En het begrip voor mensen die het moeilijke besluit hebben genomen om niet gereanimeerd te willen worden dan??
Als je hulpverlener wordt, dan manoeuvreer je jezelf willens en wetens in posities waarin mensen normaal gesproken liever niet willen verkeren. Je gaat naar binnen op plaatsen waar iedereen hard naar buiten rent. Je accepteert dat je in aanraking komt met situaties die je emotioneel kunnen breken.
Bij dat laatste hoort ook het tegenkomen van mensen die op legitieme gronden niet gereanimeerd willen worden.
Velen haken af omdat ze de ellende waarmee ze te maken krijgen niet kunnen verwerken.
De niet-reanimeerpenning is goed beschouwd een soort van 'omgekeerde ellende', die je, als je een goede hulpverlener wilt zijn, ook moet kunnen verwerken.
Als je daar niet mee om kunt gaan, dan moet je je afvragen of hulpverlener zijn wel jouw stiel is....
HBm,
Ik begrijp dat je erg met dit onderwerp bent betrokken. En je hebt gelijk, als hulpverlener kom je in heel moeilijke situaties, en moet je soms moeilijke keuzes maken, en soms zelfs kiezen tussen twee kwaden.
En tijdens trainingen moeten we hulpverleners ook weerbaarder maken, voor de situaties waar mensen komen.
De wil van het slachtoffer is zeer belangrijk, en dat kan redelijk goed geregeld worden in instellingen, zorgdossiers, reanimatiepenningen. Buiten instellingen, zijn er ook diverse andere factoren die je mee moet nemen.
In een thuis situatie, (zie ook de aanbeveling) moet je misschien wel geen 112 bellen, maar je huisarts als het mis gaat. Daarmee voorkom je dat hulpverleners in een rol komen.
In publieke domeinen, en publieke evenementen, zijn er zijn echter ook altijd nog andere factoren die we als hulpverleners mee te maken hebben. Naast de wens van slachtoffers, zijn er wensen van organisatoren, publieke druk, eigen veiligheid, zijn er nog wel meer factoren, die allemaal afgewogen moeten worden.
Je kan met jouw sterke reactie, (die ik volkomen begrijp trouwens), en met sterke reacties zoals van Lidia, waarbij zelfs met rechtszaken dreigen, krijg je weer het effect dat alle nuance weer weg is. De richtlijnen van de NRR zijn zeker genuanceerd opgesteld, en zijn mijn inziens een goede handvat.
Natuurlijk is een goede discussie over over leven, overlijden, en reanimatie goed te voeren. Echter om begrip te kweken voor de niet-reanimatie-penning, moet je er open over praten, en niet dreigen met rechtszaken..
Je veranderd de wereld niet in een jaar, en zelfs niet in 4 jaar..
