Assistentie ambulance bij reanimatie

[Lunatum]

Het verschil tussen mensen die voor de eerste keer een reanimatie uitvoeren en mensen die het vaker hebben gedaan is dat deze mensen beter weten hoe ze om moeten gaan met omstanders. En burger hulpverleners die zoiets voor de eerste keer doen zijn vaak gespannen/zenuwachtig en willen alles via het boekje doen. Terwijl mensen die er ervaring mee hebben het gene doen wat het best mogelijk is. Maar verder of je nou ehbo-er, bhv-er, agent of passerend arts bent.  Het blijft duwen en blasen en wachten op hulp.

Als ik aan het reanimeren ben, ben ik niet bezig met omstanders maar met het slachtoffer (of patiënt). Of je het nu voor de eerste keer doet of voor de zoveelste keer. Je wil het altijd zo goed mogelijk doen, of dat nu volgens het boekje is of het gene dat je kunt. Omstanders zijn bijzaak, tenzij ze je kunnen helpen. Natuurlijk, als er voldoende hulpverleners zijn mag er best aandacht zijn voor omstanders (die familie of vrienden kunnen zijn), maar in de eerste plaats heeft het slachtoffer aandacht nodig.

[owning31]

Dat is het idiote denken van veel te veel mensen. Waarom zou je moeten weten hoe je om moet gaan met omstanders. Je moet weten hoe je om moet gaat met de patient/slachtoffer. Die heeft alleen maar iets aan mensen die weten hoe je basaal moet reanimeren. Je hoeft niet met omstanders om te kunnen gaan, ik heb liever dat je omstanders zegt op te donderen als ze niet kunnen/willen helpen.

Mensen die de omgang met omstanders een belangrijk aandachtspunt vinden zijn meestal de mensen die zichzelf graag als held willen manifesteren en de omstanders als hun publiek beschouwen.

Ik was wat onduidelijk. Ik bedoelde te zeggen dat zeker via HartslagNu zijn er snel meerdere burgerhulpverleners ter plekke en er is maar een iemand bezig met de reanimatie. De rest staat buiten en in sommige gevallen binnen. Deze mensen kunnen dan een echtgeno(o)t(e)/ kind proberen gerust te stellen. Helaas zijn er genoeg verhalen bekend van mensen die tegen een familie lid zegt doe dit of doe dat en u moet dit of dat. Ik had het idee dat als mensen meer ervaring hebben met dit soort dingen dat ze er dan beter mee om zullen gaan.

[oma]

Ik was wat onduidelijk. Ik bedoelde te zeggen dat zeker via HartslagNu zijn er snel meerdere burgerhulpverleners ter plekke en er is maar een iemand bezig met de reanimatie. De rest staat buiten en in sommige gevallen binnen. Deze mensen kunnen dan een echtgeno(o)t(e)/ kind proberen gerust te stellen. Helaas zijn er genoeg verhalen bekend van mensen die tegen een familie lid zegt doe dit of doe dat en u moet dit of dat. Ik had het idee dat als mensen meer ervaring hebben met dit soort dingen dat ze er dan beter mee om zullen gaan.

Waarmee kun je familie gerust stellen dan als het gaat om een reanimatie?

[owning31]

Je zou ze in de keuken een glaasje water laten drinken of ze hun verhaal laten doen zodat ze niet teveel bezig zijn met wat er om hun heen gebeurd

[mrpddnos]

Je zou ze in de keuken een glaasje water laten drinken of ze hun verhaal laten doen zodat ze niet teveel bezig zijn met wat er om hun heen gebeurd

Aan de ene kant is het een nobele gedachte dat je ze bij hun geliefde vandaag halen en een glaasje water laat drinken in de keuken. Maar de meeste familieleden willen dit echt niet. Die willen bij hun man/vrouw/vader/moeder/zoon/docht/opa/oma/etc blijven.

Natuurlijk is er niets mis mee om ze een beetje af te leiden maar de vraag is hoe effectief je daar in kan zijn.

[Red]

Dat is het idiote denken van veel te veel mensen. Waarom zou je moeten weten hoe je om moet gaan met omstanders. Je moet weten hoe je om moet gaat met de patient/slachtoffer.

Bijna volledig met je eens. Het slachtoffer en het omgaan daarmee is natuurlijk veruit het belangrijkst. Maar ik vraag ook informatie uit waar de ambulance later wat aan kan hebben. En dan is het wel handig als je om weet te gaan met de emoties van omstanders.
Over het algemeen wordt het gewaardeerd als ik al wat medische bijzonderheden doorgeef als ze de reanimatie overnemen.

[oma]

Bijna volledig met je eens. Het slachtoffer en het omgaan daarmee is natuurlijk veruit het belangrijkst. Maar ik vraag ook informatie uit waar de ambulance later wat aan kan hebben. En dan is het wel handig als je om weet te gaan met de emoties van omstanders.
Over het algemeen wordt het gewaardeerd als ik al wat medische bijzonderheden doorgeef als ze de reanimatie overnemen.

Met dien verstande dat jij een ervaren politieman bent en het omgaan met mensen je vak is. Iets wat deel uitgemaakt heeft van je opleiding en iets waar je door schade en schande ervaren in bent geworden.

We weten allemaal dat er behalve ambulancepersoneel ook politiemensen, brandweermensen en burgerhulpverleners ter plekke komen. Als het inderdaad gaat om de best mogelijke hulpverlening mag je best je eigen terrein wat meer afbakenen.

De medische zorg voor het ambulancepersoneel, de zorg en uitvragen van familie of omstanders behoort tot het werkveld van ambulancepersoneel en/of aanwezige politie. Je kunt namelijk niet stellen dat een "ervaren burgerhulpverlener" in staat is familie of opstanders op te vangen.

[Expert]

Je zou ze in de keuken een glaasje water laten drinken of ze hun verhaal laten doen zodat ze niet teveel bezig zijn met wat er om hun heen gebeurd.

Als ik je reactie zo lees dan roept dat in mij niet alleen een aantal vragen op, maar ook een aantal sentimenten. Je gaat er kennelijk vanuit dat iemand zijn verhaal wil doen en je zorgt voor wat afleiding zodat de realiteit minder sterk doorkomt? Wat is daar nou erg aan?

Op zich is het natuurlijk louterend dat men bereid is om hulp te bieden aan iemand die plots wordt geconfronteerd met een zeer ingrijpende gebeurtenis. Maar door ervaring heb ik ook mensen leren herkennen die zichzelf een bepaalde rol toedichten op grond van dubieuze argumenten om zo hun aanwezigheid motiveren. Daar heb ik gewoon heel erg veel moeite mee en ik herken lieden inmiddels moeiteloos, die met een blauw zwaailicht op hun hoofd zijn geboren. Je bent namelijk geen toevallige passant. Immers, je zoekt de situatie actief op. Ik krijg vaak het gevoel dat de werkelijke motivatie een vorm van morbide belangstelling is, waarbij de persoon er een soort genoegen in lijkt te scheppen om getuige te kunnen zijn. Ik denk dat zorg voor direct betrokkenen is weggelegd voor professionele hulpverleners te plaatse. In het bijzonder de politie. Ik durf dit zo stellig te schrijven omdat ik zo langzamerhand alle kleuren van een reanimatie wel ken. Nadat de professionele zorg heeft aangevangen, wordt de burger hulpverlener bedankt en gaat hij over tot de orde van de dag.

Afgelopen weekend heb ik mijn administratie eens grondig opgeschoond. Aantekeningen, notities en andere zaken die je soms zonder duidelijke reden bewaard. Terwijl ik dit schrijf valt mijn oog op een aantekening die ik heb gemaakt naar aanleiding van mijn "eerste reanimatie". Die aantekening is van 22 augustus 1987. Het betrof een 86 jarige dame die onwel was geworden tijdens een trouwceremonie. Mijn laatste reanimatie betrof een neonaat. Dat was afgelopen nacht.

Expert.

[owning31]

Als ik je reactie zo lees dan roept dat in mij niet alleen een aantal vragen op, maar ook een aantal sentimenten. Je gaat er kennelijk vanuit dat iemand zijn verhaal wil doen en je zorgt voor wat afleiding zodat de realiteit minder sterk doorkomt? Wat is daar nou erg aan?

Op zich is het natuurlijk louterend dat men bereid is om hulp te bieden aan iemand die plots wordt geconfronteerd met een zeer ingrijpende gebeurtenis. Maar door ervaring heb ik ook mensen leren herkennen die zichzelf een bepaalde rol toedichten op grond van dubieuze argumenten om zo hun aanwezigheid motiveren. Daar heb ik gewoon heel erg veel moeite mee en ik herken lieden inmiddels moeiteloos, die met een blauw zwaailicht op hun hoofd zijn geboren. Je bent namelijk geen toevallige passant. Immers, je zoekt de situatie actief op. Ik krijg vaak het gevoel dat de werkelijke motivatie een vorm van morbide belangstelling is, waarbij de persoon er een soort genoegen in lijkt te scheppen om getuige te kunnen zijn. Ik denk dat zorg voor direct betrokkenen is weggelegd voor professionele hulpverleners te plaatse. In het bijzonder de politie. Ik durf dit zo stellig te schrijven omdat ik zo langzamerhand alle kleuren van een reanimatie wel ken. Nadat de professionele zorg heeft aangevangen, wordt de burger hulpverlener bedankt en gaat hij over tot de orde van de dag.

Afgelopen weekend heb ik mijn administratie eens grondig opgeschoond. Aantekeningen, notities en andere zaken die je soms zonder duidelijke reden bewaard. Terwijl ik dit schrijf valt mijn oog op een aantekening die ik heb gemaakt naar aanleiding van mijn "eerste reanimatie". Die aantekening is van 22 augustus 1987. Het betrof een 86 jarige dame die onwel was geworden tijdens een trouwceremonie. Mijn laatste reanimatie betrof een neonaat. Dat was afgelopen nacht.

Aan uw expertise op het gebied van reanimaties twijfel ik geen seconde.
Als reactie op u spreek ik even namens mezelf.

Het zal echt niet altijd zo zijn dat ik mensen weg haal bij het slachtoffer. Het is net wat ze zelf aangeven. Omdat ik als burgerhulpverlener vaak minuten eerder ben dan ambulance/politie zal ik natuurlijk als eerst het slachtoffer helpen. Wordt dit al gedaan dan kijk ik of ik meer kan doen, is er dan een familielid o.d. dan zal ik kijken wat ik daar voor kan doen. Tot de andere hulpdiensten tijd hebben om dit voor hun rekening te nemen omdat hun hiervoor een veel betere opleiding hebben dan de paar bladzijdes in het oranjekruis boekje die ik hierover gelezen hebt.

Uw mening over de burgerhulpverleners deel ik, al klinkt dit een beetje vreemd aangezien ik zelf ook ben aangesloten bij HartslagNu. Echter zijn er ook mensen zoals brandweerlieden die volgens mij echt niet komen voor de sensatie, dan zouden ze bij de brandweer allang bedankt zijn voor hun diensten. Bij HartslagNu heb je om het zo maar even te noemen een aantal rotte appels die inderdaad meer opzoek zijn naar sensatie en graag aan de rest van hun omgeving willen laten zien wat voor goed werk ze wel niet doen. Maar gelukkig zijn er ook genoeg mensen die het doen om de tijd tot de ambulance arriveert te overbruggen en daarna als hun hulp niet meer nodig is gewoon weer verder te gaan met hun bezigheden

[klf grimmenstein markt]

Het belangrijkste voor een burgerhulpverlener is, in basis, het starten van de reanimatie zorgen dat er asap een AED terplekke is (wordt geregeld in de alarmering) en verduveld goed weten wanneer je binnen te veel bent en welke taken je daarna buiten eventueel kan oppakken zoals het opvangen van je "collega burgerHV-ers" of gidsen van de prof.HV-ers. Is hier allemaal al zorg voor gedragen dan rest niets meer of minder dan "afdruipen".

Door je met andere zaken te bemoeien als alles geregeld wordt maak je jezelf echt niet meer geliefd bij de prof's of dit nu de medische kant is of de blauwe kant die niet aan het reanimeren is.

Mijn ervaring is overigens met de blauwetak dat wanneer zij door hebben dat de burger HV-ers goed bezig zijn zij hun aandacht op andere zaken gaan richten die voor hen en/of de medische tak meer van belang zijn.