Je gaat hier naar mijn mening veel te kort door de bocht en steunt op achterhaalde gedachten. Een persoon die serieus en bewust omgaat met zijn of haar diabetes is net zo gezond en efficiënt als menig ander persoon zonder dit probleem (zeker met het oog op de huidige medische accessoires, waarmee 'het door de hoeven zakken' vrijwel onmogelijk wordt). De overheid/politie heeft dan ook zeer terecht de regeling omtrent de eisen versoepeld, zodat hier ruimte is voor diabeten die zeer geschikt zijn voor politiewerk. Waar er twee jaar geleden nog stond dat het onmogelijk was om met diabetes type 1 toe te treden tot de politie, is dit nu veranderd naar een hoge kans op afwijzing (lees: geen onmiddelijke afwijzing). Met andere woorden, het is zeer zeker mogelijk en in een aantal gevallen ook verantwoordelijk.
Begrijp mij niet verkeerd, een groot deel van de personen met diabetes is niet geschikt voor dit werk en het is ook dan ook terecht dat een keuringsarts hierop mag afwijzen. Maar, in een aantal gevallen is een persoon met diabetes prima in staat de functie te vervullen en hier zal de keuringsarts dan ook rekening mee moeten houden en dit moeten onderzoeken!
Ik ga niet te kort door de bocht en steun niet op achterhaalde gedachten. Ik opereer hele jonge kinderen aan hun hart, zij groeien gezond op en zijn misschien wel gezonder dan menig ander. Het doet er niets aan af dat ze hun leven lang een hartpatient blijven. Zelfs als ik ze maar eens per twee jaar hoef te zien op spreekuur maakt het nog niet dat ik papieren moet invullen om een keuringsarts te laten weten dat ik geen medisch probleem zie.
Ook al ben je gezond en kun je prima functioneren in het dagelijks leven dan doet het niets af aan het feit dat je Diabetes hebt. Jij kiest voor een beroep waaraan de samenleving maar ook de andere politiemensen de hoogst mogelijke eisen mogen stellen. Ik heb geen moeite met een agent die geen trek heeft om een nachtdienst te draaien met hartpatienten, epileptici of diabeten. Als men toch de hand over het hart strijkt is dat eerder te verwijten aan het stukje idealisme dat iedereen recht heeft om bij de politie te mogen werken. De agent die zegt dat hij maximaal wil kunnen rekenen op zijn collega heeft wat mij betreft volkomen gelijk.
De keuringsarts hoeft geen rekening te houden met het feit dat een beroep je droom is, ik gun iedereen de baan die men graag wil. Er is geen medische noodzaak voor een keuringsarts om aanvullend onderzoek te doen om zeker te weten of iemand met Diabetes-I wel geschikt zou zijn, dat antwoord is namelijk simpel de arts die deze garantie wil zoeken zal het nergens krijgen.
De rest van de discussie kunnen de agenten hier zelf ook wel, misschien kun ze je uitleggen hoe belangrijk een betrouwbare collega tijdens de dienst is en waarom ze er op mogen vertrouwen dat keuringsartsen artsen geen voordeel van de twijfel geven.
