Dit onderwerp prikkelt me om een andere vraag te stellen. Komt het veel voor dat een inzet, achteraf, als onnodig wordt ervaren? Ik kan me eigenlijk alleen voorstellen dat het voor zou komen bij primaire inzetten. Juist omdat wij de tijd nog niet gehad hebben om de volledige MIST te formuleren.
CM
Inderdaad een andere discussie. Ook hier weer sprake van veel nuance. Alle variaties zijn mogelijk.
- Terecht wel ingezet
- Terecht niet ingezet
- Onterecht wel ingezet
- Onterecht niet ingezet
- Terecht wel gecanceld
- Terecht niet gecanceld
- Onterecht wel gecanceld
- Onterecht niet gecanceld
Het komt voor dat een ambulanceverpleegkundige de situatie van een patiënt gewoon niet vertrouwd en je om die reden ter plaatste vraagt. Soms is dat zeer terecht, de andere keer is het iets waarvan ik denk dat de verpleegkundige dit zelfstandig had kunnen oplossen, zonder tussenkomst van een MMT. Maar ja, wie ben ik. Als die pleeg je ter plaatse vraagt omdat hij of zij het niet vertrouwd, dan heb je maar te komen en bied je gewoon hulp. "So be it", net als in de kliniek. Daarnaast zijn er ook situaties waarbij de pleeg je laat doorkomen en bij nader inzicht blijkt dat je hulp geen meerwaarde heeft. Dat zijn momenten waarop ik in overleg met het ambulanceteam treed. Als mijn hulp niet noodzakelijk is, dan meld ik mij weer inzetbaar voor situaties waarbij ik er wel toe kan doen. Het kan zijn dat je dan nog even helpt met hand en spandiensten en daarna weer vertrekt.
Back on topic ben ik van mening dat ook in dit soort situaties je als MMT een ambulancebemanning prima kunt ondersteunen. Juist als de situatie met de patiënt op het randje is. Acute zorg is en blijft maatwerk. Juist daar kan het zomaar ineens kantelen met een patiënt. Tot slot is mijn stelling dat als je te druk bent om een MIST te formuleren, je mag afvragen of een cancel opportuun is.
Expert
