Defensiebijstand op basis van de politiewet

[Hulpverleningsforum]

Discussie "Leger helpt bij tegengaan inbraken Amsterdam" samengevoegd met het eerdere topic " Defensiebijstand op basis van de politiewet"

[zwelgje]

In de "sociale patrouilles" welke ook in Nederland in steden (desnoods tussen winkelend publiek) geoefend worden, zijn juist de dingen die jij noemt belangrijke oefendoelstellingen.

Maar richten die sociale patrouilles zich ook op rechtmatig gebruik van de toegekende bevoegdheden aan Politie, Nederlands strafrecht, burgerrechten zoals die gelden in Nederland. etc?
Het beeld wat ik daarbij heb, door de communicatie van defensie zelf, is dat het meer gaat om omgang met non-combatants bij (semi) vredesmissies. Voorbeelden: hoe zorg je voor de-escalerend optreden bij burgers, hoe kunnen burgers reageren op militairen, het handhaven van de openbare orde in het algemeen, etc.
En niet zo zeer om: wanneer is iemand een verdachte, wanneer mag men iemand staande houden vs aanhouden. Welke gegevens mag men verzamelen, hoelang mogen ze opgeslagen worden. Hoe draag je zorg voor een goede verslaglegging en een rechtmatige bewijslast bij de opsporing van strafbare feiten, etc...
Maar natuurlijk kan dit beeld verkeerd zijn, en ik ben zeker niet te koppig om mijn mening bij te stellen als dit zo is. Ik ben ook geen pacifist, en zie zeker de noodzaak van een organisatie met militaire taken.

Dat Defensie "de professionaliteit van haar mensen in het openbaar demonstreert", is leuk bedacht door de PR afdeling van Defensie. Maar dat zeg mij niks over de inhoud van de opleiding en oefeningen in relatie tot wetshandhaving in Nederland.  (Natuurlijk ben ik me bewust van uitzonderingen die de regel bevestigen. Bijv de inzet van Defensie bij opsporingstaken in het Caribisch gebied, anti piraterij missies, etc. )

Defensie zal in Nederland (zeker in vredestijd) nooit een vervanging zijn van de politie. Maar we kunnen best een aanvulling zijn.

Daar verschillen wij, geloof ik, ook niet van mening. Alleen is de vraag waar trek je de grens?
Materiaal en personeel inzetten bij uitzondering, omdat het om zeer specialistische vaardigheden gaat, prima. Ook het inzetten als onderdeel van het delen van kennis en ervaring, begrijp ik helemaal. Maar dat lijkt mij nog steeds niet hetzelfde als het structureel ingezet worden in Nederland voor politietaken waarbij men bevoegdheden gebruikt die toegewezen zijn aan de Politie.
(Let op: ik zeg niet dat dit laatste het geval is geweest in Amsterdam. Ik wacht geduldig op de informatie van Politie, Justitie en de Burgemeester, voordat ik daar een mening over vorm.)

[JJ75]

Maar richten die sociale patrouilles zich ook op rechtmatig gebruik van de toegekende bevoegdheden aan Politie, Nederlands strafrecht, burgerrechten zoals die gelden in Nederland. etc?
Het beeld wat ik daarbij heb, door de communicatie van defensie zelf, is dat het meer gaat om omgang met non-combatants bij (semi) vredesmissies. Voorbeelden: hoe zorg je voor de-escalerend optreden bij burgers, hoe kunnen burgers reageren op militairen, het handhaven van de openbare orde in het algemeen, etc.
En niet zo zeer om: wanneer is iemand een verdachte, wanneer mag men iemand staande houden vs aanhouden. Welke gegevens mag men verzamelen, hoelang mogen ze opgeslagen worden. Hoe draag je zorg voor een goede verslaglegging en een rechtmatige bewijslast bij de opsporing van strafbare feiten, etc...
Maar natuurlijk kan dit beeld verkeerd zijn, en ik ben zeker niet te koppig om mijn mening bij te stellen als dit zo is. Ik ben ook geen pacifist, en zie zeker de noodzaak van een organisatie met militaire taken.

Dat Defensie "de professionaliteit van haar mensen in het openbaar demonstreert", is leuk bedacht door de PR afdeling van Defensie. Maar dat zeg mij niks over de inhoud van de opleiding en oefeningen in relatie tot wetshandhaving in Nederland.  (Natuurlijk ben ik me bewust van uitzonderingen die de regel bevestigen. Bijv de inzet van Defensie bij opsporingstaken in het Caribisch gebied, anti piraterij missies, etc. )
Daar verschillen wij, geloof ik, ook niet van mening. Alleen is de vraag waar trek je de grens?
Materiaal en personeel inzetten bij uitzondering, omdat het om zeer specialistische vaardigheden gaat, prima. Ook het inzetten als onderdeel van het delen van kennis en ervaring, begrijp ik helemaal. Maar dat lijkt mij nog steeds niet hetzelfde als het structureel ingezet worden in Nederland voor politietaken waarbij men bevoegdheden gebruikt die toegewezen zijn aan de Politie.
(Let op: ik zeg niet dat dit laatste het geval is geweest in Amsterdam. Ik wacht geduldig op de informatie van Politie, Justitie en de Burgemeester, voordat ik daar een mening over vorm.)

Mee eens.

[Lt. Col. Me]

Maar richten die sociale patrouilles zich ook op rechtmatig gebruik van de toegekende bevoegdheden aan Politie, Nederlands strafrecht, burgerrechten zoals die gelden in Nederland. etc?
Het beeld wat ik daarbij heb, door de communicatie van defensie zelf, is dat het meer gaat om omgang met non-combatants bij (semi) vredesmissies. Voorbeelden: hoe zorg je voor de-escalerend optreden bij burgers, hoe kunnen burgers reageren op militairen, het handhaven van de openbare orde in het algemeen, etc.
En niet zo zeer om: wanneer is iemand een verdachte, wanneer mag men iemand staande houden vs aanhouden. Welke gegevens mag men verzamelen, hoelang mogen ze opgeslagen worden. Hoe draag je zorg voor een goede verslaglegging en een rechtmatige bewijslast bij de opsporing van strafbare feiten, etc...
Maar natuurlijk kan dit beeld verkeerd zijn, en ik ben zeker niet te koppig om mijn mening bij te stellen als dit zo is. Ik ben ook geen pacifist, en zie zeker de noodzaak van een organisatie met militaire taken.
Dat Defensie "de professionaliteit van haar mensen in het openbaar demonstreert", is leuk bedacht door de PR afdeling van Defensie. Maar dat zeg mij niks over de inhoud van de opleiding en oefeningen in relatie tot wetshandhaving in Nederland.  (Natuurlijk ben ik me bewust van uitzonderingen die de regel bevestigen. Bijv de inzet van Defensie bij opsporingstaken in het Caribisch gebied, anti piraterij missies, etc. )

Militairen worden opgeleid op basis van geweldsinstructies. Deze zijn in vorm vergelijkbaar met de inhoud van de ambtsinstructie van de politie en worden voor wat betreft inhoud afgestemd op de uit te voeren opdracht. Militairen kunnen derhalve op basis van de Politiewet worden ingezet met een geweldsinstructie die overeenkomt met de Politiewet. Hierop wordt ook getraind.

Wat echter altijd blijft, is dat de meeste training en ervaring voor militairen bestaat uit een militaire vorm daarvan, door het gebruik van de eigen uitrusting en bewapening, vaak in andere omstandigheden (missies). Dat maakt de aanpak terug in Nederland per definitie wat minder "burgerlijk", maar wel altijd onder de wettelijke regels uit de Politiewet. Een militair is ook geen agent en zal dat nooit worden - niet in de laatste plaats omdat een militair geen opsporingsambtenaar is. De militair - niet zijnde marechaussee - is een toevoeging op de politiecapaciteit voor specifieke taken en onder direct toezicht van de politie c.q. civiele autoriteit.

Daar verschillen wij, geloof ik, ook niet van mening. Alleen is de vraag waar trek je de grens?
Materiaal en personeel inzetten bij uitzondering, omdat het om zeer specialistische vaardigheden gaat, prima. Ook het inzetten als onderdeel van het delen van kennis en ervaring, begrijp ik helemaal. Maar dat lijkt mij nog steeds niet hetzelfde als het structureel ingezet worden in Nederland voor politietaken waarbij men bevoegdheden gebruikt die toegewezen zijn aan de Politie.
(Let op: ik zeg niet dat dit laatste het geval is geweest in Amsterdam. Ik wacht geduldig op de informatie van Politie, Justitie en de Burgemeester, voordat ik daar een mening over vorm.)

Onder deze stelling vallen nog veel meer activiteiten van politie dan wel Defensie. Wat te zeggen bijvoorbeeld van Search-teams van Defensie die de politie ondersteunen bij het doorzoeken van panden.

De crux hier is dat bepaalde specialiteiten, in de vorm van personeel en uitrusting, aanwezig is bij de krijgsmacht. Feitelijk zou deze zelfde specialiteit ook bij de politie nodig zijn als het om opsporing en dergelijke gaat. De vraag is dan natuurlijk hoe vaak je e.e.a. nodig hebt. Is het noodzakelijk dat zowel politie als Defensie zo'n team hebben? Kan een team bij één van de diensten aan beide vragen voldoen? Waar ligt de grootste vraag? Bij de Search-teams ligt de grootste vraag duidelijk bij Defensie. De politie kan er dan incidenteel gebruik van maken en dit is meteen goede training voor Defensie. Dat bespaart het oprichten van een politie-Search-team wat driekwart van de tijd duimen zit te draaien dan wel door heel Nederland moet toeren omdat men het enige team is.

[zwelgje]

Militairen worden opgeleid op basis van geweldsinstructies. Deze zijn in vorm vergelijkbaar met de inhoud van de ambtsinstructie van de politie en worden voor wat betreft inhoud afgestemd op de uit te voeren opdracht. Militairen kunnen derhalve op basis van de Politiewet worden ingezet met een geweldsinstructie die overeenkomt met de Politiewet. Hierop wordt ook getraind.

Dank je wel voor de verduidelijking. Kon het zelf niet zo goed onder woorden brengen maar aangezien geweldsinstructies een onderdeel van het Politiewerk zijn (niet de basis), blijft de vraag of die "sociale patrouilles" zich ook richten op die andere zaken die genoemd worden.

Een militair is ook geen agent en zal dat nooit worden - niet in de laatste plaats omdat een militair geen opsporingsambtenaar is.

Precies, dat is eigenlijk ook mijn punt.
Maar in de praktijk lijkt het erop dat dit steeds meer een grijs gebied wordt . Een searchteam heeft een duidelijk omkaderde inzet, waarbij er al sprake is van verdachten, en verdachte locaties. Ook is het duidelijk wat gezocht wordt, waar wel, en niet gezocht mag worden.
Bij de inzet van drones wordt het al wat onduidelijker. Wat als een militair niet zuiver optreed als "operator" die instructies uitvoert, maar ook via het beeldscherm beslist waar hij de drone naar toestuurt, wie hij aanmerkt als verdacht persoon, etc. Is hij dan niet (gedeeltelijk) bezig met taken die toebehoren aan opsporingsambtenaren?
(Ik zeg niet dat dit nu zo is. Het is puur een voorbeeld hoe snel je op een hellend vlak komt. Zeker als er geen duidelijkheid is over werkinstructies en richtlijnen.)

Onder deze stelling vallen nog veel meer activiteiten van politie dan wel Defensie. Wat te zeggen bijvoorbeeld van Search-teams van Defensie die de politie ondersteunen bij het doorzoeken van panden.
De crux hier is dat bepaalde specialiteiten, in de vorm van personeel en uitrusting, aanwezig is bij de krijgsmacht. Feitelijk zou deze zelfde specialiteit ook bij de politie nodig zijn als het om opsporing en dergelijke gaat. De vraag is dan natuurlijk hoe vaak je e.e.a. nodig hebt. Is het noodzakelijk dat zowel politie als Defensie zo'n team hebben? Kan een team bij één van de diensten aan beide vragen voldoen? Waar ligt de grootste vraag? Bij de Search-teams ligt de grootste vraag duidelijk bij Defensie. De politie kan er dan incidenteel gebruik van maken en dit is meteen goede training voor Defensie. Dat bespaart het oprichten van een politie-Search-team wat driekwart van de tijd duimen zit te draaien dan wel door heel Nederland moet toeren omdat men het enige team is.

Inderdaad, nog een mooi voorbeeld van de specialistische kennis en kunde die de Politie zelf nooit kan opbouwen. Maar dat is wel een afweging die men regelmatig moet blijven maken. Naast de "principiële afwegingen" lijkt mij dat Politie Nederland niet in een situatie wil komen dat het bepaalde onderzoeken moet staken omdat er geen Defensie materieel beschikbaar is. En andersom, dat Militairen op missie minder bescherming hebben omdat er materieel in Nederland moet blijven voor Politie taken.

Defensiebijstand was van oorsprong bedoeld om te voorkomen dat in noodsituaties het gezag niet meer gehandhaafd kan worden. Tijden veranderen, en dus is het logisch om te kijken of Defensie en Politie meer kunnen samenwerken op andere gebieden. Maar dan rijst voor mij de vraag of het niet tijd wordt om dit wettelijk duidelijker te omkaderen. Defensie en Politie hebben beide bepaalde middelen gekregen om hun taken uit te voeren. Maar de gronden voor die toebedeling zijn wel verschillend, zelfs als sommige middelen identiek zijn. De uitwerking van de toepassing van die middelen is dus ook anders.
Het lijkt erop dat deze wettelijke mogelijkheid steeds meer gebruikt wordt om structureel middelen in te zetten voor taken waar zij niet oorspronkelijk bedoeld zijn. Prima als Politie Nederland meer of andere middelen nodig heeft, maar dan wel via de "voordeur", en niet via een "achterdeur".

Mijn achterdocht wordt vooral gevoed door het gebrek van openheid van Politie, Justitie, Defensie en de verantwoordelijke Ministers over dit soort samenwerking. Logisch dat je bepaalde inzetten niet van te voren wilt aankondigen. Maar openheid over beslissingen over het inzetten, het soort inzetten en hun effectiviteit zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, niet iets wat pas na langdurige WOB procedures duidelijk wordt..

[Lt. Col. Me]

Dank je wel voor de verduidelijking. Kon het zelf niet zo goed onder woorden brengen maar aangezien geweldsinstructies een onderdeel van het Politiewerk zijn (niet de basis), blijft de vraag of die "sociale patrouilles" zich ook richten op die andere zaken die genoemd worden.

Een militaire "sociale patrouille" is in de basis vergelijkbaar met een politie surveillance. Je zoekt de openheid om zichtbaar te zijn en contact te maken. Wat je daarbij ziet en/of te weten komt kan reden zijn voor het uitvoeren van bepaalde acties. Bij inzet in Nederland is dat doorgaans echter niet in de zin van de opsporing van strafbare feiten, maar om te oefenen voor uitzendingen met soortgelijke omstandigheden. Militaire bijstand voor de handhaving van openbare orde en veiligheid waarbij daadwerkelijk bevoegdheden worden toegekend uit de Politiewet maakt dat echter wél mogelijk.

Precies, dat is eigenlijk ook mijn punt.
Maar in de praktijk lijkt het erop dat dit steeds meer een grijs gebied wordt . Een searchteam heeft een duidelijk omkaderde inzet, waarbij er al sprake is van verdachten, en verdachte locaties. Ook is het duidelijk wat gezocht wordt, waar wel, en niet gezocht mag worden.
Bij de inzet van drones wordt het al wat onduidelijker. Wat als een militair niet zuiver optreed als "operator" die instructies uitvoert, maar ook via het beeldscherm beslist waar hij de drone naar toestuurt, wie hij aanmerkt als verdacht persoon, etc. Is hij dan niet (gedeeltelijk) bezig met taken die toebehoren aan opsporingsambtenaren?
(Ik zeg niet dat dit nu zo is. Het is puur een voorbeeld hoe snel je op een hellend vlak komt. Zeker als er geen duidelijkheid is over werkinstructies en richtlijnen.)

In het kader van militaire bijstand wordt de militair onder gezag van een civiele autoriteit geplaatst, d.w.z. burgemeester of officier van justitie. Daarbij worden inderdaad taken uitgevoerd die misschien door opsporingsambtenaren kunnen worden uitgevoerd. De militair heeft daarbij conform de Politiewet voor een heel groot deel dezelfde bevoegdheden.

Inderdaad, nog een mooi voorbeeld van de specialistische kennis en kunde die de Politie zelf nooit kan opbouwen. Maar dat is wel een afweging die men regelmatig moet blijven maken. Naast de "principiële afwegingen" lijkt mij dat Politie Nederland niet in een situatie wil komen dat het bepaalde onderzoeken moet staken omdat er geen Defensie materieel beschikbaar is. En andersom, dat Militairen op missie minder bescherming hebben omdat er materieel in Nederland moet blijven voor Politie taken.

Defensiebijstand was van oorsprong bedoeld om te voorkomen dat in noodsituaties het gezag niet meer gehandhaafd kan worden. Tijden veranderen, en dus is het logisch om te kijken of Defensie en Politie meer kunnen samenwerken op andere gebieden. Maar dan rijst voor mij de vraag of het niet tijd wordt om dit wettelijk duidelijker te omkaderen. Defensie en Politie hebben beide bepaalde middelen gekregen om hun taken uit te voeren. Maar de gronden voor die toebedeling zijn wel verschillend, zelfs als sommige middelen identiek zijn. De uitwerking van de toepassing van die middelen is dus ook anders.
Het lijkt erop dat deze wettelijke mogelijkheid steeds meer gebruikt wordt om structureel middelen in te zetten voor taken waar zij niet oorspronkelijk bedoeld zijn. Prima als Politie Nederland meer of andere middelen nodig heeft, maar dan wel via de "voordeur", en niet via een "achterdeur".

Alle bijstand is wettelijk geregeld. Militaire bijstand voor de politie is geregeld in de Politiewet, inclusief de bevoegdheden die dan aan militairen worden toegekend (of niet). Hierbij is ook opgenomen dat militairen worden ingezet met hun organieke bewapening en uitrusting. De Politiewet en de daarvan afgeleide ambtsinstructie legt echter wel beperkingen op ten aanzien van (semi-)automatische wapens, voor zover er bij de bijstand daadwerkelijk wapens nodig zijn. Bij de Mkz-crisis was er bijvoorbeeld ongewapende bijstand. Militaire bijstand in het kader van rampen en calamiteiten was voorheen geregeld in de Wet op Rampen en Zware Ongevallen en is nu geregeld in de Wet op de Veiligheidsregio's. Hierbij worden aan militairen dus géén bevoegdheden in het kader van de Politiewet toegekend en het optreden zal dus ongewapend zijn.

Deze wettelijke mogelijkheden hebben er enkele jaren geleden toe geleid dat partners in Nederland afspraken hebben gemaakt, de zogeheten Intensivering Civiel-Militaire Samenwerking (ICMS). Defensie verplicht zich in deze afspraken tot het leveren van bepaalde mensen of middelen binnen een bepaalde tijd. Dat kan variëren van heel "gewone" dingen zoals EOD-teams tot brandbestrijdingshelikopters tot "handjes" tot specialistische zaken zoals Search-teams of verkenningscapaciteit. De constatering dat deze samenwerking dus meer en meer plaatsvindt is juist; het wordt vanuit alle partners zelfs aangemoedigd.

Mijn achterdocht wordt vooral gevoed door het gebrek van openheid van Politie, Justitie, Defensie en de verantwoordelijke Ministers over dit soort samenwerking. Logisch dat je bepaalde inzetten niet van te voren wilt aankondigen. Maar openheid over beslissingen over het inzetten, het soort inzetten en hun effectiviteit zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, niet iets wat pas na langdurige WOB procedures duidelijk wordt..

Over de samenwerking op zichzelf en de wettelijke basis is iedereen volgens mij heel open. De ICMS afspraken kan een ieder publiek vinden, de wetten zijn voor iedereen toegankelijk. Ook de regels waaraan deze inzet moet voldoen en welke bevoegdheden er dan zijn. Volgens mij is dat - in ieder geval vooraf - voldoende open communicatie. Bovendien is er bij inzet van Defensie weinig anders dan bij inzet van specialisten van politie: dat wordt niet aangekondigd en niet gecommuniceerd. Je kunt hooguit nog discussiëren over de informatie achteraf, bijvoorbeeld een X-aantal inzetten in jaar Y, waarbij het resultaat is dat Z boeven zijn aangehouden.

[zwelgje]

Nogmaals bedankt voor de tijd en moeite die je genomen hebt om dit toe te lichten, dat verschaft toch wat duidelijkheid.
Daarbij blijf ik nog steeds dezelfde conclusie trekken, maar kan ik het beter anders verwoorden: Hoewel de inzet van defensie middelen en personeel wettelijk mogelijk is, is defensie personeel in het algemeen niet opgeleid of getraind in het gebruik van opsporingsbevoegdheden zoals die in Nederland toegepast worden door de Politie.

Over de samenwerking op zichzelf en de wettelijke basis is iedereen volgens mij heel open. De ICMS afspraken kan een ieder publiek vinden, de wetten zijn voor iedereen toegankelijk. Ook de regels waaraan deze inzet moet voldoen en welke bevoegdheden er dan zijn. Volgens mij is dat - in ieder geval vooraf - voldoende open communicatie. Bovendien is er bij inzet van Defensie weinig anders dan bij inzet van specialisten van politie: dat wordt niet aangekondigd en niet gecommuniceerd. Je kunt hooguit nog discussiëren over de informatie achteraf, bijvoorbeeld een X-aantal inzetten in jaar Y, waarbij het resultaat is dat Z boeven zijn aangehouden.

Het raamwerk waaronder zulke inzetten plaatsvinden is duidelijk, en daarover wordt ook openlijk gecommuniceerd. (Zoals laatst nog de eindmeeting Civiel-militaire samenwerking).
Maar over de invulling in de praktijk bij een inzet voor opsporings- of openbare orde taken is er veel minder openheid. Kijk bijvoorbeeld naar de inzet van Defensie Drones, waar tot de dag van vandaag veel onduidelijk lijkt. Voor een burger is het niet in te schatten waar het knelpunt ligt, vandaar dat ik Justitie, Politie en Defensie allemaal noem. Mijn "gevoel" zegt dat het knelpunt vooral aan de kant van Justitie en Politie ligt, en minder bij Defensie.
(En nogmaals, ik begrijp dat opsporingsactiviteiten niet vooraf gemeld kunnen worden. En dat niet alle opsporingsmethoden tot in detail publiekelijk bekend kunnen worden gemaakt.)

[Highfield]

De hele dronediscussie is een groot samenraapsel van onwetendheid en verzinsels. Een drone is niets anders dan een door mensen bediend vliegend voorwerp. Het enige verschil met een helikopter is de locatie van de piloot. Vervang in iedere tekst over drones het woord drone door helikopter, lees het nog een keer en kijk of je het nog steeds een steekhoudend verhaal vindt. Mijn conclusie is dat dit in 99% van de gevallen niet zo is. Het maakt overigens geen donder uit of het ding bewapend is of niet, de inzet is en blijft direct in handen van een operator. Boven Nederland wordt niet opgetreden met bewapende drones, simpelweg omdat we die niet hebben. Al hadden we ze gehad, dan zijn er geen wapens beschikbaar die geschikt zijn om bij nationale operaties in te zetten. Deze angst is dus volledig en compleet ongegrond.

Leesstof over dit onderwerp is er te over: bijvoorbeeld hier een artikel oorspronkelijk uit het NRC, door kolonel Paul Ducheine (gepromoveerd op militaire bijstand aan civiele partners) en commodore Frans Osinga, hoogleraar militair operationele wetenschappen (waar onder ook nationale operaties), beide verbonden aan de NLDA. Het is heel lastig opboksen tegen alle ruis die er in de discussie rondom drones is, vandaar dat ik hier zo bovenop zit.

[Lt. Col. Me]

Nogmaals bedankt voor de tijd en moeite die je genomen hebt om dit toe te lichten, dat verschaft toch wat duidelijkheid.
Daarbij blijf ik nog steeds dezelfde conclusie trekken, maar kan ik het beter anders verwoorden: Hoewel de inzet van defensie middelen en personeel wettelijk mogelijk is, is defensie personeel in het algemeen niet opgeleid of getraind in het gebruik van opsporingsbevoegdheden zoals die in Nederland toegepast worden door de Politie.
(...)

Militairen - niet zijnde marechaussees - zijn ook geen opsporingsambtenaar. Die hebben in hun dagelijkse taak dus ook helemaal niets van doen met opsporingsbevoegdheden. Indien militairen worden ingezet in het kader van bijstand aan de politie, worden ze nog steeds geen opsporingsambtenaar, ondanks dat ze veel dezelfde bevoegdheden krijgen. Er wordt getraind op "dienstverlening aan de politie", waarbij militairen taken kunnen overnemen (denk aan bemensen afzettingen, zoals bij de Mkz-crisis) of de politie met specifieke taken kunnen aanvullen (denk aan Search-teams of observatie). Daarbij is aandacht voor o.a. geweldgebruik, aanhouden en civiel optreden. De opsporing zélf blijft echter altijd bij de politie dan wel de KMar.

[zwelgje]

De hele dronediscussie is een groot samenraapsel van onwetendheid en verzinsels.

Dat is zonder meer waar, zowel bij/door voor- als tegenstanders. Gelukkig lees en hoor ik ook mensen die hele zinnige dingen zeggen, zoals bij het rondetafelgesprek van de Kamercommissie V en J vorig jaar..
Wel kan je je afvragen of gebrek aan openheid juist niet bijdraagt aan die onwetendheid.

Mijn conclusie is dat dit in 99% van de gevallen niet zo is.

Mijn conclusie begint met de constatering dat een drone geen helicopter is, en je het daar ook niet mee kan vergelijken. Dat wil ik best verder toelichten maar is misschien te veel offtopic voor dit onderwerp. In de context van dit topic gaat het mij ook niet om de drone inzet op zich, maar om het gebrek aan openheid.