En moeten we in Nederland maar accepteren dat er mensen zijn die naar "zelfzorgmedicatie" zoals alcohol en drugs pakken om vervolgens niet meer in te staan voor hun daden?
Natuurlijk helpt het sommige mensen, daar ben ik van overtuigd. Maar dan zijn we als land toch wel diep gezonken als het op die manier moet?
Ik vind niet dat je het rechtssysteem moet afschalen om zo te zorgen dat de psychiatrische patiënt "uit de problemen is". Want dat gaat niet werken.
Ik ben het met je eens dat men de geweldsplegers in twee groepen moet opdelen. Mensen met een baan, met kinderen of studenten zijn mensen die door de week een heel normaal, gestructureerd leven leiden zoals iedereen doet. Als zij in het weekend al dan niet onder invloed van alcohol of drugs over gaan tot het plegen van geweld moeten ze genadeloos worden afgestraft.
Ik heb persoonlijk veel moeite met het gejank over zwaarder straffen zodra het gaat om een hulpverlener. Ik ben van mening dat het er niet toe doet wie het slachtoffer is, iemand kan mij als arts in elkaar schoppen maar dezelfde persoon kan ook gefrustreerd het ziekenhuis verlaten en een willekeurig bezoeker op de parkeerplaats van het ziekenhuis in elkaar schoppen. Waarom moet hij een lagere straf krijgen in het laatste geval?
De vraag over het accepteren van zelfmedicatie door psychiatrische patienten moet je omdraaien. De vraag behoort te zijn; "moeten we het in Nederland accepteren dat psychiatrische patienten naar zelfmedicatie moeten gaan grijpen?"
Heel lang geleden was ik co-assistent in het Amsterdamse Wilhelmina Gasthuis, daar hadden we een berucht paviljoen waar psychiatrische patienten verbleven. In de ogen van de "moderne Nederlander" zou het ongeveer gelijk staan aan mensonterende praktijken. Voorts stonden overal gestichten, meestal diep in de provincie ergens in het bos.
In de afgelopen 30 jaar is men begonnen met het ontmantelen van gestichten, is er veel idealistisch gedachtegoed tot ons gekomen wat door gewerkt heeft in de politieke besluitvorming, een aantal principes zijn dat iedereen gelijke kans moet krijgen en iedereen recht heeft op een tweede kans.
Psychiatrische aandoeningen zijn van alle tijden, die waren er vroeger en ze zijn er nu. Alle gestichten sluiten of de huidige GGZ verder ontmantelen zegt helemaal niet dat het medische probleem verdwenen is, we hebben hooguit een andere etiket op deze mensen geplakt en huisvesten deze mensen bij voorkeur op een gelijke wijze als iedere andere Nederlander, ze moeten bij voorkeur naar dezelfde scholen en werken bij dezelfde werkgevers.
Een deel van deze patienten heeft nooit mee kunnen komen met de rest, op school was hun gedrag al problematisch en ze rollen van incident in incident. Vroeg kwamen deze kinderen terecht in een internaat. Tegenwoordig krijgt dat kind 37 ambulante hulpverleners en de ouder 83 adviseurs. Soms gaat het even goed met deze mensen als ze van de psychiater de juiste medicatie krijgen en medicatie-trouw blijven. De rest van hun leven blijft problematisch gaan, deze mensen kunnen niet echt zelfstandig wonen, vaak gaan kleine dingen mis zoals op tijd de huur betalen of belangrijke post beantwoorden. Ook de overheid of UWV stuurt deze mensen belangrijke post waarbij het cruciaal is dat ze het op tijd invullen en retourneren omdat het anders vergaande gevolgen heeft. Het is voorspelbaar dat veel van deze patienten helemaal geen post openmaken of niet in staat zijn om het zelfstandig in te vullen. Het kan zelfs dat deze mensen de post van de overheid beschouwen als een complot en daardoor weer vreemde acties ondernemen.
Om een lang verhaal kort te maken, deze mensen lukt het niet om te voldoen aan de norm om mee te doen in onze samenleving. Onze maatschappij wil dat ze gelijk zijn maar dat kunnen ze niet, ze zijn chronisch, vaak ongeneeslijk ziek. Als ze daardoor werk en inkomen verliezen en/of door het niet reageren op post van verdere hulp verstoken blijven zit je op de glijdende schaal. Deze mensen hebben vaak zelf vreselijk veel last van de chaos in hun hoofd, om het weg te krijgen grijpt men soms naar de beschikbare middelen, meestal is dat wiet of alcohol.
Het trieste is dat deze mensen pas voor het eerst echte hulp krijgen die ze nodig hebben zodra ze in TBS zittten. Het is niet uniek dat mensen 20 jaar onderweg zijn geweest voor ze het ticket naar TBS hebben verkregen. Een groot deel van deze psychiatrische patienten voelt zich daar voor het eerst gewoon goed, omdat er continue begeleiding is die structuur in hun leven brengt en zorg draagt dat ze elke dag de medicatie krijgen. Het is absurd dat deze mensen eerst hun moeder of iemand anders moeten vermoorden voor ze eindelijk de rust krijgen en de noodzakelijke zorg.
Het gaat er in Nederland niet beter op worden, justitie sluit TBS klinieken in de komende jaren en de wetenschappelijk vereniging van psychiaters verzet zich tegen de nieuwe plannen van de overheid om jeugd-psychiatrische zorg uit het basispakket te halen en over te hevelen naar budget/verantwoording van de gemeente. Je krijgt dan een situatie dat een ambtenaar van de gemeente een pot geld moet verdelen en moet kiezen of ze het geld besteden aan dit soort kinderen of het geld uitgeven aan een hulpkracht die de ramen lapt bij oma die onlangs geopereerd is aan haar heup .
Het is des te vreemder omdat deze minister zelf aangeeft dat een grote groep geweldsplegers mensen zijn onder invloed van drugs of alcohol met psychische problemen.
