Ik vind het zwakke argumenten aangezien het vooral gaat om wat "fijn" is voor de SEH-broeders en zusters. Als je het fijn wil hebben moet je naar het tropische zwemparadijs van centerparcs gaan. De logistiek en het management van een SEH kan mij ook weinig schelen.
Zelfs wat Expert zegt neem ik deze keer met een korreltje zout, anesthesiologen hoeven niet te vrezen dat de opleiding van de toekomstige generatie anesthesiologen in gevaar komt, voor chirurgen is dat totaal anders.
ATLS is een onderdeel van de opleiding tot (cardio-thoracaal) chirurg, het is noodzaak dat assistent-chirurgen op de SEH diensten draaien. Ze moeten door te zien en handelen ontzettend goed thuis worden in het afwerken van trauma-schema, behandelen van hartstilstanden, herkennen en behandelen van ritmestoornissen, ervaring opdoen met stomp, scherp en penetrerende thoraxletsels, inschattten of operatief ingrijpen direct moet of uitgesteld kan worden, een aantal vaardigheden die ze in praktijk moeten gaan leren is het (snel en goed) intuberen, chirurgisch toegang tot ademweg krijgen bij blokkade, herkennen en opheffen spannings-pneumothorax, inbrengen van thoraxdrains, herkennen en behandelen heamothorax, herkennen en opheffen harttamponade, open borstwonden, fladderthorax, etc, etc.
Voorts moeten ze ontzetttend veel praktijkervaring opdoen met beoordelen van ECG, CT-scans, thoraxfoto's enz. Alle theoretische kennis over de anatomie en fysiologie van hart, longen, slokdarm, trachea, bronchi omzetten en ondervinden in praktijk.
Het klopt inderdaad dat de chirurgen vaak op de OK zijn en hun assistenten wat laten "aanmodderen" voor ze zelf komen. Ik heb tien jaar gewerkt met ontzettend veel gedreven assistent-thoraxchirurgen die de diensten draaiden op de SEH van een Engels ziekenhuis, het grootste gespecialiseerde hart- en longcentrum van de UK (vermoedelijk ook wel van Europa). Ik heb het nooit ervaren als een ongewenst systeem omdat iemand met een simpele fractuur iets langer moet wachten. Ik heb er vooral veel jonge (soms onzekere) chirurgen zien uitgroeien tot grote chirurgen. Zonder hun SEH-periode waren ze nooit zo groot geworden. Ik besef dat in het Nederlandse poldercultuurtje niemand groots mag zijn, ik vind dat het wel mag omdat ik een hekel heb aan middelmatigheid.
In de afgelopen jaren heb ik me deels bezig gehouden met het opzetten van een hartkliniek in Egypte. Het is begonnen met het opzetten van een grote SEH en zorg dragen dat zoveel mogelijk traumapatienten daar worden binnen gebracht. Zonder een drukke SEH is het namelijk niet mogelijk om mensen op te leiden met de ambitie om de beste hartchirurg van de wereld te worden. Egypte is zelfs idealer om goede chirurgen op te leiden, de overheid is daar namelijk blij met goede chirurgen en het verder ontwikkelen van goede medische zorg. Er is veel minder betuttelende regelgeving, minder bureaucratie en belangrijkste is wel dat zeer ervaren en gedreven medisch specialisten van 65 jaar en ouder gewoon mogen opereren zolang ze geestelijk en lichamelijk gezond zijn.
Het is prachtig als de SEH-arts geschikter is om een een schaafwond te behandelen of kan zorgen dat iemand met een simpele fractuur sneller kan vertrekken. Zodra het gaat om het echte werk moet de SEH-arts afhaken. Als het er echt om gaat heb je goede assistent-chirurgen nodig die snel kunnen inschattten of het een chirurgische patient is en in actie komen.
Internisten heb je niet direct nodig op de SEH, wat mij betreft bepalen (assistent)-chirurgen eerst of de patient chirurgisch is, indien het geen chirurgisch patient is kan het mij bijzonder weinig schelen of ze hun patienten op de SEH of ergens anders behandelen.
Waar verpleging misschien ook wel op doelt is dat SEH-artsen en internisten prettiger zijn in de communicatie en omgang. Veel chirurgen worden weggezet als arrogant of figuren met een groot ego. Bestuurders en allerhande communicatie-klaplopers vinden dat dat niet mag en ouderwets is. Ik heb er geen enkele boodschap aan omdat al die klerken alleen maar bezig zijn met het nastreven van ideaalbeelden. Iedereen die een goede chirurg wil worden moet een groot ego worden, zonder ego kun je geen chirurg worden.