Zolang iedereen de reanimatierichtlijnen van de NRR en ERC hantereert kunnen er in theorie geen onduidelijkheden zijn over de algoritmes en specifiek de uit te voeren handelingen. Helaas de praktijk is anders.
Deskundigheid en ervaring kunnen op verschillende manieren worden uitgelegd en daar gaat het hier ook fout en duikelen artsen, verpleegkundigen en leken heerlijk over elkaar heen, ter lering ende vermaek.
Bij welke exacte grens ben je vaardig en wanneer niet. 1 of 2 reanimaties, of 25 ? Of kijken we naar een combinatie van trainen en praktijk ervaring. Dat is een discussie die nooit tot een bevredigend antwoord zal leiden.
In alle reanimatie trainingen neemt het verrichten van de kinlift een zeer voorname rol in. Zelfs als zou daar een "miniem" verschil inzitten (de praktijk) dan is dat op zich niet erg als de doelstelling van de kinlift maar wordt bereikt, het openen van de luchtweg. Hoe en hoe precies volgens de richtlijnen is dus eigenlijk niet relevant, belangrijker is dat de luchtweg geopend wordt. Al is dat op een wijze die niet in de NRR en ERC richtlijnen staat.
Dat het overgrote deel van ons niet op een echt slachtoffer kan oefenen is realiteit, maar zijn zij daarom niet bekwaam om te reanimeren?
De medische critici onder ons dienen wel te beseffen dat hoe meer mensen worden getraind des te beter de uitkomst zal worden. En als dat ook volgens de NRR en ERC richtlijnen gebeurt kan je alleen maar blij zijn.
De reanimatie richtlijnen van de NRR en ERC worden als leidend beschouwd door tal van organisaties.
De NRR en ERC hebben een zo wetenschappelijk als mogelijke richtlijnen samen gesteld. Anders denkenden tav de richtlijnen kunnen zich wat mij betreft direct wenden tot de NRR en ERC en hun eigen mening daar verkondigen.
