Je zou ze in de keuken een glaasje water laten drinken of ze hun verhaal laten doen zodat ze niet teveel bezig zijn met wat er om hun heen gebeurd.
Als ik je reactie zo lees dan roept dat in mij niet alleen een aantal vragen op, maar ook een aantal sentimenten. Je gaat er kennelijk vanuit dat iemand zijn verhaal wil doen en je zorgt voor wat afleiding zodat de realiteit minder sterk doorkomt? Wat is daar nou erg aan?
Op zich is het natuurlijk louterend dat men bereid is om hulp te bieden aan iemand die plots wordt geconfronteerd met een zeer ingrijpende gebeurtenis. Maar door ervaring heb ik ook mensen leren herkennen die zichzelf een bepaalde rol toedichten op grond van dubieuze argumenten om zo hun aanwezigheid motiveren. Daar heb ik gewoon heel erg veel moeite mee en ik herken lieden inmiddels moeiteloos, die met een blauw zwaailicht op hun hoofd zijn geboren. Je bent namelijk geen toevallige passant. Immers, je zoekt de situatie actief op. Ik krijg vaak het gevoel dat de werkelijke motivatie een vorm van morbide belangstelling is, waarbij de persoon er een soort genoegen in lijkt te scheppen om getuige te kunnen zijn. Ik denk dat zorg voor direct betrokkenen is weggelegd voor professionele hulpverleners te plaatse. In het bijzonder de politie. Ik durf dit zo stellig te schrijven omdat ik zo langzamerhand alle kleuren van een reanimatie wel ken. Nadat de professionele zorg heeft aangevangen, wordt de burger hulpverlener bedankt en gaat hij over tot de orde van de dag.
Afgelopen weekend heb ik mijn administratie eens grondig opgeschoond. Aantekeningen, notities en andere zaken die je soms zonder duidelijke reden bewaard. Terwijl ik dit schrijf valt mijn oog op een aantekening die ik heb gemaakt naar aanleiding van mijn "eerste reanimatie". Die aantekening is van 22 augustus 1987. Het betrof een 86 jarige dame die onwel was geworden tijdens een trouwceremonie. Mijn laatste reanimatie betrof een neonaat. Dat was afgelopen nacht.
Expert.