In dat opzicht is voor bewustwording bij 'burgers' (en dan bedoel ik niet de hulpverleners en ik weet ook even geen betere term) van belang. Wat gebeurt er als je 112 belt met de melding 'reanimatie'? Wie komt er dan opdraven? De burgerhulpverleners buiten beschouwing gelaten komen er één en meestal zelfs twee ambulances, heb je de kans de politie aan komt rijden met hun klapkast, in sommige gemeentes komt de brandweer (en die komen dan gelijk met zes(?) man) ook nog ff meeduwen op de borst en als je 'pech' hebt en ook maar iets van een ritme vertoond wordt je met een groot apparaat wat door middel van perslucht op je borst staat rammen per ladderwagen je slaapkamer uitgetakeld.
Wil je die toestanden niet omdat 'het wel mooi is geweest', of omdat je weet dat een groot deel van de wel succesvolle reanimaties niet zonder blijvende schade afloopt en sowieso de overlevingskans na 5 jaar niet bijzonder is, dan moet je dat aangeven. Aan je huisarts, aan je naasten, etc. Ze moeten overwegen geen 112 te bellen op het moment dat je omvalt, of simpelweg aangeven dat je niet gereanimeerd wenst te worden.
Veel mensen zien reanimatie als de heilige graal, maar dat is het niet. Het is ingrijpend en de successrate is laag. Natuurlijk is dat lastig, ook omdat reanimatie, zoals al eerder op dit forum aangehaald, bepaalde niet-medische functies heeft in bijvoorbeeld rouwverwerking.
Ja, burgerhulpverleners moeten stil staan bij wat ze gaan doen en of ze dat bij deze bepaalde patiënt wel moeten en/of willen. Juridisch gezien echter, moeten ze wel. Natuurlijk is de kans klein dat je problemen krijgt maar dat risico wil je ook niet nemen.
Toen mijn vader, in het weekend 's nachts in bed, een acute stilstand kreeg en overleed na en paar jaar fors hartfalen (EF meen ik <13%) wist mijn moeder niet wat ze moest doen. Paniek. Gaspen. Iemand naast je in bed die duidelijk bezig is te sterven. Ze belde de HAP, mede omdat de huisarts dat ooit had gezegd: in zo'n situatie: bel de HAP. Geen 112. Achteraf zijn we daar beide blij om: de HAP kwam (wel onder A1), beoordeelde kort de toestand van mijn vader die toen al geen ritme / ademhaling meer had en heeft zich daarna met mijn moeder 'beziggehouden'. Geen heroïsche toestanden, maar gewoon de mogelijkheid om rustig te sterven.
Beetje lang en onsamenhangend verhaal merk ik nu, maar wat ik probeer te zeggen is dat de hartstichting jaren lang prima werk heeft verricht in het kweken van awareness en het stimuleren van mensen om te leren reanimeren, maar dat zich dat nu tegen ze keert. Het beeld dat de meeste mensen van reanimatie hebben klopt niet. Dat geldt voor burgerhulpverleners die na een avondje cursus een SMS kunnen krijgen en in zo'n situatie terechtkomen zonder te weten hoe een échte reanimatie eraan toe gaat, maar ook voor mensen die denken dat ze door 112 te bellen een leven redden. Dat is lang niet altijd zo.
