Ik heb er ooit, heel even... wellicht een nano seconde aan gedacht om er een uit te voeren. Ik ben achteraf blij dat ik het niet gedaan heb. Hier een verhaal uit eigen doos:
Begin dit jaar ging het bij ons thuis mis. Ik zat die dag toevallig ziek thuis met 39.2°C koorts. Eigenlijk een late dienst maar de bevangenheid door het influenza virus had dat voorkomen. Tijdens het eten verslikte onze 1 jarige zoon zich in een hap erwten omdat hij schrok van de correctie van mijn vrouw ivm het gooien met eten. De volle hap erwten kwam vast te zitten en zorgde voor een obstructie in de ademweg. Hij begon wat met zijn armpjes te zwaaien omdat hij lucht wilde hebben. Op dat moment dachten wij eigenlijk nog dat hij het op een janken zou zetten, maar niets was minder waar. Langzaam werd hij rood waardoor ik direct het idee kreeg dat er iets mis was. Ik heb hem uit zijn stoeltje gehaald en ben met de slagen tussen de schouders begonnen, het spartelen werd iets erger. Na drie setjes van vijf slagen begon hij te verslappen. Zijn kleur veranderde van rood naar lijkbleek. Inmiddels was mijn vrouw (die toen nog geen EHBO had) 112 aan het bellen, het zou minimaal zes minuten gaan duren voordat ze ter plaatse waren wist ik uit eerdere ervaringen (en de post waarvan ze vandaan moeten komen).
Mijn zoontje was inmiddels het bewustzijn volledig verloren en ik wist dat hij die 6 minuten niet ging halen zonder zuurstof. Ik ben toen, op een klein kind van net een jaar, de heimlich gaan toepassen. Drie voorzichtige stoten haalden niet uit, ik heb hem op de rug op de bank gelegd om te kijken of ik de obstructie handmatig kon verwijderen, dit was niet het geval, opnieuw begonnen met heimlicht buikstoten. Dit keer voelde ik aan mezelf dat de twijfel en radeloosheid wat meer toe begon te slaan, WAT NU!? Elke stoot weer iets harder maar er veranderde niets in de situatie. Ik legde hem weer op de rug omdat ik over wilde gaan op beademen. Hij zat nu namelijk al een royale minuut zonder zuurstof. Toen kwam heel even de gedachte van een coniotomie naar boven. Ik had vlijmscherpe messen op 4 meter afstand.... en toen was de gedachte weer weg... wat een idioot idee... op mijn eigen zoon nota bene. Dan maar weer opnieuw heimlich uitvoeren maar ik zou hoe dan ook niet het risico gaan lopen om hem dood te steken.
Na een flinke stoot waarbij ik de kracht gebruikte om hem in twee stukken de trekken hoorde ik gepruttel. Ik draaide hem vlug om en zag een brokje erwten bij zijn neus hangen. Oke, nog eentje dan. Van hetzelfde kaliber nog een flinke stoot en hij begon langzaam weer te kreunen en te pruttelen. Bijna zeker wetende dat ik middenrif en ribben gebroken had gaf ik hem aan mijn vrouw om de ambulance op te vangen, het was namelijk aardedonker. Uiteindelijk bleek hij niets gebroken te hebben en heeft er niets aan over gehouden.
Achteraf, HEEL blij dat ik dat gekke idee niet uitgevoerd heb.
Mijn zus (traumaverpleegkundige bij de marine) zei later nog dat ik sowieso al bij de minste geringste fout met het mes een onstelpbare bloeding had kunnen veroorzaken. Zij heeft er eerder wel enkele uitgevoerd.
Nogmaals, zoals hier gezegd. niet doen, niet aan denken... ophouden er überhaupt over te praten alsof het in welke situatie dan ook toepasbaar zou zijn anders dan op een OK.
My 2 cents
