Mijn hobby neem ik serieus en het SO staat voor mij op nummer een.
Na 10 jaar SIGMA had ik voor mij zelf, de conclusie getrokken dat ik niet meer kon voldoen aan de eisen van de sigma, en ben gestopt.
Als de tijd komt, dat ik niet meer kan voldoen aan de eisen van de ehbo, dan stop ik ook daarmee.
Dat heb ik ook, ik stel hoge eisen aan mijn lichamelijke en geestelijke gesteldheid. Ik heb al jaren geleden mensen die heel veel samen met mij werken en mij heel goed kennen gevraagd om op mij te letten. Ik weet dat ik ouder begin te worden, wat ik niet kan hebben zijn dingen zoals trillende handen of vertraging in denken/handelen.
Ik opereer de kleine hartjes van hele jonge babies, dat is echt mijn passie, eigenlijk wel meer dan passie. Ik ben tot op heden iemand die terug kan kijken met een goed gevoel over alles wat ik gedaan heb. Er komt een enorme smet op zodra ik weet dat mijn handen soms trillen waardoor mijn laatste operatie fataal kan aflopen. De baby en de ouders hebben dan niets meer aan de passievolle dokter die zo graag nog bleef opereren. Ik heb er niets aan als ik op die manier moet afdruipen van het operatiekamer-toneel.
Zodra ik het merk of mensen om mij heen het opmerken zal ik niet stoppen met alles, dat kan ik niet eens. Ik zal me dan alleen nog maar toeleggen op onderwijs en het verspreiden van kennis in landen waar hartchirurgie nog in kinderschoenen staat. Ik zal stoppen met opereren. Geloof me dat ik die dag vrees, echter besef ik dat die dag wel een keer komt. Inderdaad "
het is niet anders en daar moet ik het maar mee doen".
Ik vind het daarom spijtig dat sommige mensen zich helemaal niet realiseren dat de overheid vergunningen verstrekt voor evenementen en aanwezigheid eist van EHBO-ers. Het is prima als Rode Kruis of EHBO dergelijke diensten aanbieden, een commerciele aanbieder zal waarschijnlijk niet helemaal wegkomen met het leveren van mensen met beperkingen aan de organisator van een muziekfestival, het maakt het des te vreemder als de EHBO denkt dat ze het wel weer mogen omdat er geen toezicht of regelgeving bestaat.
Hoe vaker dit soort discussies ontstaan in de diverse discussies des te groter mijn aversie in de richting van de EHBO begint te worden. Immers gaat men herhaaldelijk over de grens heen van principes die binnen de zorg of professionele hulpverlening niet overschreden worden. Als ik alles samenvat mag een 95 jarige EHBO-er ongeacht al zijn/haar aandoeningen ingezet worden als evenementenhulpverlener, maar hij/zij mag ook terminale patienten of mensen met niet-reanimatieverklaringen reanimeren.
Ik denk dat een aantal mensen gewoon maar eens diep moet nadenken, niet altijd zoeken naar gaatjes in wetgeving of roepen dat het maar vrijwillig/hobby is. Je bemoeit je met het redden van levens van mensen of je duikt in spoedeisende medische situaties. Dat heeft niets meer te maken met alleen maar passie, barmhartigheid of een goed mens zijn, het schept juist de plicht om te zorgen dat je aan alle eisen voldoet, op gebied van kennis, kunde, fysieke eisen en mentale eisen.