Assistentie ambulance bij reanimatie

[ir. Auditor]

http://www.nvve.nl/nvve2/pagina.asp?pagkey=72063

[oma]

Ik bedoel inderdaad een document om je wensen mee aan te geven. Hetgeen in het artikel wordt besproken is natuurlijk iets anders dan een niet-reanimeren verklaring.

Ook bij mij thuis is dit wel besproken maar het lijkt me ook voor de familie wel handig om iets op papier te hebben voor het geval de stekker er uit moet...

Remco

Hoi Remco,

Het belangrijkste is om het heel goed te bespreken met je familie (echtgenote, volwassen kinderen of ouders). Uiteraard is het ook niet verkeerd om een keer te vertellen aan je huisarts als je daar toch bent.

Zolang alles in je bovenkamer nog werkt bepaal jij zelf wat artsen wel of niet mogen doen. Er is toestemming nodig. Zodra jij er niet meer toe in staat bent komt de toestemming van familie.

Ik vind het spijtig dat veel mensen niet of nauwelijks durven te spreken met de eigen familie over de dood. Het is en blijft een taboe. Het niet met elkaar spreken over dit soort onderwerpen is de oorzaak van hele pijnlijke situaties in het ziekenhuis tijdens gesprekken van artsen met je familie. Gevoelsmatig willen familieleden wel iets besluiten maar ze durven het niet omdat ze geen flauw idee hebben wat jij graag zou willen.

Als je er over spreekt, praat gelijk even over orgaandonatie  

[RAdeR]

http://www.nvve.nl/nvve2/pagina.asp?pagkey=72063

Of een andere
http://www.npvzorg.nl/levenswensverklaring/

[oma]

Het nadeel van al die documenten is dat ze in praktijk altijd vaag blijven. Er kan in staan dat iemand 14 dagen aan de beademing wenst te liggen of in slaap gehouden wil worden. Ik zou persoonlijk niet weten wat ik er mee moet als ik denk dat iemand een goede kans maakt op goed herstel als we de situatie een week langer in stand houden. De familie weet dat ook vaak niet.

Ik heb een groot deel van mijn leven gewerkt met (pasgeboren) babies. Ik ervaar het als een geschenk om soms de foutjes van moeder natuur te mogen repareren waardoor een ukkie een nieuwe kans krijgt om volwassen te worden. De keerzijde is dat de ouders van deze zeer jonge babies te maken krijgen met diverse artsen, neonatologen en kinder-cardiologen. De kinderhartchirurg komt pas op het toneel zodra conventionele therapie met medicijnen niet werkt.

In de afgelopen 20 jaar heb ik meegemaakt hoe we zijn gaan veranderen. Wij hebben heel lang gedacht dat "the sky the limit" was, sommige artsen dachten er nog voorbij te kunnen gaan. De realiteit heeft ons met de neus op de feiten gedrukt. We hebben gezien dat sommige babies die de behandelingen overleefden niet ouder zijn geworden zoals je hoopt.

Tegenwoordig zijn er regels over wat we nog wel en niet doen. De ouders krijgen veel beter voorlichting waarbij de betrokken artsen terughoudend zijn en aangeven dat het overlijden van de jonge baby op de loer ligt. De kinderhartchirurg is nog steeds regelmatig de laatste strohalm, echter de ouders zijn anders dankzij de gesprekken met de neonatologen en de kindercardioloog. Soms moet je de ouders vertellen dat het technische trucje op de operatiekamer uithalen geen enkel probleem is, maar het gaat gewoon niet om het kunstje maar om de gevolgen voor de rest van het leven.

Ik ben door de jaren heen veel meer gaan beseffen, onder andere door een gesprek met een 14 jarig kind. Een kind waarvan de ouders willen dat we alles doen wat mogelijk is, maar een kind dat zelf helemaal niet meer wil. Dergelijke gesprekken met een kind vergeet je nooit meer, het komt er wel op neer dat je nadenkt als een kind je zoiets zegt. Zeker als je beseft dat iemand 14 jaar is en meer tijd heeft doorgebracht op de hartbewakingsafdeling van het ziekenhuis dan in de speeltuin of op school.

Wat ik eigenlijk bedoel is als familie goed, tot in detail, gesproken heeft met elkaar heb je niet altijd alle bovenstaande documenten nodig. In het gesprek van arts met familie kunnen beide partijen makkelijker tot elkaar komen en antwoorden geven op relevante vragen over en weer. Het gesprek stokt zodra men niet kan antwoorden.

[ir. Auditor]

Daarom zet ik ook niets op papier (buiten het donor register, dat staat netjes op papier). Mijn ouders kennen mij beter dan ik mezelf ken, weten wie ik ben, hoe ik leef, wat ik wil en met een paar gesprekken weten ze ook wat ik niet wil. Ik ben er van overtuigd dat zij in staat zijn een beslissing namens mij te nemen waar ik vrede mee zal hebben. Er zijn zo veel verschillende situaties denkbaar waarin zo een beslissing misschien noodzakelijk wordt. Dat wil ik niet vastleggen op papier, en inderdaad zeker niet met een tijdlimiet "14 dagen aan de beademing." Het gaat mij om de prognose. Kom ik er weer goed uit, dan mogen ze me er een jaar aan hangen. Is het allemaal enorm twijfelachtig en op het beste hopen, dan zijn die 14 dagen me eigenlijk al te lang.

Ik ga er van uit dat de artsen op dat moment kundig genoeg zijn om mijn ouders een eerlijk beeld te geven over mijn vooruitzichten en mijn ouders vervolgens met wat ze over mij en mijn wensen weten in staat zijn een goede beslissing te nemen.

[EHBO-er]

Het nadeel van al die documenten is dat ze in praktijk altijd vaag blijven. Er kan in staan dat iemand 14 dagen aan de beademing wenst te liggen of in slaap gehouden wil worden. Ik zou persoonlijk niet weten wat ik er mee moet als ik denk dat iemand een goede kans maakt op goed herstel als we de situatie een week langer in stand houden. De familie weet dat ook vaak niet.

Ik heb een groot deel van mijn leven gewerkt met (pasgeboren) babies. Ik ervaar het als een geschenk om soms de foutjes van moeder natuur te mogen repareren waardoor een ukkie een nieuwe kans krijgt om volwassen te worden. De keerzijde is dat de ouders van deze zeer jonge babies te maken krijgen met diverse artsen, neonatologen en kinder-cardiologen. De kinderhartchirurg komt pas op het toneel zodra conventionele therapie met medicijnen niet werkt.

In de afgelopen 20 jaar heb ik meegemaakt hoe we zijn gaan veranderen. Wij hebben heel lang gedacht dat "the sky the limit" was, sommige artsen dachten er nog voorbij te kunnen gaan. De realiteit heeft ons met de neus op de feiten gedrukt. We hebben gezien dat sommige babies die de behandelingen overleefden niet ouder zijn geworden zoals je hoopt.

Tegenwoordig zijn er regels over wat we nog wel en niet doen. De ouders krijgen veel beter voorlichting waarbij de betrokken artsen terughoudend zijn en aangeven dat het overlijden van de jonge baby op de loer ligt. De kinderhartchirurg is nog steeds regelmatig de laatste strohalm, echter de ouders zijn anders dankzij de gesprekken met de neonatologen en de kindercardioloog. Soms moet je de ouders vertellen dat het technische trucje op de operatiekamer uithalen geen enkel probleem is, maar het gaat gewoon niet om het kunstje maar om de gevolgen voor de rest van het leven.

Ik ben door de jaren heen veel meer gaan beseffen, onder andere door een gesprek met een 14 jarig kind. Een kind waarvan de ouders willen dat we alles doen wat mogelijk is, maar een kind dat zelf helemaal niet meer wil. Dergelijke gesprekken met een kind vergeet je nooit meer, het komt er wel op neer dat je nadenkt als een kind je zoiets zegt. Zeker als je beseft dat iemand 14 jaar is en meer tijd heeft doorgebracht op de hartbewakingsafdeling van het ziekenhuis dan in de speeltuin of op school.

Wat ik eigenlijk bedoel is als familie goed, tot in detail, gesproken heeft met elkaar heb je niet altijd alle bovenstaande documenten nodig. In het gesprek van arts met familie kunnen beide partijen makkelijker tot elkaar komen en antwoorden geven op relevante vragen over en weer. Het gesprek stokt zodra men niet kan antwoorden.

024 ik zie in bovenstaande, een bevlogen arts .........

[Pieter Joziasse]

De technische specificatie van de cardiac science G3 AED geeft dat inderdaad aan ja. Dat was het model waarin tegen kwam dat hij probeert te synchroniseren. Na indrukken van de schok knop probeert hij 1 sec. de r top te vinden, vindt hij die niet dan komt de schok na die 1 seconden niet gesynchroniseerd. Zodra ik weer wat ruimer in de tijd zit duik ik weer eens in de specificaties van andere merken of ze dat ook doen.

Ik wil je wel wat tijd besparen ;-) Nee, alleen de Cardiac Science Powerheart G3 en de gelijkwaardige GE Responder kunnen synchroniseren, en zouden dus een (kleine) plaats kunnen hebben in geval van een SVT. Andere AED's kennen dit systeem niet.

[oma]

Ik wil je wel wat tijd besparen ;-) Nee, alleen de Cardiac Science Powerheart G3 en de gelijkwaardige GE Responder kunnen synchroniseren, en zouden dus een (kleine) plaats kunnen hebben in geval van een SVT. Andere AED's kennen dit systeem niet.

Er is helemaal geen plaats voor de AED om een schok te leveren bij SVT. De Cardiac Science Powerheart kan synchroniseren maar heeft een standaard instelling "NO THERAPY FOR SVT”. In overleg met een arts kan het aangepast worden, echter denk ik niet dat er veel artsen in de rij staan om deze verantwoording te willen dragen.

[Pieter Joziasse]

Er is helemaal geen plaats voor de AED om een schok te leveren bij SVT. De Cardiac Science Powerheart kan synchroniseren maar heeft een standaard instelling "NO THERAPY FOR SVT”. In overleg met een arts kan het aangepast worden, echter denk ik niet dat er veel artsen in de rij staan om deze verantwoording te willen dragen.

Uitzonderingen bevestigen de regel, 024! Niet té kort door de bocht, geneeskunde in het algemeen en cardiologie in het bijzonder is niet altijd zwart-wit ;-) Vandaar mijn nuance "(kleine) plaats". In overleg met een cardioloog in de regio Rotterdam hebben we ca. 2 jaar geleden deze AED geadviseerd bij een adolescent met veel SVT's, in afwachting op een transplantatiehart. Destijds was de LifeVest geen optie (de reden kan ik mij niet meer exact herinneren), dus werd een AED geadviseerd. En in dit geval heeft dan alleen deze AED een plaats in de behandeling, aangezien andere AED's niet kunnen synchroniseren.

Maar voor de rest ben ik het met je eens dat het vooral een leuke "gimmick" is met nauwelijks meerwaarde in de praktijk.

[oma]

Uitzonderingen bevestigen de regel, 024! Niet té kort door de bocht, geneeskunde in het algemeen en cardiologie in het bijzonder is niet altijd zwart-wit ;-) Vandaar mijn nuance "(kleine) plaats". In overleg met een cardioloog in de regio Rotterdam hebben we ca. 2 jaar geleden deze AED geadviseerd bij een adolescent met veel SVT's, in afwachting op een transplantatiehart. Destijds was de LifeVest geen optie (de reden kan ik mij niet meer exact herinneren), dus werd een AED geadviseerd. En in dit geval heeft dan alleen deze AED een plaats in de behandeling, aangezien andere AED's niet kunnen synchroniseren.

Maar voor de rest ben ik het met je eens dat het vooral een leuke "gimmick" is met nauwelijks meerwaarde in de praktijk.

Ik begrijp een verkoper van AED's wel om dit voorbeeld aan te halen en te roepen dat de uitzonderingen de regel bevestigen. Ik zie het totaal niet als bevestiging.

Ik ben wel benieuwd naar de exacte reden waarom de lifevest geen optie is en de AED wel. Ik kan op moment niet zo snel bedenken waarom een lifevest dragen niet zou kunnen, enige wat ik kan bedenken is dat de patient al een ICD heeft (die nog ingeschakeld staat).