Een grappige constatering in uw verhaal, Roare. U vraagt zich af hoe de toekomst van de veiligheidsregio's eruit ziet, gegeven dat tussen regio's geen optimale afstemming is. Tegelijkertijd geeft u aan dat het begrijpelijk is dat er districten gevormd moeten worden om de zaak beheersbaar te houden. Linksom of rechtsom blijven er altijd kaders bestaan, tussen diensten, tussen afdelingen en tussen gebieden. En met het instandhouden van dergelijke kaders, blijven de "heilige huisjes" overeind (als ik zo vrij mag zijn het zo te benoemen).
En met de heilige huisjes bedoel ik bijvoorbeeld de lokale of regionale (bestuurlijke) zeggenschap, de "eigen" verantwoordelijkheid voor het "eigen" gebied, het gevoel van "competitie" ten opzichte van andere diensten, afdelingen of gebieden, enzovoort. Dat speelt niet alleen bij hulpdiensten overigens, het speelt evengoed bij de overheid en in het bedrijfsleven. Het is een beetje zoals het verhaal van de Amerikaanse strandwacht die ontslagen is omdat hij buiten "zijn" gebied een drenkeling redde: dat past niet in de "afspraken" die we met elkaar gemaakt hebben!
Volgens mij zit een oplossing voor het probleem van de suboptimale afstemming niet in een reorganisatie van diensten en/of gebieden. Net alsof het omvormen van een huidige veiligheidsregio naar een district de verantwoordelijkheden en de grenzen doet verschuiven... er blijft een mannetje/vrouwtje verantwoordelijk voor dat district, zoals er voorheen een mannetje/vrouwtje verantwoordelijk was voor de regio. Met als extraatje dat er nu een mannetje/vrouwtje bovenzit die de verantwoordelijkheid heeft voor de nieuw regio. De lokale, gemeentelijke brandweercommandant van vroeger is nu immers ook een ondergeschikte van de regionale brandweercommandant. En voordat dat uiteindelijk zijn vruchten heeft afgeworpen waren we ook vele jaren verder.
In mijn ogen zit de winst in het creëren van het gemeenschappelijke besef dat die afstemming onderling geregeld kan en moet worden. Dat een meldkamer niet te beroerd is om een melding door te zetten naar de "buren", ook als het maar om kleine dingen gaat. Op het moment gebeurt dat pas als het incident uit de hand dreigt te lopen: oei, we kunnen het zelf niet meer aan, laten we dan maar om bijstand vragen. Jammer genoeg komt dat besef pas op het moment dat er daadwerkelijk een grote klapper wordt gemaakt. Ik noem een Vuurwerkramp, waar de Duitse brandweer deels op eigen initiatief bijstand heeft geleverd. Nu wordt bij incidenten in de grensstreek automatisch de Duitse brandweer mee gealarmeerd en wordt eerder gekozen om op te schalen met alarmering van Duitse eenheden. Het is ook een kwestie van willen, en dat is waar het vaak aan schort.
