Alle commotie die hier ontstaan is, is mijns inziens een beetje te veel van het goede. Tenslotte heeft iedere hulpverlener één doel voor ogen: de beste zorg voor de patiënt. Dat dit niet altijd gebeurt is vanzelfsprekend: zorg blijft mensenwerk en mensen moeten communiceren, analyseren, beslissen en handelen tegelijk. Op deze punten kan het soms fout gaan, wat betekend dat de zorg niet optimaal is maar er niet voor zorgt dat de zorg beneden peil of zelfs slecht is.
In de discussies en de ergernissen tussen verpleegkundigen ben ik vrij onpartijdig. Als EHBO'er en hulpverleningsgeïnteresseerde kijk ik op naar zowel ambulancebroeders als MMT-artsen. Vanuit het EHBO perspectief neig ik wel meer naar de ambulancebemanning, gezien het feit dat ik daar meer mee te maken heb.
De andere kant van het verhaal (die van de medische specialist, ook wel arts genoemd) ken ik ook: mijn vader is arts en mijn zus studeert momenteel geneeskunde. Ook voor de kennis en het handelen van artsen heb ik veel respect.
Gekeken vanuit mijn perspectief heb ik de volgende meningen over dit onderwerp:
-De discussie is zinloos
-De discussie is gebaseerd op misverstanden, voor 100% toe te schrijven aan miscommunicatie
-De discussie is eindeloos
-De discussie kan de onderlinge relatie tussen VPK's en artsen alleen maar verslechteren
Gezeur over geld heeft geen zin, dat mag de politiek uitvechten. Ergernissen omdat de ene organisatie meer geld (relatief gezien) krijgt dan de ander is ook volstrekt zinloos, er is geen VPK noch arts die daar iets aan kan veranderen. Het enige wat wel zin heeft is kijken hoe de medische eerste zorg in Nederland is georganiseerd en hoe dat beter kan. Daarbij is zelfreflectie een belangrijk punt: in de discussie merk ik bij allebei de kanten zeer eenzijdige standpunten. Verbeter de wereld, begin bij jezelf is een motto dat goed aansluit bij deze discussie.
Als bestuurskundestudent leer ik de zaken van alle verschillende perspectieven te bekijken. Ik ben dan ook geen specialist, maar wordt opgeleid een geheelplaatje van de situatie te krijgen en op basis daarvan veranderingen door te voeren. Hetzelfde vind je terug in de politiek, die zijn gedwongen tot het uitvoeren van dezelfde moeilijke taak. Kenmerkend voor beleidsmakers en politici is dat ze het nooit goed kunnen doen. Dit is logisch, een ambulanceverpleegkundige wil immers iets anders dan een trauma-arts. Daarnaast moet ook rekening gehouden worden met de belastingbetaler, het slachtoffer, de aansluiting tussen de zorg op het plaats ongeval en ziekenhuis/huisartszorg et cetera. Belangrijk is het om de doelen niet uit het oog te verliezen. De doelen zijn volgens mij samen te vatten in één zin: een zo goed mogelijke zorg binnen een zo kort mogelijke tijd voor zo min mogelijk geld kunnen aanbieden aan slachtoffers van ziekte en ongevallen. Dát mogen we vooral niet uit het oog verliezen. Alle specifieke onderdelen die met de doelen te maken hebben zijn ondergeschikt aan de doelen zelf. Als de doelen niet behaald kunnen worden, moet niet gekeken worden naar één onderdeel in de medische keten. Er moet gekeken worden naar alle onderdelen en de relatie tussen deze onderdelen. Kritiek op één bepaald onderdeel verslecht de functionaliteit van dat specifieke onderdeel en verzwakt daardoor de keten als geheel, er komt een kink in de kabel. Wat wel helpt is het analyseren van de punten waarin de hulpverlening tekort schiet en het aandragen van oplossingen om deze problemen weg te werken.
