Expert,
Ik ben het helemaal met je eens. De discussie hieromtrent was begonnen omdat 024 protocol 17.19 Epiglottitis (kinderprotocol) in twijfel trok omdat er geen vernevelingen met adrenaline in stond maar wel een naaldconiotomie (bij een hypoxisch bradycard kind). Ik heb slechts gezegd dat dit een geheel juiste manier van werken gezien de reeds genoemde argumenten.
Dat het best lastig is om de goede diagnose te stellen en dan vervolgens het goede protocol te kiezen lijkt me duidelijk. Echter als je dan besluit dat het op een epiglottitis gaat en je kiest 17.19, waarschijnlijk omdat het om een stridorreus rechtopzittend kwijlend kindje gaat, dan moet je m.i. de adrenaline achterwege laten. En nog steeds ligt het risico op de loer dat je het had geinterpreteerd als pseudo-croup en je kiest 17.24 de vernevelingen kunnen dan een ave-rechts effect hebben.
De opmerking van CM raakt natuurlijk de hele ambulanceopleiding en het LPA. Elk protocol begint bijna met een diagnose, maar hoe je tot de diagnose komt is niet echt omschreven. Klinisch redeneren en differentiaal diagnostiek kwam niet ruim aan bod in de opleiding. Gelukkig is hier in de bij- en nascholing wel steeds meer aandacht voor. Als voorbeeld de ernstig benauwde COPD-er. Heeft hij nu een COPD exacerbatie of een asthma cardiale bij zijn te zwaar belaste rechter kamer... of dan stiekem toch beide? m.a.w. vernevelen of furosemide of beide, en zo zijn er nog meer dingen te bedenken. Het is niet een makkelijk vak.