Je start iedere hulpverlening met het verwerven van een totaal-overzicht (situatie, veiligheid, gevaren, aantal slachtoffers, welke hulpdiensten nodig, etc.). Vervolgens doe je een quick look bij de slachtoffers om in te schatten hoe het met het slachtoffer gaat. Hierin neem je een aantal zaken mee en dit loopt vervolgens vloeiend over in de controle van je ABC. Als je een ABC stabiel slachtoffer hebt, pas dan ga je in de D het bewustzijn verder beoordelen en pas als je je verveelt ga je naar je E
. De hele tijd dat je bij je slachtoffer bent blijft die ABC je rode draad... klaar met je C --> blijf je ABC in de gaten houden, dit zijn immers je vitale functies. Ben je halverwege je C of ergens in de E en krijg je te maken met een probleem in de B, dan ga te terug in je protocol.
Dit zijn niet allemaal losse stukjes... het staat met elkaar in verbinding en vloeit in elkaar over.
De term is al eens gevallen: treat first what kills first.
Je bewustzijn is niet zozeer een vitale functie als wel een soort van aansturingsprogramma voor de vitale functies. Het is dus van evenveel belang dat je hierin een ongestoorde functie hebt. Heb je dat niet, dan kun je je aandacht beter richten op je ABC, grote kans dat hierin problemen gaan ontstaan.
Zelfs als je geweldig veel tijd hebt en uiteindelijk je E hebt afgewerkt, dan ga je in je nacontrole weer terug naar je A en vervolgens het rijtje weer af. En dit blijf je herhalen tot je overdracht op de SEH of elders.
Ook binnen de EHBO werkt dit zo. Je ABC-controle blijft jouw prioriteit hebben, kom je aan wondbehandeling toe dan is dat prachtig en doe je dat dus daarna tot aan de overdracht aan ambulancepersoneel.
Ik weet niet wat ik er verder nog van kan maken.
