In Nederland heerst vaak de gedachte dat je veel kan overlaten aan bedrijven of burgers. Iedere keer verschuilt men zich achter woorden als eigen verantwoordelijk, zelfregulering, probleemoplossende vermogens etc. etc.
Dat is het vakjargon van de politicus en de manager.
De praktijk leert inderdaad dat bedrijven vaak zoeken naar besparingen, het onderhoud of extra kosten aan de AED zal geen prioriteit hebben. HartslagNU dekt zich via de eigen algemene voorwaarden al in, terwijl je mag verwachten dat ze zich maximaal in zouden inzetten, een RAV behoort een solide organisatie te zijn. Dat geeft geen vrijbrief om via constructies van stichtingen beheert door RAV's het minder zorgvuldig te doen.
We praten hier over hulpverlening aan andere mensen in een levensbedreigende situatie door burgerhulpverleners. In een ander topic kwam het onderwerp nazorg al aan de orde. Ik ben bang dat een burgerhulpverlener heel veel nazorg nodig heeft als hij de AED in zet, de AED aangeeft dat er een schokbaar ritme is en de batterij leeg raakt.
Die situaties kunnen alleen ontstaan omdat men aanneemt en hoopt dat niemand onjuiste gegevens opgeeft via een website, er vanuit gaat dat bedrijven en de voetbalclub de verantwoording nemen.
Het beste systeem is wat Moon beschrijft, een regelmatig rondje maken langs alle beschikbare AED's. Dan kan je spreken van waarborgen. Je weet dan zeker dat het appartaat nog steeds beschikbaar is. Men kan zien of de AED compleet is, men kan de batterijen preventief verwisselen, men kan zien of het appartaat beschadigd is, etc. etc. Indien de bevindingen niet corresponderen met de opgegeven informatie kan men ook middels 1 telefoontje dit apparaat af melden.
