Ik vind het opstellen van het plan lovenswaardig en dat verdient volgens mij ook het meeste respect. Aan de ene kant ben ik ook wel geneigd om in de argumentatie achter de plannen mee te gaan, maar aan de andere kant krijg ik het idee dat er veel tijd, geld en energie moet worden gestoken in het optuigen en instandhouden van een organisatiestructuur met procedures en protocollen terwijl "het water" juist traditioneel een wereld is waarbij dit niet zo werkt. Op papier zit het plan wel goed, en met veel tijd, geld en energie is het ook te implementeren. Maar ik twijfel eraan of het in de praktijk niet veel meer aankomt op de onderlinge samenwerking en het onderlinge vertrouwen, in plaats van het stipt volgens procedures opereren zoals dat op "het land" veel meer gemeengoed is.
Op zich aardig om de bergers op "het land" er bij te betrekken. De bergerswereld op de weg is compleet kapot gereguleerd, in een al dan niet bedoeld één-tweetje tussen overheid (wegbeheerders) en verzekeringsmaatschappijen. Vroeger, tientallen jaren terug, kon iedere willekeurige automobilist zijn eigen berger bellen en maakte het niets uit of die van de andere kant van het land moest komen of niet. Bovendien was het ook vaak een gunmarkt: het ene bedrijf gunt het andere ook af en toe zijn takel. Met de invoering van Incident Management en (landelijke) meldkamers zijn er rayons ontstaan en komt altijd de gecontracteerde berger. Er zijn vele kleine bergingsbedrijven in Nederland opgedoekt of opgegaan in de grote(re) bergingsbedrijven. De bedrijven dienen een 24-uurs beschikbaarheid te garanderen en in sommige gevallen zelfs binnen 15 minuten ter plekke moeten zijn. De berging is als gevolg daarvan steeds verder geprofessionaliseerd en de efficiëntie en effectiviteit is omhoog geschoten. Allemaal geweldig positief, maar tegen een hoge kostprijs. Bergers worden nu betaald voor iedere rit waarvoor ze worden opgeroepen, of het nu een loze rit is of niet. Het grootste voordeel zit 'm echter in de maatschappelijke winst: wegen worden sneller vrijgemaakt, voertuigen blijven beter behouden, waar vrijwel iedereen van kan profiteren.
En volgens mij gaat hier ook meteen de vergelijking met de waterwereld mank: de waterhulpverlening zit nog een beetje in de "vroeger"-fase van de landbergers. Op het water kan iedereen zijn eigen hulpverlener kiezen en mag iedere hulpverlener (al of niet "zelfbenoemd") hulp verlenen. Als partijen elkaar onderling dan iets gunnen (de KNRM de berger een sleepje en de berger de KNRM een patiënt of iets dergelijks), dan zie ik het probleem niet. Dan vraag ik mij af: stel dat we dit gaan reguleren, tegen hoge kosten (dat is uit het bergers-op-land-verhaal wel gebleken), wat is dan onze maatschappelijke winst? Ik vrees dat deze maatschappelijke winst op het water verdraaide klein is... immers niemand heeft hinder van een hulpvragend bootje, tenzij het ding klem ligt in de vaargeul of zo.
Ik begrijp dat de hulpverlening professioneler en efficiënter wordt als het allemaal gereguleerd wordt (standpunt ruwweg Alexander c.s.), maar dat het misschien helemaal niet zo nodig is (standpunt ruwweg Henk c.s.). Volgens mij zit de eerste winst vooral in het normaliseren van onderlinge verhoudingen en niet zozeer in het instellen van regels en procedures. Regels moeten niet het doel zijn, maar het middel. Regels maken om het regels maken doen we in Nederland al meer dan genoeg!
En nu houd ik er mee op. Ik vind het ongelooflijk interessant maar het lijkt me een eeuwigdurende discussie te worden.
