Bij ons wordt er enkel door het ambuteam van de RAV geplankt. Als daarvoor de race een half uur stil moet word dat gedaan. De organisatie vind wat dat betreft de veiligheid belangrijker. In de tijd dat ik nu bij de motorcrossen hier ben is er nog nooit iemand geplankt van de baan gehaald door iemand anders dan de RAV.
De laatste paar keer was de achtergond van de arts bij ons op de baan de traumachirurgie. Maar wij hebben ook wel eens huisartsen of bedrijfsartsen op de baan gehad.
Alweer enige tijd terug ben ik tijdens een motorrace ter plaatse geweest voor een H-MMT inzet. Deze coureur nam de term "laagvliegen" wat al te letterlijk. Hij was alleen even vergeten dat aan iedere vlucht, na de start, automatisch ook een landing vastzit. Die knul lag ongeveer in hoofdgroepen uiteen met daarbij verdenking op ernstig neurologisch letsel. De bescherming van een helm is relatief.
Ik stap in mijn sterke pak uit en wandel naar de plaats incident. Zit daar een vent in op zijn knieën in het zijterrein in een stoer pak. Op zijn rug stond "arts". Dus ik bekijk dat heel even van een afstandje. Je ziet gewoon aan de hele manier van handelen, of iemand het snaait of niet. Niet dus. Hij werd bijgestaan door "hulpverleners" van het circuit. Ook een in een stoer pak. Ondertussen komt de eerste wagen ook ter plaatse. Vanwege de locatie waren wij sneller ter plaatse. Ik ken de meeste ambulanceverpleegkundigen goed. Altijd prima. Ik introduceer mijzelf correct, zoals altijd rustig en vraag met wie ik het genoegen heb. Een "dokter" met een veel te dikke pens, zweet op zijn voorhoofd met een paniekerige blik in zijn ogen die leken op rumbonen. Hoera.., een bedrijfsarts. Dat is inderdaad ook een dokter. Al tien minuten aan het klooien met neurologisch zeer slechte patiënt. Niks ABCD. Gewoon incompetent geklungel!
Die gozer was er behoorlijk aan toe en ik heb tezamen met mijn collega's van de reguliere ambulancedienst die vent opgelapt (voor zover dat kon). Fixatie CWK, zuurstof, infuus, Rapid Sequence Induction, beademing, onderhoud anesthesie, maaghevel, bekkenband, ogen afplakken en dat soort geneuzel. Knippen scheren, inpakken en wegwezen.
De desbetreffende nogal geschrokken dokter heb ik nadien nog even gesproken. Die had zoiets nooit meegemaakt en zijn stem trilde nog na. "Waarom zoek je het dan op onder deze omstandigheden", was mijn vraag. Blaartrekkend verhaal. Wilde eigenlijk chirurg worden, niet gelukt, getrouwd, kinderen, tijdgebrek en de hele tralala. "Je bent een bedrijfsarts en je beslist in het dagelijks leven over trapleuningen!" "Wat doe je nou toch man?" "Waar zit je verantwoordelijkheid gevoel?"
Bottom line is mijn inziens dat je zoiets helemaal niet moet willen. Niet als arts en niet als organisatie van een evenement. De patiënt heeft namelijk geen keuze. Het gaat namelijk heel vaak goed en je bent natuurlijk een hele Tinus in zo'n pakkie. Alleen, wat heb je te bieden als het er op aan komt. Waar zit u op de Dunning-Kruger effect curve?
Expert.
