Jasper,
je kent mijn visie en dat begint met een standarisering van meldingen. En dan niet alleen voor reddingsbrigades, maar voor de hele hulpverlening. Gebruik de LMC (landelijke meldingsclassificaties) uit het GMS (gemeenschappelijk meldkamer systeem) samen met de beschikbare karakters. Ik denk dat je dan een constructieve en solide lijn krijgt het registreren van meldingen. Vanaf dat moment kan je gaan bouwen aan IB (inzetbehoefte) en IV (inzetvoorstellen).
Dat is heel praktisch gedacht, maar dan begin je aan 1 kant, terwijl er tientallen kanten aan zitten? Er zijn zoveel randvoorwaarden en factoren van belang, dat je volgens mij tegelijk vanuit meerdere perspectieven moet kijken. Geld, mensen, kennis, materiaal, wetgeving, zijn allemaal van belang. Dan moet je je volgens mij niet laten beperken tot de beschikbare karakters van je meldkamersysteem!?
Volgens mij begint het met je doel: wat wil je uiteindelijk bereiken? hoeveel % van de (water)ongevallen wil je voorkomen, hoeveel doden wil je maximaal hebben, ik noem maar iets. En om dat doel te bereiken heb je een visie op hulpverlening nodig: op welke wijze, met welke uitgangspunten ga je dat realiseren. Met 24-uurs bewaking op het strand, of met 24-uurs oproepbare ploegen? En is een natte of droge redding het uitgangspunt.
Het proces neerzetten vanuit de melding gaat alleen werken als er consensus is over de kaders waar binnen we werken, en ik heb mijn twijfels of die er al zijn bij de Reddingsbrigades. Zoals eerder al gezegd: bij de Ambulancezorg lijken ze dat aardig op orde te hebben, maar zelfs de Brandweer werkt zo nog niet.
