Opvallend dat je de mening deelt van protocolridders. In mijn ogen sturen ze een ambulanceverpleegkundige naar een ernstig benauwd kind. In een protocol kan je volstaan met een ziektebeeld en de behandeling.
Een ambulanceverpleegkundige krijgt geen kind voor zijn neus dat op het voorhoofd heeft staan "Let op! Inspiratoire stridor, het is geen pseudo-kroep".
Nee gemiddeld genomen staat er niks op het voorhoofd van het kindje. Echter er is meer dan stridor alleen bij beide ziektebeelden. Daar waar de laryngitis subglottica (Pseudo-kroep) vaak met een normale tot subfebriele temp doorgaat heeft een kind met epiglottitis hoge koorts, is aanmerkelijk zieker. Blaffende hoest hoort weer bij de pseudo-kroep en een kind met epiglottitis zal zich zoveel mogelijk rustighouden. Door zwelling van de epiglottis raat het kind zijn slijm niet kwijt en zal bij voorkeur met het hoofd naar voren zitten om het slijm kwijt te raken door te kwijlen. Dit zie je niet bij de pseudo-kroep.
Dus bij die kinderen waar de ambulanceverpleegkundigen zoals geleerd protocol 17.19 pakken (een rechtop zittend kwijlend kind met stridor) en dus denken aan een epiglottitis is het dus geen zaak om tijd te verdoen met niet werkende vernevelingen maar om te zorgen dat men in een ziekenhuis komt. Als het dan ook nog een hypoxisch bradycard kind betreft is dus de naaldconiotomie geïndiceerd.
Wat trouwens intrigerend is in al uw reacties is dat in de ene casus de ambulance verpleegkundige een niets-wetende protocoluitvoerende dummy is en dus niet in staat is bovenstaand onderscheid te maken, terwijl aan de andere kant als de mogelijkheid zich aangrijpt om de onzin van het MMT aan te tonen u de ambulanceverpleegkundige geweldige kennis en vaardigheden toedicht dat als hij ze maar uit mocht voeren van zijn MMA er geen MMT meer nodig zou zijn. Om te kunnen discussiëren over nut/noodzaak en of het bezuinigen op MMT zorg lijkt het me praktisch om voor 1 van beide meningen te kiezen, want zo te horen bent u er zelf nog niet uit.
