Ik ben een gereanimeerd persoon en zo af en toe zoek ik nog eens dingen op over wat me destijds is overkomen en omdat ik altijd verbaasd ben geweest over hoe lang ze me hebben gereanimeerd, kwam ik vandaag hier terecht. De reactie van 'ik stop na 10 minuten' deed mijn hart wel weer even een slag overslaan
Ik wou mijn verhaal wel doen, maar zag dat het topic uit 2011 was, maar ik zag ook dat het intussen geupt was, dus ik grijp mijn kans.
Ik ben nu een vrouw van 31 uit België, destijds was ik 29. Ik heb in april 2012 een gastric bypass (daar is ook nog een en ander over te zeggen, maar dat doet hier verder niet ter zake) ondergaan en dat heeft geresulteerd in een septic shock. Ik dacht zelf dat ik een gewone paniekaanval met hyperventilatie had (ook al had ik daar nog nooit last van gehad, maar pijn kan veel doen met een mens), maar toen het steeds erger werd hebben we de huisarts van wacht laten komen die meteen een ambulance en de brandweer (want twee hoog wonend zonder lift) heeft laten komen.
Zelf herinner ik me nog weinig van wat er gaande was, volgens mij heb ik zuurstof gekregen, maar men bleef mij wakker schudden. Uit het raam getild, naar beneden met de brandweerlift (herinnering aan een brandweerman die zei: Niet bang zijn, we hebben je goed vast <3) en dan de ambulance ingeschoven worden en toen lieten ze me eindelijk mijn ogen dichtdoen.
Later is me verteld dat ik daar een hartstilstand heb gekregen. 35 minuten zijn ze blijven reanimeren en uiteindelijk hebben ze me terug op gang gekregen, maar ik had ook multi-orgaanfalen, dus veel hoop was er sowieso niet. In het ziekenhuis moesten mijn ouders afscheid nemen en werd ik een operatiekamer ingereden waar ze een paar uur hebben gezwoegd. Daarna hebben ze me wekenlang in slaap gehouden (wel kort laten bijkomen, kijken naar reactie, eventuele hersenschade en ik herkende mijn ouders en probeerde te communiceren), maar mijn ouders kregen elke keer opnieuw te horen dat er geen hoop was, ik ben nog zo'n 9 keer opnieuw terug opengemaakt en heb terug moeten dichtgroeien met behulp van een Permacolnetje (prijzig stukje varkenshuid ontdaan van DNA).
Ik heb opnieuw moeten leren ademen, slikken, eten, drinken, spreken, lopen, alles, maar ik had geen hersenschade, dus het was mijn lichaam dat opnieuw kracht moest vinden en de bewegingen oefenen. Proberen te schrijven leverde kinderkribbels op, niet omdat ik niet kon schrijven, maar omdat mijn hand niet kon uitvoeren wat mijn hersenen bedachten.
We zijn nu 1,5 jaar verder en ik ben zo gelukkig en gezond als het maar kan. Zelfs met mijn bypass eet ik blijkbaar zo gezond dat ik geen supplementen moet nemen voor tekorten. Mijn lever heeft de overdaad aan antibiotica verwerkt. Mijn nieren doen al meer dan een jaar voor 200% hun werk. Mijn fysiek en conditie is na alle revalidatie weer als die van een normaal persoon. Bepaalde dingen zullen me nooit lukken, maar die heb ik ook nooit gekund
Ik mag en kan plasma geven (bloed mag niet in België door de gastric bypass). Het enige waar ik nu tegenaan loop is concentratiestoornissen en een goudvisgeheugen (niet op lange termijn), maar ik ben bij een neuroloog geweest en alle onderzoeken wijzen uit dat ik een prachtig, gezond, normaal, onbeschadigd stel hersenen heb en dat wat ik ervaar niet zo heel gek is na wat er is gebeurd (en ook met mijn verleden wat ook nog eens een ander verhaal is).
Nu, ik wéét dat ik ontzettend veel geluk heb gehad. Ik heb mijn hartstilstand gekregen op het moment dat er al ambulancepersoneel was. Toen ik weer bij was op de intensieve, is de spoedarts mij en mijn ouders nog een bezoekje komen brengen en die vertelde dat hij zo lang is door gegaan omdat ik zo jong was. Hij vertelde ook een prachtige anekdote dat zijn vader als elektricien altijd klaagde dat hij alles stuk maakte. Toen wees hij naar mij: "Maar kijk nou, haar heb ik toch maar mooi weer gemaakt."
Ik weet ook dat ik eigenlijk een behoorlijke uitzondering ben met wat er allemaal is mis gegaan en dat ik het nog zo kan na vertellen. Maar als ik hier lees 'Daar geef je mensen valse hoop mee', dan moet ik protesteren. Vooral vanuit mijn ouders en vrienden en familie. Die hoop houdt je recht, ook al wordt er geen hoop gegeven, moet je afscheid nemen, ook al zegt je verstand dat het voorbij is. Zolang iemand ademt is er hoop. Zolang ze reanimeren is er hoop. En je weet heel goed dat het een verdomde kleine kans is, maar zolang je nog kunt functioneren, jezelf rechthouden met dat sprankje, dat is wat telt.
Die klap komt toch wel en die gaat niet dubbel zijn. Hoe langer het duurt, hoe kleiner die hoop, maar het houdt je recht. Op dat moment en achteraf (op de intesieve), het maakt dat je door blijft gaan en niet ter plekke instort. Ik denk niet dat dat valse hoop is, dat is een manier zoeken om er mee om te gaan.
Als ik het zo een beetje fatsoenlijk uitleg. Je hebt volgens mij als hulpverlener ook niets aan wanhopige familieleden en drama terwijl de reanimatie nog bezig is.
Dit verhaal wou ik dus komen doen, ik heb me speciaal geregistreerd
Ook omdat ik twee maanden geleden de brandweer aan de deur kreeg voor sponsoring en daar rende ik graag twee trappen voor af. De brandweerman die er stond vertelde dat ze hier al eens een interventie hadden gedaan en toen zei ik dat dat klopte, dat dat voor mij was. En toen vertelde ik hem nog wat ik wist, vooral dat iemand had gezegd dat ik niet bang moest zijn, dat ze me goed vast hadden. En toen begon hij te stralen, want hij was diegene die op dat moment bij me was op die lift.
Hij was zo blij dat hij nu zelf de goede afloop kon zien, want de brandweer wordt vaak ingeschakeld en komt eigenlijk nooit te weten wat er nu eigenlijk van geworden is.
Dus daarom, voor alle hulpverleners, een hart onder de riem, heel soms hebben verhalen een goede afloop en ik hou iig intens van jullie allemaal ^^
