Time is muscle, dus zorgen dat je met je ambulance op tijd aankomt, snel een werkdiagnose hebt en binnen een half uur op de SEH bent. Zoals ze dat in de meeste landen doen
Wat is dan het verschil met de Nederlandse situatie? In de meeste landen is bellen automatisch een vervoer, ongeacht of de `klacht` reëel is. Daar laten ze het niet van de werkdiagnose afhangen, waardoor er verhoudingsgewijs een veel grotere (financiële en werk) druk op de ambulancedienst en eerste hulp komt.
Het op tijd komen lukt de ambulancedienst nog steeds niet zo goed, het is inmiddels duidelijk dat intuberen of beademen met masker/ballon niet altijd goed gaat (larynxmaskers zijn nog experimenteel). Allemaal reden om zo snel mogelijk met een patient naar een plek te gaan waar dingen wel lukken indien de patient snel verslechterd.
Over het op tijd komen ben ik het met je eens. Alleen op welk onderzoek baseer je dat het wel duidelijk is dat een intuberen of beademen niet altijd goed gaat. Hoe vaak gaat dit niet goed dan, en is deze incidentie zo hoog dat er `absoluut` iets moet veranderen?
Het gaat mij allemaal te ver, omdat het onder de vlag dient te gebeuren van de MMA. Meestal een arts die als hij niet bij de ambulancedienst had gewerkt een leuke baan zou hebben waar hij mag beslissen of er een vergoeding gegeven dient te worden aan mensen die in hun woning een paar handgrepen naast te pispot willen hebben.
Wat heeft de achtergrond van de MMA te maken met de vaardigheden, functionele zelfstandigheid en kennis en kunde van de ambulanceverpleegkundige?
(Ik heb even kort google geraadpleegt en weet van 5 RAV-en dat daar de MMA`s: anesthesiologen (3), een SEH arts en intenisvist zijn)
Heb jij een onderbouwing (wbt literatuur/onderzoeken) waaruit blijkt dat het `diagnosticeren van STEMI door ambulanceverpleegkundige significant faalt, tekortschiet, veranderd moet worden etc. Of is het gewoon een persoonlijke mening?
Als je je opstelt zoals je in mijn ogen doet: de (ambulance) verpleegkundige moet maar gewoon doen wat de arts zegt, dan denk ik dat we terug in de tijd gaan waar de arts niet aangesproken werd en er onnodige fouten gemaakt werden die voorkomen hadden kunnen worden.
In mijn relatief korte carrière heb ik al regelmatig mee gemaakt dat door aangeven van een verpleegkundige onnodige fouten (soms met mogelijk ernstige gevolgen) voorkomen zijn.
En zo lang de arts niet perfect is, denk ik dat dat de juiste manier van werken is. Arts en verpleegkundige zijn beide professionele beroepsbeoefenaars, met hun eigen expertise en verantwoordelijkheid.
Ik heb nog wel een persoonlijke ervaring die illustreert hoe gevaarlijk een houding van artsen kan zijn, wanneer deze niet of onvoldoende open staan. De moeder van een goede vriendin is gecatheteriseert en gedottert. Maar blijft klachten houden, deze worden door de Cardioloog niet serieus genomen. Met als gevolg dat ze weken later op straat overlijdt aan een hartstilstand. Niemand weet of dit voorkomen had kunnen worden, maar een ding is zeker het niet serieus nemen en verder onderzoeken van de klachten heeft zeker niet bijgedragen aan het voorkomen.
Ik ben persoonlijk erg trots op ons ambulancesysteem en persoonlijk denk ik dat we op bepaalde aspecten best vooruit lopen of ieg vooruitstrevend zijn. Ik vind het wel jammer dat hier een bepaalde beeld mee wordt gecreëerd waardoor het gevaar ontstaat dat het vertrouwen in de ambulancezorg afneemt. Terwijl de ambulancezorg zo hard bezig is zich positief te profileren in de maatschappij, aangezien veel mensen nog geen duidelijk beeld hebben van wat de ambulancezorg inhoudt
