Daar heb ik zelf ook aan gedacht. Ik denk dat ik dit ook zo ga gebruiken. Maar dit heeft wel tot gevolg dat hoe beter je crisis organisatie is ingericht, hoe meer meters nooduitgang je moet hebben. Dus hoe beter je crisis organisatie, hoe meer maatregelen je moet nemen. Dat is gevoelsmatig de omgekeerde wereld.
(...)
Nee, het lijkt de omgekeerde wereld, maar het is simpel en logisch: een betere voorbereiding op een calamiteit betekent dat je meer inzicht hebt in risico's, en dus betekent dat ook dat de druk om aan al die risico's iets te doen toeneemt. "Als zo kan gebeuren, dan moet ik dat doen om te proberen het te voorkomen en dit doen om de gevolgen te beperken." Zo denken mensen, de meeste mensen willen het risico zoveel mogelijk verkleinen. Daarom bedenken ze calamiteitenplannen, ontruimingsplannen, incident management plannen, en regelen ze nooduitgangen, EHBO-/brandwachtorganisaties, omroepinstallaties, brandblussers, en noem maar op. Ergens moet je echter met jezelf en de andere betrokkenen afspreken welke risico's je nog accepteert. Voor alle risico's die je niet wilt accepteren moet je maatregelen nemen, voor de rest moet je improviseren.
Het is net als met de dijken in Nederland: er is een kans van 1 op 10.000 dat de zeedijken bij de Randstad het niet zullen redden bij hoogwater. Heel kleine kans, maar dat accepteren we maar met zijn allen, en dan zien we dan wel hoe we het gaan organiseren.
Je kunt je voorbereiding zo uitgebreid mogelijk maken als je zelf wilt. Je kunt je festivalterrein opdelen in een grid, en zorgen dat bij een incident in vak C4 alleen binnen 1 minuut het vak wordt ontruimd, waarna je voldoende extra tijd hebt om de overige vakken via de nooduitgangen te ontruimen. In dit geval kun je met minder nooduitgangen toe, maar moet je misschien meer doen aan begeleiding of communicatie. Je kunt ook voor je hele terrein afspreken dat je binnen 2 minuten weg bent, waardoor je wat meer inzet op meer nooduitgangen en wat minder op begeleiding of communicatie.
Uiteindelijk komt het er allemaal op neer dat je aannemelijk maakt bij de vergunningverlener en zijn adviseurs (brandweer, politie, GHOR) dat je erover na hebt gedacht en dat je de risico's binnen de perken weet te houden. Dat kan soms ook door je reguliere inzet aan mensen en middelen tijdens een calamiteit anders in te zetten.
Ter vergelijk: bij één van mijn projecten heb ik 45 verkeersregelaars op vaste posten, die daar normaal gesproken niet zomaar wegkunnen. Ik doe niet aan stand-by ploegen (extra kosten!) omdat ik in geval van een incident snel genoeg kan beschikken over politie-ondersteuning en bij dusdanige ernst van de calamiteit van een aantal vaste posten de bezetting kan verlagen (dan gaat de calamiteit dus voor de reguliere taak). De wegbeheerder en de politie zijn daar in meegegaan.
