Aangevallen worden of gewond raken hoort bij het vak van politiemensen. Elke brandweerman weet ook dat ze brandende gebouwen in gaan. Wat moeten zij doen? De minister van Binnenlandse Zaken een brief schrijven dat het warm is brandende gebouwen en gevaarlijk is al de boel instort?
Als ik de krant lees zie ik berichten over een scooterrijder die volgas ingereden is op een agent. In de Verenigde Staten ga je dat niet redden omdat ze je wel van de scooter afschieten. In Nederland weet iedereen dat je dat rustig kan doen. Het ligt helemaal niet uitsluitend aan de rechters die geen dubbele straf geven, het ligt vooral aan de bange, laffe dienders die het laten gebeuren.
Er is niets mis mee als een politieman zijn wapen trekt zodra iemand volgas op hem in komt rijden. Die bevoegdheid heeft de agent.
Politiemensen zijn heel stoer als ze een 68-jarige vrouw met haar auto aan de kant zettten omdat ze 5 km/u te hard gereden heeft, als ze net zo stoer zijn tegen tuig dat op ze inrijdt met voertuigen hadden ze ook geen jankbrief hoeven te schrijven.
Ik proef enige frustratie... Je zet wel heel makkelijk een hele beroepsgroep weg als bang en laf. Ik zou zeggen verdiep je eens ergens in voor je wat gaat roepen in plaats van deze populistische, makkelijk scorende b.....t.
Ja ik weet dat ik te maken kan krijgen met meer rotzooi op een dag dan de meeste mensen in hun hele leven over zich heen krijgen. Ja ik weet dat ik mij niet geliefd maak bij sommige mensen door ze te wijzen op hun fouten en ze daarvoor te straffen. Ja, van mij mag je dan ook best boos worden. Ja, ik weet dat sommige mensen deze boosheid uitten door geweld te gebruiken en dat ze dit op mij kunnen richten.
Maar wat ik onacceptabel vind is dat als ik vervolgens mij verdedig, ik als dader gezien wordt. Dat ik, als ik niet over me heen laat lopen op straat, mij mag verantwoorden bij de klachtencommissie. Dat als ik mishandeld wordt door een verdachte, deze verdachte vervolgens een minimale taakstraf krijgt omdat hij een blauw oog heeft opgelopen toen hij mij aanviel. Dat als een collega uit noodweer een verdachte neer moet schieten, hij zo ontzettend lang moet wachten op een besluit of het gerechtvaardigd was en dat hij dan nog in onzekerheid blijft omdat er altijd nog een artikel 12 procedure gestart kan worden. Dat een neergeschoten verdachte, die nota bene een gewapende overval heeft gepleegd, de kans krijgt om aangifte te doen tegen de agent die hem heeft neergeschoten en dit tot op het hoogste niveau blijft volhouden. Ondanks dat uit het eerste onderzoek al was gebleken dat het aanhoudingsvuur gerechtvaardigd was.
Dat ik maar moet accepteren dat als ik op de uitgaanspleinen sta ik verrot gescholden wordt als ik iemand aanspreek op zijn gedrag, want als ik ingrijp zou het wel eens mogelijk misschien uit de hand gaan lopen. Dat ik verschillende mooie aanhoudingen heb, maar dat ik op mijn beoordeling te horen krijg dat ik niet genoeg heb bijgedragen aan de doelstellingen, want te weinig bonnen en die aanhoudingen waren ook niet voor het eigen team, dus daar heeft de chef niks aan.
Kortom, we willen allemaal een daadkrachtige politie blijkbaar, maar als er eens opgetreden wordt, is de steun ver te zoeken. En dat voor krap 1800 euro in de maand, kan ik me voorstellen dat er geklaagd wordt. Geloof me, de meeste politiemensen willen graag wat strakker optreden, maar voelen zich niet gesteund. Niet door chefs, niet door de overheid. En waarom zou je je al die moeite op de hals houden, als de straf daarna zo tegenvalt...
Maar toch blijft het een mooi vak en mij zul je niet zo snel horen zeuren verder...
