning door middel van een lier en een dikke stalen kabel, het luik gedeeltelijk van het slachtoffer gelift. Ondanks een voor het oog stabiele situatie en de aanwezigheid van de HV-1 is ook de container HV-zwaar met voldoende stophout besteld. In verband met de veiligheid wordt de manschappen verboden om onder het luik te gaan. In afwachting van meer stophout worden al wel enkele trapblokken geplaatst. Vervolgens gaat de bevelvoerder bovendeks om de constructie en werkwijze van de lier te inspecteren. In de tussentijd zijn twee manschappen onder het luik gegaan om daar het slachtoffer met een snelle grijpredding te bevrijden. Het slachtoffer een 54 jarige man uit Litouwen, blijkt inmiddels te zijn overleden. Nadat het slachtoffer is bevrijd, moeten de trapblokken onder het dekluik verwijderd worden. De bevelvoerder besluit om de blokken met een verlengde Neonhaak onder het luik vandaan te halen. Kort hierop volgt een harde dreun door het schip en komt het luik voor een tweede maal naar beneden. Alle hulpverleners ter plaatse beseffen dat er meer slachtoffers hadden kunnen vallen indien de manschappen zich op dat moment onder het luik bevonden. Achteraf valt gemakkelijk te oordelen dat de betreffende manschappen nooit onder het dekluik hadden mogen gaan en al helemaal niet nadat de bevelvoerder dit verboden heeft. Het hulpverlenen zit in ons bloed en daar zijn we voor opgeleid. In alle hectiek - onderdeks en met een onverstaanbare bemanning in de nabijheid - hebben twee zeer ervaren brandwachten dit naar eer en geweten gedaan en zijn daarbij ver gegaan. Maar wanneer is ver te ver? Het slachtoffer lag onder handbereik, de situatie leek stabiel en met langer wachten zou kostbare tijd verloren gaan. Van dit incident is een verslag gestuurd naar andere korpsen in de regio. Opmerkelijk waren de zeer wisselende reacties. Waar het ene korps de openheid prees en dit incident ter lering beschouwde, hief de ander de vinger. Ik denk dat het belangrijk is dat je je kwetbaar op moet durven stellen Durf te leren van ervaringen uit andere korpsen. Denk niet: mij overkomt dit niet, want zo dacht ik er ook over....tot 2 maart 2006.
Dit is de tekst. Wat is jullie mening?
