In feite moet iedere arts, verpleegkundige of agent zich doodschamen om hier de discussie aan te gaan met kinderen en hobbyisten die zich beschouwen als controleur van de overheid.
Want discussie over de overheid is voorbehouden aan artsen, verpleegkundigen en agenten?
Ik ben geen van allen, maar gewoon burger. Wel een burger die de overheid niet zomaar vertrouwd, en gewoon gebruik maakt van zijn recht om te controleren wat de overheid op bepaalde gebieden doet.
Dat wil niet zeggen dat ik
persoonlijke verantwoording verwacht van ambtenaren en semi-overheidspersoneel. Helaas vervallen discussies rond om Hulpverlening en Media altijd in een soort persoonlijk debat.
Daarnaast wordt het perspectief soms uit het oog verloren: Ja, er zijn "112 websites" die onzorgvuldig zijn, of op een hobby project lijken. Maar juist die websites hebben meestal geen lang leven, of trekken nauwelijks bezoekers. Lijkt mij dat het meer zin heeft om eerst te kijken naar de grotere "112 websites" en de pers die wel zorgvuldig proberen te zijn.
Als burger bel ik ook wel eens de Politie, of stuur een mailtje met verzoek om informatie over een onderwerp. Krijg altijd keurig antwoord, soms met een beetje aandringen.
Of ik antwoord krijg van een wijkagent, de politie servicedesk of een woordvoerder, maakt mij niet uit. Dat is aan de politie zelf. Zo hoort het ook gewoon, en feitelijk hebben burgers ook gewoon recht op die informatie.
Wat maakt het nu uit dat de voorlichter een hobbyist te woord staat. Dat is de beslissing van die voorlichter. Anders wordt het als er onnodige verzoeken worden gedaan, of rechten worden geclaimd die er niet zijn. Maar een voorlichter is niet het exclusieve domein van "de officiele pers".
Het is ook niet aan de overheid om te beslissen wie "pers" is en wie niet.
Dat er in samenspraak tussen pers en hulpverlenings- instanties praktische regels worden afgesproken is prima.Hoe dat het beste kan, daar ben ik niet ter zake kundig in.
Maar dat is wat anders dan een overheid die de hele pers gaat reguleren en controleren.
Het knelpunt blijft gewoon de informatie voorziening. En die blijft vanuit de overheid gebrekkig, en niet eenduidig. Want wie communiceert over incidenten?
Bij grote incidenten, en GRIP situaties zijn hier allerlei draaiboeken voor. Bij de kleine incidenten juist niet. De ene keer twittert de wijkagent, dan de voorlichter, dan het account van de brandweer, dan een gemeente afdeling. De ene keer is er wel een persbericht, de andere keer niet. De ene keer komt het bericht op bijv politie.nl, de andere keer niet. De ene keer is er binnen 2 uur een persbericht, de andere keer na 3 dagen, etc.....
Ik heb altijd geleerd dat je eerst moet kijken naar de dingen die je zelf kan verbeteren. Het lijkt mij dat de hulpverleningswereld eerst eens kijkt naar hoe ze dit zelf beter kunnen doen. Juist ook rekening houdend met hun eigen wensen.
Dat neemt niet weg dat de pers ook zou moeten kijken hoe ze bepaalde dingen oppikken en verwerken, maar als hulpverlener heb je daar geen controle over.
Woordvoerders maken soms fouten, vertellen soms (bewust en onbewust) onwaardheden. De media maakt ook fouten, publiceren soms ook (bewust en onbewust) onwaarheden.
Maar dat gebeurd op alle gebieden, niet alleen op het gebied van hulpverlening. En als hulpverleners al klagen over hoe de media soms over hun bericht, dan heb ik als burger helemaal recht van klagen, aangezien beiden wel eens onwaarheden over mij, als burger, vertellen.
