Vier hele verhalen dus met als vragen:
1 wanneer weet je of het nou echt ernst is?
2 hoe voorkom je dat je een held bent als het uiteindelijk echt mis gaat, maar een asociale klootzak wanneer het (door een wonder?) toch nog goed ging?
3 hoe lang blijf je al bemanningslid "professioneel", wanneer kies je voor jezelf?
4 (nog los van het feit of je zelf nog wel in staat bent iets logisch te doen of te denken, of gewoon ook versteend, in paniek,etc., raakt...)
1- Ik neem altijd een handmarifoon mee...
2- TVB liggen niet bij jou, je helpt waar het kan en mag. Zoveel mogelijk ondersteuning bieden. Mensen zijn eigenwijs en niet te overtuigen, met een hoog "ze weten heus wel wat ze doen" gehalte.
3- Als bemanningsdlid voel je je verantwoordelijk voor jouw passagiers, je durft en doet meer dan als je niet in dienst bent (uit ervaring). Toch geldt hier ook "eigen veiligheid eerst".
4 - Het belangrijkst zijn hierin de leidinggevenden, de officieren. Als die het dekpersoneel niet het gevoel kunnen geven de zaak in de hand te hebben loopt alles toch mis. Iemand een duidelijke taak en verantwoordelijkheid geven voorkomt dat hij versteend, in paniek,etc., raakt...
